Σε όλων τη μνήμη έχει καταγραφεί ο 18μηνος σκληρός αγώνας των χιλιάδωναπολυμένων της πρώην ΕΑΣ.Επίσης, σε όλων τη μνήμη έχουν καταγραφεί καιοι προεκλογικές δεσμεύσεις της σημερινής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, που έφτασενα μετατρέψει σε "πασαρέλα" τις γενικές συνελεύσεις των απολυμένων.

Δικαιώθηκε τελικά αυτός ο σκληρός αγώνας και πώς αντιδρά σήμερα το συνδικαλιστικό κίνημα του χώρου; Την απάντηση δίνει ο Χρήστος Σταμούλος, μέλος της διοίκησης του σωματείου του ΟΑΣΑ.

"Ο αγώνας των 18 μηνών δε δικαιώθηκε. Οι στόχοι του έμειναν ανεκπλήρωτοι. Απλώς η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, κάτω από το βάρος του, υποχρεώθηκε σε μία λύση, που όμως δεν καλύπτει το σύνολο των αιτημάτων για τα οποία βρεθήκαμε στο πεζοδρόμιο, δηλαδή συγκοινωνία με γνώμονα τον επιβάτη, "όχι" στις απολύσεις και την καταπάτηση των κατακτημένων δικαιωμάτων, "όχι" στον ευνουχισμό των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Απλά μας έδωσε πίσω ένα μεροκάματο. Μας το έδωσε, γιατί υποχρεώθηκε από αυτούς τους 18 μήνες αγώνα με όλες τις μορφές που είχε, την ένταση, τις φυλακίσεις, τις διώξεις με την αλληλεγγύη που είχε αποσπάσει".

Στο ερώτημα: "Πού είναι σήμερα αυτοί οι εργαζόμενοι, των οποίων ο αγώναςαποτέλεσε έναν ακόμα σταθμό στην ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος", οΧρ. Σταμούλος επισήμανε: "Αυτός ο κλάδος είναι λίγο "περίεργος". Ενώ είναιένας κλάδος με αγωνιστικές καταβολές, την ίδια ώρα παρασύρεται από ταεύκολα λόγια τα μεγάλα και αναγορεύει σε εκπροσώπους του ανθρώπους πουείναι προσκολλημένοι στις δυνάμεις του δικομματισμού.

Εχουμε γι' αυτό και εμείς τις ευθύνες μας. Δηλαδή οι δυνάμεις της ΕΣΑΚ.Δε φτάνει, δηλαδή, οι δυνάμεις αυτές να είναι στην πρώτη γραμμή για να παλεύουν για τα προβλήματα. Χρειάζεται πρώτα και κύρια συνεχή πολιτική δουλιά. Δε φτάνει να πείσεις τον εργαζόμενο να παλεύει για τα αιτήματά του, αλλά να πρέπει να μάθει να ξεχωρίζει τους εχθρούς του, πράγμα που δεν έγινε. Επειτα οι άλλοι έχουν ολάκερους μηχανισμούς αποπροσανατολισμούκαι εξαπάτησης. Πολλές φορές έχουν καταφέρει να μετατρέψουν χώρους όπως ο δικός μας ακόμα και σε ανάχωμα σε άλλους αγώνες. Για παράδειγμα το 1986-'88 έβαλαν την ΕΑΣ να παίζει ρόλο απεργοσπαστικό, κόντρα σε αγώνες της ΓΣΕΕ και του Εργατικού Κέντρου Αθήνας. Χρειάζεται, δηλαδή, καθημερινή παρουσία των ταξικών δυνάμεων και δεύτερον συγκεκριμένη πολιτική δουλιά, για να μη χρησιμοποιούν την αγωνιστικότητα του κλάδου, ούτε να την εκμεταλλεύονται, ούτε να την έχουν για άλλοθι".

Η ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος του χώρου, όπως επισημαίνει ο συνομιλητής μας, δεν παίζει καθαρό ρόλο. "Το 1985 - θα μας πει - φάνηκαν ταπρώτα σημάδια της ιδιωτικοποίησης. Και όταν ο κλάδος πήγαινε να σηκώσει κεφάλι, αυτή η ηγεσία προσπαθούσε, με διάφορα τεχνάσματα και τρίπλες, να τον ξεγελάσει και να τον αποπροσανατολίσει. Δηλαδή έναν κλάδοαγωνιστικό, επικίνδυνο για την πολιτική είτε της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ, προσπαθούν- και σε ένα σημείο το καταφέρνουν - να τον αποπροσανατολίσουν μεσυγκεκριμένους μηχανισμούς, βολέματα κλπ. Για λίγο τον κάμπτουν, τονγονατίζουν, όπως τώρα. Και αυτό έχει τις εξηγήσεις του. Βγήκε από έναναγώνα, λαβώθηκε χτυπήθηκε, κέρδισε ένα μεροκάματο...

Είναι ενδεικτικό ότι σήμερα οι ΠΑΣΟΚοι(κυβερνήτες, υφιστάμενοίτους και οι εντολοδόχοι τους, είτε σε συνδικαλιστικό επίπεδο, είτε σε διοικητικό, δηλαδή ΟΑΣΑ, επίπεδο), ισχυρίζονται ότι μπορεί ο Οργανισμός να δουλέψει και με 6.000 άτομα, όταν πρώτα σκίζανε τα ιμάτιά τους, επειδή η ΝΔ ήθελε να φτάσει τον κλάδο σε 7.500 άτομα από 8.100, που είμαστε το 1992, όταν ξεκίνησε το πογκρόμ των απολύσεων της καταστρατήγησης των συλλογικών συμβάσεων και άλλα"!

|Π9|Ο16 Α. Ζ.