ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ | ΕΡΓΑΤΙΚΑ

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ

Οσο το διάστημα που μεσολαβεί μέχρι τον Οκτώβρη - μήνα κατά τον οποίο η κυβέρνηση έχει ανακοινώσει ότι θα φέρει για ψήφιση στη Βουλή το σχέδιο "Ι. Καποδίστριας" - μειώνεται, τόσο αυξάνονται οι αντιδράσεις των χιλιάδων κοινοτήτων κατά του συγκεκριμένου σχεδίου. Προχτές η Συντονιστική Επιτροπή των κοινοτήτων κατά των αναγκαστικών συνενώσεων ανακοίνωσε ότι ήδη έχουν ανέλθει σε 3.927 - σε σύνολο 5.318 - οι κοινότητες που αντιδρούν στο σχέδιο. Διέψευσε έτσι τον κυβερνητικό ισχυρισμό ότι οι αντιδράσεις περιορίζονται σε ένα ποσοστό γύρω στο 10%. Η κυβέρνηση, βέβαια, επιμένει πως η υλοποίηση του σχεδιασμού της θα είναι περίπου κάτι σαν περίπατος και καταλογίζει σε αυτούς που αντιδρούν "ιδιοτελή μικροσυμφέροντα".

Δεν τολμά όμως να κάνει το αυτονόητο, που θα δικαίωνε τους ισχυρισμούς της, αν αυτοί είχαν έστω και την παραμικρή βάση: Να προκηρύξει τοπικά δημοψηφίσματα στις 5.318 κοινότητες και αφού προηγηθεί η αναγκαία ουσιαστική ενημέρωση, να καταγράψει το μέγεθος της αντίδρασης ή της συμφωνίας. Η σχέση της κυβέρνησης με τη δημοκρατία είναι ακριβώς αυτή που η ίδια έχει τεκμηριώσει με τη στάση της απέναντι στο ευαγγέλιο της πολιτικής της, τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, για τη συγκρότηση του αντιλαϊκού εκτρώματος που ονομάζεται Ευρωπαϊκή Ενωση. Ο λαός υπάρχει μόνο για να πληρώνει τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής. Του αρνήθηκαν το '92 το δικαίωμα να εκφράσει έστω γνώμη για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, του αρνούνται και σήμερα το δικαίωμα να εκφράσει και πάλι έστω γνώμη για τη δεδομένη - με βάση το σχέδιο - παραπέρα ερήμωση της υπαίθρου.

Το διαρκές πρόβλημα δημοκρατίας, όμως, είναι η μία μόνο πλευρά του προβλήματος, που αναδεικνύει ο συγκεκριμένος κυβερνητικός σχεδιασμός. Υπάρχουν και άλλες πλευρές, που είναι πολύ πιο ουσιαστικές από αυτό που φαίνεται στην επιφάνεια - η αφαίρεση δηλαδή ακόμα και του δικαιώματος έκφρασης γνώμης. Μια απλή ανάγνωση του σχετικού σχεδίου είναι αρκετή για να καταρρίψει πολλές αυταπάτες για την ήδη έτσι κι αλλιώς κουτσουρεμένη αστική δημοκρατία. Η απόρριψη και πάλι της απλής αναλογικής ως εκλογικού συστήματος, ο έλεγχος των τοπικών συμβουλίων από το συνδυασμό που πλειοψηφεί, ο εξαρχής αποκλεισμός συνδυασμών που δε θα κατορθώσουν να καταρτίσουν ψηφοδέλτια με βάση τους αυστηρά περιοριστικούς όρους του σχεδίου, είναι ορισμένα μόνο από τα στοιχεία που προδιαγράφουν τον έλεγχο της πλειοψηφίας των υπό συγκρότηση δήμων από τις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις και μόνο, με αποκλεισμό ακόμα και ως προς τη συμμετοχή όποιας άλλης φωνής. Αλλά και πάλι αυτά είναι μέρος μόνο του προβλήματος.

Γιατί ακόμα και γι' αυτούς που είναι διατεθειμένοι να κάνουν εκπτώσεις σε ζητήματα δημοκρατίας, αν μπορούσε να προ-αποδειχθεί το τελικό γενικό καλό, το σχέδιο "Καποδίστριας" δε σηματοδοτεί τίποτα άλλο παρά μόνο μία εξαιρετικά επικίνδυνη διοικητική μεταρρύθμιση στην κατεύθυνση παραπέρα οικοδόμησης ενός κράτους ακόμα πιο αυταρχικού, περισσότερο συγκεντρωτικού, εναρμονισμένου με μία οικονομία όλο και περισσότερο εξαρτημένη από τους στόχους του μεγάλου πολυεθνικού κεφαλαίου. Η παραπέρα, πολύ πιο γρήγορη ερήμωση της υπαίθρου θα είναι το φυσικό και συνάμα τραγικό αποτέλεσμα.

Για την περίπτωση που τα προαναφερόμενα φαντάζουν "θεωρητικούρες" στο κενό, σημειώνουμε: Η κυβέρνηση επιμελώς αρνείται να παρουσιάσει ένα συνολικό αναλυτικό αναπτυξιακό μοντέλο που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της υπαίθρου. Στις ανάγκες, δηλαδή, που έχουν οι άνθρωποι των σημερινών κοινοτήτων, για να συνεχίσουν να ζουν στα χωριά τους. Και με βάση αυτό το μοντέλο να μιλήσει και για συνενώσεις κοινοτήτων, που σε πολλές των περιπτώσεων θα καταδειχτεί ότι είναι πράγματι αναγκαίες. Ταυτόχρονα είναι πολύ καθαρή ως προς το στόχο της. Ο ίδιος ο υπουργός Εσωτερικών υπογράφει στον πρόλογο του σχεδίου "Καποδίστριας" πως αυτό "συνδέεται και συναρτάται απόλυτα τόσο με την ενίσχυση και προσαρμογή της χώρας στην πορεία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, όσο και με τη δημιουργία συνθηκών ανταγωνιστικότητας στην αναπτυξιακή μας προσπάθεια". Σε χωριάτικα ελληνικά αυτό έχει ήδη εκφραστεί με τις εντολές "ξεριζώστε το βαμβάκι, μειώστε την παραγωγή καπνών, βγάλτε λιγότερο γάλα". Αν αυτά συμβούν τότε ποιος λόγος μένει για να συνεχίσουν να ζουν οι άνθρωποι στην ύπαιθρο; ή - για την ακρίβεια - πώς θα συνεχίσουν να ζουν οι άνθρωποι εκεί;

Οι κοινότητες συγκροτήθηκαν σε μία πορεία αιώνων γιατί ήταν αναγκαίες στους κατοίκους τους. Το μοντέλο ανάπτυξης που προωθείται σήμερα προβλέπει μία ύπαιθρο ερημωμένη. Προβλέπει παραπέρα αφαίρεση πόρων και της Αυτοδιοίκησης - όπως και από άλλους κοινωνικούς τομείς που έχουν οικονομικό κόστος (παιδεία, υγεία, πρόνοια), για να γίνει πιο άνετη η χρηματοδότηση μιας χούφτας πλουτοκρατών. Και για όσους επιμένουν να ζουν στην επαρχία προβλέπει να πληρώνουν ακριβά αυτή τους την επιλογή, με την ήδη νομοθετημένη "δυνητική φορολογία".

Οι επιπτώσεις του "Καποδίστρια" στην καθημερινότητα των κατοίκων της επαρχίας χρήζει αρκετών ακόμα αναλύσεων. Τα τηλεγραφήματα που φτάνουν από τις κοινότητες που αντιδρούν συνθέτουν σταθερά, σαν μωσαϊκό, την εικόνα της επερχόμενης ερήμωσης. Κι αυτό δεν πρέπει να συμβεί.

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

Το σχέδιο "Καποδίστριας" δε σηματοδοτεί τίποτα άλλο παρά μόνο μία εξαιρετικά επικίνδυνη διοικητική μεταρρύθμιση στην κατεύθυνση της παραπέρα οικοδόμησης ενός κράτους ακόμα πιο αυταρχικού, περισσότερο συγκεντρωτικού, εναρμονισμένου με μία οικονομία, όλο και περισσότερο υποταγμένης στους στόχους του μεγάλου πολυεθνικού κεφαλαίου. Η παραπέρα και πιο γρήγορη ερήμωση της υπαίθρου θα είναι το φυσικό και συνάμα τραγικό αποτέλεσμα