Αρκεί να χτυπήσει η μπολσεβίκικη καρδιά

Σύντροφοι,

Ο νέος καταχτητής, που ακούει στο όνομα νεοαποικισμός, είναι σκοτεινός, πιο βάρβαρος, πιο οργανωμένος, διαφθείρει συνειδήσεις. Τα σύγχρονα μέσα παραγωγής τού δίνουν τη δυνατότητα να ελέγχει σφαιρικά την κοινωνική δραστηριότητα, κερδίζει πολύμορφα και αμβλύνει τον άνθρωπο και τους αγώνες. Από τον πόθο του ανθρώπου να ζήσει και να γευτεί τα αγαθά που παράγει. Τα σύγχρονα μέσα παραγωγής ελαχιστοποιούν το κόστος παραγωγής, γιατί παράγουν δισεκατομμύρια τόνους καταναλωτικών αγαθών. Εχουν κατακλύσει την αγορά, ανεξάρτητα από τη συνεχόμενη κρίση του, ελέγχουν και εξαρτούν πολύμορφα τα έθνη και τους λαούς.

Αυτό που λείπει από το κείμενο είναι πώς θα ανοίξει ο δρόμος στη βάση, ότι διαπιστώνουμε την πολυμορφία των αντιθέσεων στην πολιτική της ΕΕ, το να καλούμε μόνο υπό τη δική μας ηγεσία, είναι τελείως αντιδιαλεχτικό και ουτοπικό να πιστεύουμε (ανεξάρτητα από την οικονομική κρίση που διέρχονται τα διάφορα στρώματα) ότι θα δεχτούν σοσιαλιστικούς μετασχηματισμούς, ιδιαίτερα όσοι παίρνουν μεράδι από την κατανομή της υπεραξίας κ.ά. Το ίδιο όταν στους διάφορους κλάδους εργαζομένων υπάρχουν έντονες αντιθέσεις, λόγω παροχών. Εκείνο που πρέπει να δούμε με ευθύνη είναι ότι υπάρχει ένας κόσμος που από το 1956 μετακινήθηκε (διατυπώνοντας διάφορα σκεπτικά) και για να πούμε και του "στραβού το δίκιο" τους, δίκαιο "δίκιο", κάπως ξεχώριζαν τις παραβιάσεις... η αναφορά μας στα γεγονότα τούς δικαιώνει σε πολλά πράγματα, αλλά αυτά δεν είναι της ώρας, μόνο που θέλουν γνώση και "αρετή και τόλμη". Οι ανακατατάξεις στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες αποπροσανατόλισαν πολύ κόσμο. Οι ιδεολογικές συγκρούσεις επίσης απομάκρυναν ένα άλλο κομμάτι που καθοδηγούσαν το σύνολο των κομματικών οργανώσεων. Θα φέρω ένα παράδειγμα: "Οι τελευταίες δύο φράξιες" για να περάσουν τις θέσεις τους επικαλύπτουν τις καταστατικές διαδικασίες και τα κομματικά μέλη ψήφιζαν τις θέσεις της εισήγησης, όπως και με την κάρτα του "ΣΥΝ" που πρωτοστατούσαν μέλη της ΚΕ. Σε αυτές τις μέθοδες (που δεν αλλάζουν από εκείνες στο ΚΚΣΕ) δεν κάνουμε καθόλου λόγο ούτε αυτοκριτική τοποθέτηση, ακόμα στις δουλιές μας επικαλούμαστε καταστατικές διαδικασίες και υποχρεώσεις. Ενώ ποτέ σχεδόν δε βοηθούσαμε τους συντρόφους να τις κατανοήσουν.

Σύντροφοι, δε βρίσκεται το θέμα στην προέλευση, δώστε μια ματιά στον εαυτό σας. Το Κόμμα δεν κάνει ακτινογραφία στους εργαζόμενους και στους ανθρώπους που προσφέρονται εθελοντικά. Αν τα στελέχη έχουν εξοπλισμό, πείθουν τους νέους, "οι αδυναμίες τους και τα αστικά κατάλοιπα διώχνουν" και αποδιοργανώνουν το Κόμμα. Αρχή του Κόμματος είναι και παραμένει η ανανέωση, όπως και η διατύπωση του Λένιν για την ειρηνική συνύπαρξη που παραβιάστηκε. Ο κόσμος που έχει δώσει ένα κομμάτι από τη ζωή του - δεν μπορεί να κρίνεται από ανίδεους ανθρώπους - αυτός ο κόσμος εργάστηκε για να σταθεί στα πόδια του ο επιστημονικός σοσιαλισμός. Εδωσε στο ΕΑΜ, στο ΔΣΕ και στο Πολυτεχνείο+ατ αυτός ο κόσμος δεν μπορεί να αγνοηθεί από κανέναν, είναι η προίκα του Κόμματος και η ζωντανή ιστορία του. Το θέμα είναι ότι χρειάζεται λενινιστική κατανόηση και όχι θεωρητικολογία χωρίς σύνδεση με την καθημερινή πρακτική. Ωστε να ξεπεραστούν από κάθε πλευρά οι υποκειμενικές αντιλήψεις και δισταγμοί.

Το γεγονός ότι κάνουμε αυτοκριτική έστω για το ότι ακολουθούσαμε τυφλά τη σοσιαλδημοκρατική πολιτική του ΚΚΣΕ, που δεν έκρυψε ο Γκορμπατσόφ. Το ίδιο διαβάσαμε τελευταία στις προσπάθειες των Ρώσων κομμουνιστών για την κατάργηση αρμοδιοτήτων στον Πρόεδρο ή Γραμματέα τους. Πού ακούστηκε, σύντροφοι, να 'χει συνταγματική κατοχύρωση ο Πρόεδρος ή ο Γραμματέας του Κόμματος και να παραδίδει το κόμμα στους καπιταλιστές, να πεινάει σήμερα ο περήφανος σοβιετικός λαός και οι λαοί των Λαϊκών Δημοκρατιών; Από ποια λογική ένας άνθρωπος συγκεντρώνει τόση εξουσία; Μόνο η αναβίωση ιδεαλιστικών μεσαιωνικών σκοταδιστικών αντιλήψεων μπορεί καταπιεστικά να δώσουν τέτοιες εξουσίες. Οπου αναβιώνουν τέτοιες αντιλήψεις, αργά ή γρήγορα το κόμμα εκείνο ή όποια κοινωνική παρουσία θα χαθεί και θα συμπαρασύρει τα πάντα, όπως έγινε στα πρώην σοσιαλιστικά καθεστώτα.

Θεωρώ ότι πρέπει να διδαχτούμε, να αφήσουμε την "τσιτατολογία", να δούμε το συμφέρον του λαού και της χώρας μας, να σαλπίσουμε πλατύ μέτωπο σ' όλους τους αγωνιστές, στη βάση της συλλογικής, δημοκρατικής διαδικασίας, εκεί στο πλατύ μέτωπο των αγώνων θα διακριθούμε και θα αποχτήσουμε και την εμπιστοσύνη και την πρωτοπορία για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Ας αξιοποιήσουμε με συνεντεύξεις όλα τα ΜΜ Ενημέρωσης. Την ΚΟΜΕΠ με προσεγμένη δουλιά και με βάση τα προβλήματα του λαού να τη δίνουμε σαν ένθετο με το "Ρ", αντί να πηγαίνει για πολτοποίηση και να ποστιάζεται στα γραφεία.

Συμφωνώ απολύτως με τις θέσεις του ένθετου στο κλείσιμο του κειμένου: "Το Κόμμα πρέπει να καταβάλει συνεχείς και συστηματικές προσπάθειες για βαθύτερη γνώση της ελληνικής πραγματικότητας". Αν δε βιαστούμε, θα αρχίσει νέο μεταναστευτικό κύμα για τα σκλαβοπάζαρα, εσωτερικές πορείες για ένα κομμάτι ψωμί. Οι απολύσεις με βάση τις προδιαγραφές της ΕΕ θα πάρουν διαστάσεις, περνώντας στον πλήρη έλεγχο της ΕΕ, οι απαιτήσεις της θα προκαλέσουν σεισμικές δονήσεις και πολλά προβλήματα στο λαό μας, σε επίπεδο σύγχρονης δουλείας.

Αυτή η κατάσταση επιβάλει πρακτική εφαρμογή της διαπίστωσής μας για ενότητα όλων των καταπιεζόμενων.

Οι αγωνιστές που έδωσαν ένα μεγάλο κομμάτι από τη ζωή τους, ανεξάρτητα από "τα πιστεύω τους", θα δώσουν και πάλι "παρών". Θα πάμε κοντά τους, θα κάτσουμε στο κοινό τραπέζι, ο καθένας θα κρατήσει την αυτοτέλειά του, θα καλέσουμε όλους τους ανθρώπους καλής θέλησης. Οπως έκανε το Κόμμα στην περίοδο της Κατοχής.

Η τελευταία εκδήλωση των συνταξιούχων ήταν από τα καλύτερα σαλπίσματα, είναι αυτοί που με τα παιδιά και τα εγγόνια τους διατηρούν πάντα "παρών" το Κόμμα. Αυτό να μην διαφεύγει κανενός.

Στον Αη - Στράτη το 1956/'60 η ομάδα αποφάσισε να γιορτάσουμε τα 40χρονα του Κόμματος και την Οχτωβριανή Επανάσταση.

Το χαμηλό ιδεολογικό επίπεδο δημιούργησε συγχύσεις. Δε μιλούσαν οι αγωνιστές μεταξύ τους. Οταν μπήκαν οι εξόριστοι στο θέατρο που είχαμε διακοσμήσει. Οταν αντίκρισαν τη φιγούρα του Λένιν που μιλάει στο ρωσικό λαό, τις κόκκινες σημαίες, τα πορτρέτα των κλασικών του μαρξισμού. Ολοι οι αγωνιστές δάκρυσαν, έδωσαν τα χέρια!!!

Οι νέοι σύντροφοι δεν μπορούν να συλλάβουν τα αισθήματα εκείνων που πάλεψαν στο ίδιο χαράκωμα. Αρκεί η μπολσεβίκικη καρδιά να χτυπάει και ο σύντροφος που θα κρατήσει πρώτος το μαντίλι για να ανοίξει ο χορός στην πάλη μ' όλους, όπως πάντα, για να σωθεί η χώρα από τον οδοστρωτήρα του ιμπεριαλισμού. Για τη χώρα μας, έχουμε οδηγό τις κατακτήσεις μας, για τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες εκείνα που έχτισαν.

ΛΑΜΠΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟΣ

Μέλος της ΚΟ Πύργου

Πρόεδρος της ΝΕ της ΠΕΑΕΑ Ηλείας και

μέλος του Γενικού Συμβουλίου της ΠΕΑΕΑ

Ζωγράφος - Ξυλογλύπτης