Κάποτε ο Κούβελας είπε ότι οι ποιητές είναι... λαπάδες και δεν πρέπει να ασκούν πολιτική. Ευτυχώς ούτε οι ποιητές, ούτε οι άνθρωποι του πολιτισμού- από όποιο μετερίζι τον υπηρετούν - είναι "λαπάδες". Το ευτυχέστερο είναι, ότι επειδή ανήκουν στο χώρο του πολιτισμού ασκούν - έτσι κι αλλιώς - μια πολιτική που ξέρει (κι αν δεν το ξέρει ας το μάθει) ότι ένα από τα χειρότερα είδη πολιτικής είναι το "αντριλίκι" και η "προπαγάνδα του μίσους". Ακούγοντας τις τελευταίες μέρες τον Γ. Νταλάρα από την Κύπρο, προέκυψε αυτονόητα η ανάγκη να υπενθυμίσουμε τα παραπάνω.

Ο τραγουδιστής γνωρίζει ότι, όταν δηλώνει πως το πρόβλημα της Κύπρου δε θα λυθεί με τραγούδια, με πολιτικά ή διπλωματικά μέσα, αλλά "με τον ίδιο τρόπο που δημιουργήθηκε", ασκεί πολιτική. Αλλωστε "ο πόλεμος είναι συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα". Οπως, όμως, θα ξέρει από τα τραγούδια του, αυτά τα "άλλα μέσα" είναι το έσχατο μέσο. Γιατί αποτελεί, τελικά, έσχατο μέσο η κατάλυση της ανθρώπινης αξίας. Και η στάση του καθενός που σέβεται την ανθρώπινη αξία με ό,τι τη συνοδεύουν, για να αναπτυχθεί (ελευθερία, δημοκρατία, ανεξαρτησία, παιδεία κλπ.), δεν καθορίζεται ανιστόρητα (και το Κυπριακό έχει ιστορία), αλλά ούτε και εξ αντανακλάσεως, σε σχέση με το πώς φέρεται ο "αντίπαλός" του. Με την ευκολία, δε, που όποιος υποστηρίζει ότι εξαντλήθηκαν τα πολιτικά και διπλωματικά μέσα στο Κυπριακό, (πότε και από ποιους; Μήπως από τις εθελόδουλες στους ιμπεριαλιστές κυβερνήσεις;) θα μπορούσε να ακούσει εξίσου "εύκολες" απόψεις ότι εξαντλήθηκαν και τα στρατιωτικά μέσα.

Επίσης, όταν ο Γ. Νταλάρας δηλώνει πως οι νέοι πρέπει να προτρέπονται να κατεβάζουν την τούρκικη σημαία, προτείνει την προώθηση ενός πολύ συγκεκριμένου είδους πολιτικής. Μιας πολιτικής που οι άνθρωποι της γενιάς του τη διδάσκονταν στα ελληνικά σχολεία υπό τους ρυθμούς εμβατηρίων "έχω μια αδερφή κουκλίτσα αληθινή, τη λένε Βόρειο Ηπειρο" κλπ.

Ας το ξανασκεφτεί ο Γ. Νταλάρας. Οι ευαισθησίες δεν παρέχουν ασυλία, όταν μετατρέπονται σε κηρύγματα πολεμικών "λύσεων" και κατήχησης των νέων σε"σχολειά" μισαλλοδοξίας. Τέτοια κηρύγματα δεν είναι πατριωτισμός. Αντίθετα, γίνονται άλλοθι για τους πατριδοκάπηλους.