Στο καλό, Σωτηρία. Χαιρετίσματα στον Μάρκο, στον Τσίλια και τον Τόλιο, όταν τους "ανταμώσεις το βράδυ στον Αδη". Πες τους, τους θυμόμαστε, τραγουδάμε τα τραγούδια τους. Μην τους πεις για κείνους που κουνιούνται με τον Ρουβά και την Γαρμπή. Θα στενοχωρηθούν.

Μη σκανιάζεις, Σωτηρία. Δε θα υπάρξει "καρδιά που δε θα ραγίσει" για το χαμό σου. Ολοι θρηνούμε. Από εκείνους, τους γέροντες σήμερα, που σε άκουγαν στου "Τζίμη του Χοντρού", μέχρι τους νεότερους, τους καθημερινούς θαμώνες στο "Χάραμα".

Βασανίστηκες πολύ, Σωτηρία. Από μικρή "η κοινωνία σ' είχε αδικήσει". Προς το τέλος, ακόμα και ο φάρυγγάς σου σε πρόδωσε. Δε σταμάτησες. Τραγουδούσες με τα σωθικά σου. Μας μιλούσες με νοήματα. Σε ακούγαμε. Σε νιώθαμε. Σε συνοδεύαμε ψιθυριστά, για να μην σε πληγώσουμε που δεν είχες φωνή.

Δε συμβιβάστηκες, Σωτηρία. Ηξερες ότι "σ' αυτό τον κόσμο όσοι αγαπάνε τρώνε βρώμικο ψωμί". Το προτίμησες και δεν καταδέχτηκες το παντεσπάνι. Θα ζεις στη μνήμη μας. Με τη ρεμπέτικη μορφή σου. Με την ζεϊμπέκικη, λαϊκή φωνή σου.

Αγωνίστηκες σκληρά, Σωτηρία. Μαζί μ' εκείνους που "σαν απόκληροι γυρίζουν". Στα πάλκα, αλλά και στα Δεκεμβριανά. Διακινώντας τη θεϊκή φωνή σου, αλλά και το "Ριζοσπάστη". Ησουν αριστερή και δεν το έκρυψες ποτέ. Ισως γι' αυτό νοσηλεύτηκες στη "Σωτηρία" κι όχι στο "Υγεία".

Εφυγες πικραμένη, Σωτηρία. Με το παράπονο ότι η πολιτεία δε σου έδωσε ούτε την τιμητική σύνταξη που σου είχε τάξει. Με την πίκρα ότι κάποιοι που βοήθησες, δε σου συμπαραστάθηκαν όταν πουλούσες κασέτες στην Ομόνοια. Προσπάθησε να "σβήσεις τα παλιά" και να συγχωρήσεις και τους αγνώμονες.

Καλό ταξίδι, Σωτηρία. Να ξέρεις ότι εμείς θα συνεχίζουμε να ταξιδεύουμε, "μ' αεροπλάνα και βαπόρια", με τα τραγούδια σου και να σε θυμόμαστε αντάρτισσα της ζωής και της τέχνης.