Κυβέρνηση και πλειοψηφία των "αντιπροσώπων του έθνους", των βουλευτών,εκπλήρωσαν το χρέος τους απέναντι στην κοινωνία τους, ή πιο σωστά απέναντι στην τάξη, τα συμφέροντα της οποίας, είναι αλήθεια, πασχίζουν πιστά να υπηρετούν. Ολοκλήρωσαν την εκτέλεση της παιδείας με το ίδιο νυστέρι της εκσυγχρονιστικής αναπροσαρμογής του καπιταλιστικού τους συστήματος, ψηφίζοντας τον αντιδραστικό, νόμο πλέον, για να ρίξουν στο σκοτεινό τούνελ της αμορφωσιάς τα παιδιά της εργατικής τάξης και των άλλων καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων. Εξασφαλίζοντας την εκπαίδευση που απαιτεί το πολυεθνικό κεφάλαιο, με τις ευλογίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης και την εφαρμογή της "Λευκής Βίβλου", δημιουργούν τις προϋποθέσεις διαμόρφωσης των επόμενων γενεών προλετάριων. Η ύπαρξή τους θα στηρίζεται μεν στην ελευθερία τους να πουλάνε το μοναδικό εμπόρευμα που διαθέτουν, την εργατική τους δύναμη, αλλά η διαπραγμάτευσή τους για την τιμή της θα είναι υποχείριο της συνεχούς πτωτικής τάσης της αξίας της, αλλά και της δυνατότητας να πέφτει η τιμή της κάτω από την αξία της. Αυτός ο νόμος προσαρμόζει την εκπαίδευση στην καπιταλιστική χρήση των σύγχρονων μέσων παραγωγής που απαιτεί ανάλογη προσαρμογή και της εργατικής δύναμης. Η ευελιξία του απασχολήσιμου από τη θεωρία στην πράξη. Δημιουργούν, δηλαδή το πλαίσιο της ολοένα αυξανόμενης αποδυνάμωσης της εργατικής τάξης από την ικανότητα να πουλάει το εμπόρευμά της με όρους που να ανταποκρίνονται στοιχειωδώς στις δικές της ανάγκες. Αυτός είναι ο σκοπός τους.

Το γεγονός ότι οι απαιτήσεις των πολυεθνικών για την εφαρμογή της αντιδραστικής πολιτικής στην εκπαίδευση είναι ήδη νόμος του αστικού κράτους, καθόλου δε σημαίνει ότι η κυβέρνηση ξεμπέρδεψε με το ζήτημα παιδεία. Πολύ περισσότερο που το ίδιο το λαϊκό κίνημα, και πρώτ' απ' όλα το εργατικό, έχουν μπροστά τους μια πρόκληση. Θα αφήσουν την εφαρμογή των αντιδραστικών μέτρων στη "μοίρα" της άβουλης αποδοχής ή και ανοχής του "ό γέγονε γέγονε" ή θα αντιτάξουν την αντίσταση και την ένταση της πάλης ενάντιά τους; Θα μείνει στο απυρόβλητο αυτή η αντιεκπαιδευτική πολιτική που, ανεξάρτητα αν στο τυπικό ζήτημα της ολοκλήρωσης της κοινοβουλευτικής διαδικασίας ψηφίστηκε μόνο από το ΠΑΣΟΚ, ενισχύθηκε από τα κόμματα του κατεστημένου γιατί όλα επιδιώκουν προσαρμογές διαχείρισης; Οι πρόσφατοι αγώνες που αναπτύχθηκαν ενάντια στο νομοσχέδιο αναδεικνύουν ορισμένα χαρακτηριστικά που το ίδιο το κίνημα πρέπει να αντιμετωπίσει. Η εμπειρία της κινητοποίησης του περασμένου χειμώνα μέσα από τις άμεσες οικονομικές διεκδικήσεις των εκπαιδευτικών και παρά την εστίαση της πάλης σ' αυτές, έφερε στο προσκήνιο, και με την παρέμβαση των συνεπών ταξικών δυνάμεων που ομολογουμένως έδρασαν πολλαπλάσια σε δυναμική απ' ό,τι οι δυνάμεις τους, ολόκληρο το πρόβλημα της εκπαίδευσης. Ανοιξαν το δρόμο του συντονισμού των διαφορετικών τμημάτων της παιδείας, εκπαιδευτικών, μαθητών, γονιών και δημιούργησαν προϋποθέσεις κοινής δράσης με άλλα τμήματα του λαϊκού κινήματος παρά την αντίθετη στάση των δυνάμεων που συγκροτούν την πλειοψηφία των συνδικαλιστικών οργάνων των εκπαιδευτικών και ανήκουν στα κόμματα του συστήματος, (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΝ), αλλά τις τυχοδιωκτικές παρεμβάσεις κάποιων... σούπερ αριστερών του ΝΑΡ, που αλληθωρίζουν ρεφορμιστικά. Και ενώ θα έπρεπε αυτή η εμπειρία να γενικευτεί από το ίδιο το κίνημα, αναδείχνοντας πρώτ' απ' όλα ότι η πάλη για το κυβερνητικό νομοσχέδιο είναι πάλη για την ίδια την εκπαίδευση που αφορά όχι μόνο την εκπαιδευτική κοινότητα αλλά όλο το λαό, άρα η ένταση της λαϊκής πάλης αλλά και του αγώνα της εκπαιδευτικής κοινότητας να αντιστοιχεί στις επιδιώξεις των ριζικών αναδιαρθρώσεων στην εκπαίδευση, το μέχρι τώρα αποτέλεσμα δεν ήταν ανάλογο. Οι κινητοποιήσεις δεν αντιστοιχούσαν στην ένταση και την ποιότητα των ριζικών αναδιαρθρώσεων στην παιδεία. Βεβαίως, ο καθένας παίρνει και τις ευθύνες που του αναλογούν και κρίνεται απ' αυτές, αλλά ο αγώνας δεν τελειώνει με την ψήφιση του νόμου, αντίθετα τώρα αρχίζει πιο σκληρός. Μήπως, αυτό σημαίνει ότι δυσκολεύει η προοπτική ανάπτυξης ενός ρωμαλέου αποτελεσματικού κινήματος για την εκπαίδευση;

Το "στοίχημα" δεν αφορά αποκλειστικά και μόνο την εκπαίδευση, άρα τα στενά συμφέροντα της εκπαιδευτικής κοινότητας, αλλά άμεσα την εργατική τάξη και το μέλλον της. Και εδώ ανοίγεται πεδίον δόξης λαμπρόν. Η ίδια η εφαρμογή του αντιδραστικού νόμου θα οξύνει το εκπαιδευτικό πρόβλημα για τις λαϊκές δυνάμεις, αναπαράγοντας τις υπάρχουσες αρνητικές συνέπειες και δημιουργώντας συνεχώς νέες. Υπάρχει το πλαίσιο αλλά και οι αιτίες που δημιουργούν τις προϋποθέσεις νέων και ποιοτικά πιο εντατικών πολιτικοποιημένων αγώνων. Υπάρχουν οι δυνατότητες να μπουν τα θεμέλια ενός παλλαϊκού μετώπου για την ανατροπή της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής των πολυεθνικών. Μόνο που για ένα τέτοιο μέτωπο δεν αρκούν οι εκάστοτε διαθέσεις της εκπαιδευτικής κοινότητας. Ούτε η εστίαση της πάλης στις μεμονωμένες και διαφορετικές ξεχωριστές διεκδικήσεις των διαφορετικών τμημάτων των ανθρώπων που εντάσσονται στο εκπαιδευτικό σύστημα μπορεί να αντιμετωπίσει την ταξική ουσία του προβλήματος. Η απομόνωση των μεμονωμένων ξεχωριστών διεκδικήσεων, που συνδέονται οργανικά με το σύνολο της εκπαιδευτικής πολιτικής, από το συνολικό πρόβλημα, δε συμβάλλουν στη δρομολόγηση προοπτικής ενός τέτοιου μετώπου που να αναπτύξει αποτελεσματική πάλη για κατακτήσεις, οι οποίες θα ανοίγουν το δρόμο της συνολικής ανατροπής της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής.

Και εδώ πλέον το λόγο έχει η εργατική τάξη και οι οργανώσεις της. Οι στόχοι πάλης για μια φιλολαϊκή παιδεία πρέπει να γίνουν στόχοι πάλης του κινήματός της και της κοινής πάλης με τα άλλα λαϊκά στρώματα. Οχι μόνο ενάντια στην κυβερνητική πολιτική αλλά για τη διεκδίκηση δωδεκάχρονης υποχρεωτικής εκπαίδευσης, που θα μορφώνει και διαμορφώνει ολόπλευρα την αυριανή εργατική τάξη. Που θα διεκδικεί την πλήρη δημόσια δωρεάν εκπαίδευση, που θα αγωνίζεται ενάντια στους ταξικούς φραγμούς στη μόρφωση. Και όλ' αυτά γιατί οι εργαζόμενοι διεκδικούν το δικαίωμα της ανατροπής αυτής της σάπιας εκμεταλλευτικής κοινωνίας και τη δυνατότητα της οικοδόμησης και της διεύθυνσης της δικής της σοσιαλιστικής κοινωνίας. Η πάλη για μια τέτοια εκπαίδευση είναι αναπόσπαστο μέρος της ταξικής πάλης της εργατικής τάξης, οργανικό τμήμα του λαϊκού μετώπου για την ανατροπή της πολιτικής και της εξουσίας των πολυεθνικών.