Ομολογουμένως δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος να συμβάλει η Κομισιόν στην "εκλαϊκευση" της Συνθήκης του Αμστερνταμ, από τις οδηγίες που έδωσε για την "τόνωση της απασχόλησης". Πίσω από τον ψευδεπίγραφο τίτλο και τις υποκριτικές και δημαγωγικές διακηρύξεις περί μείωσης της ανεργίας ή δημιουργίας 12 εκατ. νέων θέσεων εργασίας μέχρι το 2002 - κάτι ανάλογο με τις 300.000 νέες θέσεις εργασίας που υποσχέθηκε ο Κ. Σημίτης - προβάλλει με κυνισμό τις σκληρές ταξικές επιλογές: Μείωση των εργοδοτικών εισφορών, μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων, μείωση του λεγόμενου κόστους εργασίας γενικά, "μεγαλύτερη προσαρμοστικότητα των εργαζομένων", ελαστικοποίηση, δηλαδή, της αγοράς εργασίας κ.ά.

Η Κομισιόν, ουσιαστικά, έρχεται να στηρίξει και να ενισχύσει τις αντιλαϊκές επιλογές, που προσπαθούν να επιβάλουν οι εθνικές κυβερνήσεις, αλλά και να "προκαταλάβει" την έκτακτη σύνοδο κορυφής των "15" για την απασχόληση στις 20 και 21 Νοέμβρη. Βέβαια, η κυβέρνηση Σημίτη δε χρειάζεται ιδιαίτερη ενθάρρυνση. Οι προτάσεις της στον "κοινωνικό διάλογο" - απάτη είναι απόλυτα ευθυγραμμισμένες με τις ιδέες της Κομισιόν.