ΛΟΝΔΙΝΟ .-

Ηαναμενόμενη, εντός των ημερών, άφιξη του αμερικανικού αεροπλανοφόρου "Νίμιτς" στον Περσικό Κόλπο επιτελεί, όπως σημείωναν χτες πολιτικοί αναλυτές στο "Ρόιτερ", πολλαπλούς ρόλους.

Κατ' αρχάς η αποστολή και μόνο του αεροπλανοφόρου και των συνοδευτικών του πολεμικών πλοίων αποτελεί εφαρμογή σε μικρογραφία της μακρόχρονης αμερικανικής πολιτικής της "διπλής ανάσχεσης" έναντι του Ιράν και του Ιράκ. Με την πρόσθετη αεροπορική ισχύ του "Νίμιτς" στην περιοχή, τόσο η Βαγδάτη όσο και η Τεχεράνη θα διακινδύνευαν σύρραξη αν παραβίαζαν ξανά τη ζώνη απαγόρευσης πτήσεων του 36ου παραλλήλου. Κάτι το οποίο στις μέχρι σήμερα αναλύσεις παρουσιάζεται ως "απίθανο": Ουδεμία πλευρά δείχνει έτοιμη να αναλάβει την ευθύνη μιας ευρείας κλίμακας σύγκρουσης, αν και δεν αποκλείονται σποραδικές αερομαχίες.

Εκτός από τον "προειδοποιητικό ρόλο" που επιτελεί η αποστολή του "Νίμιτς", όμως, υπάρχει και ένας άλλος στόχος της κίνησης αυτής από τις ΗΠΑ. Με δεδομένη την (πρωτοσέλιδη χτες στους Financial Times) αναφορά της αρμόδιας επιτροπής του ΟΗΕ, υπό τον Ρολφ Εκέους, ότι η Βαγδάτη εξακολουθεί να "αποκρύπτει" από τους επιθεωρητές των Ηνωμένων Εθνών ζωτικής σημασίας στοιχεία για τα βιολογικά όπλα που διαθέτει, και επίσης με δεδομένη την επικείμενη συζήτηση στο Συμβούλιο Ασφαλείας την 16η Οκτωβρίου για αυτήν, γίνεται σαφές ότι οποιοδήποτε "στραβοπάτημα" του Σαντάμ Χουσεϊν θα ενισχύσει την αμερικανοβρετανική "γραμμή" για τη διατήρηση των οικονομικών κυρώσεων που έχουν επιβάλει τα Ηνωμένα Εθνη στο Ιράκ μετά την επέμβαση της Βαγδάτης στο Κουβέιτ το 1990.

Υπέρ της άρσης των κυρώσεων είναι η Ρωσία και η Γαλλία, χώρες οι οποίες προσδοκούν πολλά από την επαναφορά του Ιράκ στη διεθνή πετρελαιαγορά (εταιρίες των χωρών αυτών, όπως η Total, η Elf - Aquitaine, η Gazprom κ. ά. έχουν επενδύσει στα Ιρακινά κοιτάσματα...).

Ωστόσο, ούτε η αμερικανική εξωτερική πολιτική δείχνει "στέρεη": Μια Βρετανίδα αναλύτρια, η Ρόζμαρι Χόλις (επικεφαλής του τμήματος Μέσης Ανατολής του Βασιλικού Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων του Λονδίνου) έλεγε χτες στο εσωτερικό των ΗΠΑ αυξάνονται οι πιέσεις για την επανεξέταση της πολιτικής αποκλεισμού και απομόνωσης του Ιράν, μετά την ανάληψη της προεδρίας της χώρας από τον "μετριοπαθή" Μοχάμεντ Χαταμί.

(Παράλληλα, βέβαια, η Ουάσιγκτον δέχεται κριτική για τα "διττά" μέτρα και σταθμά έναντι των χωρών της περιοχής: ενώ απειλούν Ιράκ και Ιράν με αντίποινα για τη δράση της αεροπορίας τους, σιωπούν για την εισβολή της Τουρκίας και της επιχείρησης εναντίον των κούρδων ανταρτών στο βόρειο Ιράκ...).

Ο αναλυτής Ιμπραήμ Καραγουάν του Διεθνούς Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών υποστηρίζει πως ο Σαντάμ δε θα μείνει στο περιθώριο βλέποντας ότι το Ιράν κινείται δραστήρια για τη βελτίωση των σχέσεών του με τη Δύση...