- Πώς είστε, κύριε Βιομήχανε;

- Ω! αγαπητέ μου, κύριε Οικοδόμε!

- Γνωρίζεστε με τον κύριο Εφοπλιστή;

- Τι λέτε τώρα... Εσείς ξέρετε τον κύριο Αγρότη;...

- Φυσικά!... Κύριοι, δες τες ποιος έρχεται!

(Ολοι μαζί τρέχοντας προς το μέρος του).

- Κύριε Τραστ!... Κύριε Τραστ, καλώς ήρθατε!

- Παρακαλώ, περάστε.

- Πρώτα εσείς!

- Πώς είναι η οικογένεια; Τι κάνουν τα παιδιά;

- Καλά! Καλά! Λίγο άνεργα, λίγο αμόρφωτα, λίγο απελπισμένα...

- Αχ! Αυτά τα νιάτα! Και τα δικά μας καλύτερα λες πάνε! Κανένα δε δέχεται να πάει σε νυχτερινό σχολείο, όπως οι παππούδες τους.

- Χορτασμένος κόσμος...

- Εδώ θα διαφωνήσω!

- Παιδιά... Εδώ δεν ήρθαμε να μαλώσουμε. Δε βλέπετε χάνουμε το τρένο για την Ευρώπη και θα μας φάει η Τουρκία!

Ε, λίγο τα λόγια τους, λίγο η μουσική, που δυναμώνει, λίγο οι ενοχές και οι υποχωρήσεις και το πάρτι της κοινωνικής συναίνεσης συνεχίζεται. Και έξω στη ζωή τα προβλήματα να σχηματίζουν ουρές. Τα αδιέξοδα όγκους. Η φτώχεια να σπάει ρεκόρ.

- Πώς είστε κύριε Βιομήχανε;

- Εγώ καλά είμαι, εσύ πώς είσαι;

- Ε, τι να 'μαι;

- Μη, παραπονιέσαι, φίλε μου, υπάρχουν και χειρότερα. Είδες την Αλβανία! Τι χάος! Εδώ έχουμε ησυχία. Και σταθερότητα. Επεσε και πληθωρισμός...

- Μα τι λέτε; Εδώ από την πείνα βρωμίσανε τα χνότα μας!

- Γιατί δεν τρως μια τσίχλα, ξαναμπαίνουν στη μέση οι "γνωστοί"!

- Μα με την τσίχλα δεν περνάει η πείνα!

- Περνάει, όμως η βρώμα...

- Πάνω απ' όλα εμείς βάζουμε το καλό της πατρίδας! Η κοινωνία δεν αποτελείται μόνο από εργαζόμενους. Πατριώτες είναι και οι τραπεζίτες! Δες τι δωρεές κάνανε. Ο Συγγρός, δηλαδή, δεν είναι Ελληνας;

- Ελληνας είναι. Ομως κάπου μας δαγκώνει στο σβέρκο...

- Σας δαγκώνει, φιλιά σας δίνει...

- Μα, μας αφήνει σημάδια...

- Από το πάθος του και την πολλή αγάπη...

- Πώς είσαστε, κύριε Βιομήχανε...

- Τι σε νοιάζει, ρε, πώς είμαι; Σε ρωτάω εγώ τι κάνεις;

- Μα χτες, ακόμα...

- Χτες ήταν χτες, και σήμερα είναι σήμερα.

- Μην πεις για αύριο, σε παρακαλώ, μπαίνουν πάλι στη μέση οι γνωστοί πυροσβέστες... Μην πεις πως θα είναι χειρότερα, γιατί θα "οξύνεις τις αντιθέσεις"!

-... Το αύριο θα είναι - οπωσδήποτε - καλύτερο από μεθαύριο, που θα είναι, φυσικά χειρότερο από το χτες και το σήμερα... Πώς τα είπα;

- Δεν πειράζει, αυτός έτσι κι αλλιώς λιποθύμησε... Μπορεί και να πέθανε κιόλας!

Στο σημείο αυτό δυναμώνει η μουσική... Και η φασαρία, όμως...