Οι μέχρι τώρα εξελίξεις για την απασχόληση και την ανεργία στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, με βάση τις κατευθύνσεις της Συνθήκης του Μάαστριχτ και της "Λευκής Βίβλου",που θα εμπλουτιστούν ακόμα περισσότερο με την επικείμενη Σύνοδο Κορυφής του Λουξεμβούργου για την απασχόληση,δείχνουν το δρόμο στην ελληνική κυβέρνηση, αλλά και πιέζουν για την ολοκλήρωση των αντεργατικών αλλαγών.

Βάζοντας η κυβέρνηση μπροστά τον "κοινωνικό διάλογο", σαν εργαλείο υφαρπαγής μιας κάλπικης "συναίνεσης" στην αφαίρεση των δικαιωμάτων τους, υλοποιούσε παράλληλα επιμέρους, αλλά εξίσου σημαντικά, τμήματα της πολιτικής της. Η τελευταία έντονη προσπάθειά της, ώστε να μπορέσει να έχει στα χέρια της το "Σύμφωνο Εμπιστοσύνης" πηγαίνοντας στο Λουξεμβούργο, έγινε προκειμένου να φανεί συνεπής και απέναντι στο Διευθυντήριο των Βρυξελλών στην προώθηση των αντεργατικών σχεδίων.

Η κυβέρνηση και οι εργοδότες έχουν αυτή τη στιγμή στα χέρια τους τη δήλωση υποταγής ορισμένων συνδικαλιστών, αλλά όχι και των εργαζομένων, οι οποίοι είχαν εκδηλώσει έγκαιρα και δυναμικά την αντίδρασή τους στον "κοινωνικό διάλογο" - απάτη ανεξάρτητα από συνδικαλιστικές και πολιτικές πεποιθήσεις. Η πραγματικότητα αυτή εκδηλώθηκε έμπρακτα και με τη μαζική συμμετοχή στην πανελλαδική απεργία στις 23 Οκτώβρη, που έστειλε ένα σαφές μήνυμα σε κυβέρνηση, εργοδότες και τις ηγεσίες των συνδικαλιστικών παρατάξεων. Κάποιες από αυτές φαίνεται να έλαβαν το μήνυμα και έτσι οι παρατάξεις ΔΑΚΕ και "Αυτόνομη Παρέμβαση" απέφυγαν - σε αντίθεση με τη μέχρι τότε στάση ουσιαστικής συμμετοχής τους σε όλη τη διαδικασία - να συνυπογράψουν το κατάπτυστο κείμενο, που θα τους έφερνε σε ανοιχτή αντίθεση με την πλειοψηφία των αγανακτισμένων εργαζομένων.

- Να ενισχύσει τη μερική απασχόληση σε βάρος της πλήρους απασχόλησης. Με το πρόσχημα ότι υπάρχουν εργαζόμενοι που θέλουν να δουλεύουν με μερική απασχόληση - η οποία όμως έτσι κι αλλιώς επιτρέπεται σήμερα - και το γελοίο... επιχείρημα ότι στην Ελλάδα είναι πολύ μικρό το ποσοστό μερικά απασχολουμένων συγκριτικά με την Ευρωπαϊκή Ενωση, η κυβέρνηση προωθεί την έννοια του "απασχολήσιμου". Παράλληλα δίνει το πρώτο χτύπημα στο χρόνο εργασίας. Η μονιμότητα στο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα βρίσκεται επίσης ουσιαστικά υπό αναίρεση.

- Να υπονομεύσει τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και την ΕΓΣΣΕ, επιδιώκοντας τη "στρατηγική συμφωνία" για τις αυξήσεις, ανάμεσα σε κυβέρνηση - εργαζόμενους και εργοδότες.Το χτύπημα των συλλογικών συμβάσεων όχι μόνο υποτάσσει τις διεκδικήσεις των εργαζόμενων στην εισοδηματική πολιτική της κυβέρνησης, αλλά ανοίγει το δρόμο για την αλλαγή των εργασιακών σχέσεων στην κατεύθυνση της πλήρους ελαστικοποίησής τους.

- Να προχωρήσει στη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, σε ετήσια βάση, δηλαδή την κατάργηση του 8ωρου με τετραήμερα και εξάωρα ή δεκάωρα, πράγμα που θα απαλλάξει τους εργοδότες και από την πληρωμή υπερεργασίας ή υπερωριών. Σ' αυτό το πλαίσιο περιέχεται και η απαίτηση των βιομηχάνων για "μείωση" των ωρών εργασίας αποσπασματικά, με επιχειρησιακές συμβάσεις εργασίας, οι οποίες θα είναι "ανοιχτές" και σε πρόσθετες παραχωρήσεις από την πλευρά των εργαζομένων. Το ότι το σχετικό κεφάλαιο μπήκε σαν παράρτημα στο "Σύμφωνο Εμπιστοσύνης", δεν εμποδίζει την κυβέρνηση να πάρει τις αποφάσεις της, όπως έχει τονίσει πολλές φορές μέχρι τώρα.

Ηδη η ΕΣΑΚ και η "Δημοσιοϋπαλληλική Ενότητα" έχουν τοποθετηθεί στην κατεύθυνση συνέχισης και κλιμάκωσης του αγώνα των εργαζομένων με νέες απεργιακές κινητοποιήσεις σε συντονισμό και με άλλα στρώματα της κοινωνίας, όπως συνταξιούχους, αγρότες, επαγγελματοβιοτέχνες, εμπόρους, νέους και φοιτητές.

Γ. Φ.