Οταν οι περισσότεροι ήμασταν μικροί, είχαμε κάποιο στενό συγγενικό πρόσωπο, συνήθως παππού ή γιαγιά, που μας εξιστορούσε ωραία παραμύθια. Σκοπός τους εκτός από το να περάσουν ευχάριστα κάποιες ώρες, το περιβόητο ηθικό δίδαγμα. Οι κώδικες δηλαδή για τη σωστή, με βάση τα κριτήριά τους, κοινωνικοποίηση μας. Η διαμόρφωση του χαρακτήρα γινόταν πολύ πιο εύκολα, αφού έλειπε το επιτακτικό και η επιβολή. Ταυτόχρονα όμως ήταν και μια ευκαιρία για να ειπωθούν δυσάρεστες αλήθειες, με λιγότερες συνέπειες.

Ενα "παραμύθι" λοιπόν ξετυλίγεται και στις γραμμές που ακολουθούν. Μάλλον δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό, αφού πολλοί... συγγενείς το ξέρουν, αλλά λίγοι το λένε. Δεν πειράζει όμως, ίσως αυτή να είναι η ομορφιά του. Είστε έτοιμοι; Ας μεταφερθούμε εκεί που η αλήθεια μπερδεύεται με το μύθο. "Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη, δώσε κλότσο να γυρίσει, παραμύθι να αρχίσει"...

Μια φορά και έναν καιρό σ' ένα δάσος, που το έλεγαν Ελλάδα και ήταν χωμένο σε μια μικρή γωνιά του κόσμου, οι μαύρες μέρες είχαν σημαδέψει καρδιές και συνειδήσεις. Σύμμαχος στην προσπάθεια ανάκαμψης στεκόταν εκτός των άλλων η ψυχαγωγία. Ανάμεσα στις άλλες εκφράσεις της ήταν και ένα παιχνίδι που το καλούσαν ποδόσφαιρο. Χιλιάδες ζώα, οικογένειες, ζευγαράκια, φίλοι, μαζεύονταν σ' ένα χώρο που το έλεγαν γήπεδο και περνούσαν δύο ευχάριστες ώρες. Παρακολουθώντας τους διαγωνιζόμενους, είχαν την ευκαιρία να γελάσουν, να κλάψουν, να εκτονωθούν. Εκαναν ή δέχονταν πλάκα από το διπλανό που υποστήριζε την αντίπαλη ομάδα. Στο τέλος όλοι αγαπημένοι και ήρεμοι επέστρεφαν στην καθημερινότητα.

Τα χρόνια πέρασαν και στο αυλάκι του χρόνου κύλησε αρκετό νερό. Τα πράγματα άλλαξαν, όχι όμως προς το καλύτερο. Την παραπάνω εικόνα αναπολούσαν με νοσταλγία τα περισσότερα ζώα, που πλέον ούτε έξω από το γήπεδο δεν περνούσαν. Συχνά πυκνά "στο γήπεδο η Ελλάδα αναστενάζει" και η χαρά έδωσε τη θέση της στην οργή, τη θλίψη και την απογοήτευση. Δευτέρα απόγευμα και το δάσος αναστατώθηκε για πολλοστή φορά. Μετά από ένα παιχνίδι ανάμεσα στους κερασόχρωμους και τους γρασιδοφόρους δημιουργήθηκαν φασαρίες. Τα νέα διαδόθηκαν γρήγορα και σε κάθε γωνιά του δάσους, όλοι αυτό συζητούσαν. Κοινή συνισταμένη των απόψεων η κατακραυγή για τους πρωταγωνιστές και η απορία. Ενα πελώριο "γιατί" απασχολούσε κάθε υγιώς σκεπτόμενο ζώο.

Οπως συνέβη και στο παρελθόν, κάποιοι άδραξαν την ευκαιρία και άρχισαν τους φιλιππικούς. Χρησιμοποιούσαν βαρύγδουπες κουβέντες, κατηγορούσαν γενικώς και αορίστως, χωρίς ποτέ να δείχνουν τους υπαίτιους. Πολλές ανούσιες συζητήσεις, με μοναδικό αποτέλεσμα την εκτόνωση... Ενα μικρό κυνηγόσκυλο, που είχε βαρεθεί τα ίδια και ήθελε να μάθει τι τελικά συμβαίνει, απευθύνθηκε στη σοφή κουκουβάγια. Τη βρήκε καθισμένη σ' ένα κλαρί και χωρίς χρονοτριβή ζήτησε τη συμβουλή της.

Αυτή χαμογέλασε πικρά και αφού άφησε το βλέμμα της να πλανηθεί στον ορίζοντα του είπε: "Υπάρχουν πολλοί που ξέρουν, αλλά δε μιλούν. Ζητάς δύσκολα και επικίνδυνα πράγματα. Ψάχνεις για μπελάδες;". Το κυνηγόσκυλο επέμεινε και η κουκουβάγια περισσότερο για να το ξεφορτωθεί του υπέδειξε ένα άλλο πουλί. "Πήγαινε στο βάθος του δάσους και βρες έναν πληγωμένο αϊτό. Θα τον καταλάβεις, γιατί τα φτερά του είναι πεσμένα. Αυτός γνωρίζει πολλά". Η συνάντηση έγινε, αλλά ο αϊτός ήταν αρνητικός. "Εχω οικογένεια, δε θέλω μπερδέματα. Πολλές φορές απείλησαν εμένα και τα παιδιά μου. Αν μιλήσω, θα με φάει το μαύρο σκοτάδι. Δεν είμαι ήρωας", του απάντησε.

Το κυνηγόσκυλο ήθελε πολύ να μάθει. Τον πίεσε αφόρητα και υποσχέθηκε πως δε θα προδώσει την ταυτότητά του. Ο αϊτός πείστηκε. Κάθισε αναπαυτικά στη φωλιά του και άρχισε να ξετυλίγει το κουβάρι εμπειριών και αναμνήσεων: "Οπως θα 'χεις ακούσει, κάποτε το ποδόσφαιρο ήταν χαρά και ψυχαγωγία. Κάποιοι όμως δεν το αντιμετώπιζαν έτσι. Κατανόησαν την απήχησή του και αποφάσισαν να το εκμεταλλευτούν με μοναδικό σκοπό το κέρδος. Ετσι το 1979 τα γεράκια έφτιαξαν ποδοσφαιρικές εταιρίες.

Βέβαια, επειδή δεν μπορούσαν να τα κάνουν όλα μόνοι τους, είχαν και μπιστικούς. Οι γύπες και οι ύαινες ασχολιόνταν πλέον μόνο με τη διοίκηση του ποδοσφαίρου". Το κυνηγόσκυλο διέκοψε την εξιστόρηση απορώντας γιατί είχε τόση σημασία το ποδόσφαιρο. "Κανένας παράγοντας δεν ενδιαφέρεται για την ομάδα" είπε ο αϊτός και συνέχισε: "Ολοι αγόρασαν κάποιο σωματείο για να εξυπηρετήσουν άλλους σκοπούς πέρα και έξω από το άθλημα. Ολα τα γεράκια έχουν και άλλες επιχειρήσεις π. χ. τεχνικές εταιρίες, κατασκευαστικές, πληροφορικής κλπ. Οι περισσότερες από αυτές είναι προμηθευτές του ελληνικού δάσους.

Πρέπει εδώ να σου πω ότι το ευαίσθητο σημείο όσων διαφεντεύουν το ελληνικό δάσος είναι ένα. Το ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΟΣΤΟΣ. Τα γεράκια το ξέρουν και το εκμεταλλεύονται. Το λαϊκό έρεισμα της ομάδας αποτελεί το μοχλό πίεσης. Λένε λοιπόν, κύριε, θέλω το τάδε έργο, την τάδε κρατική προμήθεια. Ο εκάστοτε φορέας της πολιτικής εξουσίας, δεχόμαστε πως είναι έντιμος, το αρνείται, αφού δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις. Τότε το γεράκι βάζει μπροστά τον μηχανισμό πίεσης. Τον ΜΙΣΘΟΦΟΡΙΚΟ ΟΠΑΔΙΚΟ ΣΤΡΑΤΟ, δηλαδή ένα τσούρμο παρασίτων και μπούφων. Αρχίζουν τα επεισόδια και η κυβέρνηση αντιμετωπίζει το πολιτικό κόστος. Καμιά κυβέρνηση δε συμφέρει να γίνονται κάθε Σαββατοκύριακο έκτροπα. Δεν τη συμφέρει να κατηγορείται γι' ανικανότητα, ότι δεν μπορεί να αντιμετωπίσει περίπου 300 οπαδούς.

Φτάνουν, λοιπόν, στο αμήν οι εξουσιάζοντες και αποφασίζουν "δώστε του τη δουλιά να ησυχάσουμε. Δεν μπορούμε συχνά πυκνά να 'χουμε αναστάτωση, βλάπτεται η εικόνα μας". Αλλωστε ποιος από τους πολλούς θα καταλάβει τη διαφορά, αν αναλάβει ο ένας ή ο άλλος. Η ιστορία γίνεται μεταξύ 50-100 ζωντανών, που ασχολούνται με τις δουλιές. Μόλις, λοιπόν, κλείσει η δουλιά, ο... μαέστρος κάνει μια με την μπαγκέτα και ηρεμεί η φύση. Τα γεράκια είναι το κέντρο όλης της ιστορίας. Να, γιατί προτιμούν ως πελάτη το ζώο του πριμοδοτούμενου χιλιάρικου από τον οικογενειάρχη, που θα τους αφήσει περισσότερα. Αυτός δε χειραγωγείται".

Οι απορίες του κυνηγόσκυλου αντί να μειώνονται αυξάνονταν: "Μα καλά και αυτά τα ζώα δέχονται να είναι υποχείρια των γερακιών"; Ο αϊτός μειδίασε πριν απαντήσει: "Στο δάσος μας υπάρχει ένα μοναδικό φαινόμενο σε όλο τον πλανήτη. Οι ΕΜΜΙΣΘΟΙ ΟΠΑΔΟΙ. Αυτοί έχουν αρχηγούς, οι οποίοι φυσικά πληρώνονται, για να δημιουργούν το κλίμα. Στις θύρες είναι γνωστοί με τα παρατσούκλια τους. Είναι τα πειθήνια όργανα των αφεντικών. Οταν πάρουν εντολή θα την εκτελέσουν ακόμα και χωρίς πρόσχημα, αν δηλαδή δεν υπάρχουν αντίπαλα παράσιτα - μπούφοι ή κακή διαιτησία.

Αξιοσημείωτο όμως είναι και κάποιο άλλο γεγονός. Πάρε για παράδειγμα τις 4 μεγάλες ομάδες. Κερασόχρωμοι, γρασιδοφόροι, κιτρινοκέφαλοι και ζέβρες. Εχουν κοινούς οπαδούς σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Εναν αγώνα λοιπόν τη βδομάδα για το πρώτο και έναν για το δεύτερο. Αν υπάρχουν όμως διαδασικές υποχρεώσεις, προστίθενται άλλοι δύο. Μέσα σε εφτά μέρες λοιπόν πρέπει να υποστηρίξουν την ομάδα τέσσερις φορές. Με τρεις χιλιάδες το εισιτήριο, θα καταβάλλουν 12.000 τη βδομάδα, δηλαδή 48.000 το μήνα. Αρκετές συναντήσεις είναι εκτός έδρας, ενώ υπάρχουν και τα προσωπικά έξοδα. Πώς μπορεί να πληρώνει τόσα λεφτά ένας άνεργος; Απλά τα καλύπτει ο αρχηγός, δηλαδή ο παράγοντας, όπως αποκαλούνται γεράκια, γύπες και ύαινες.

Βέβαια, το κόστος αυτής της ιστορίας είναι πολλά εκατομμύρια. Αυτή είναι και η αιτία που πολλοί παράγοντες ήρθαν σε αντίθεση με παράσιτα και μπούφους. Πρόσφατα, οι κερασόχρωμοι υποτίμησαν το εισιτήριο, το έκαναν και οι άλλοι στο παρελθόν, χρησιμοποιώντας και ένα ιδεολογικό περίβλημα. Αντί για τρεις το έβαλαν 1.000 δρχ. Ξέρεις γιατί; Αφού σου λένε πληρώνουμε τους οπαδούς, γιατί να πληρώνουμε και το ΦΠΑ; Αλλος είναι ο φόρος στο χιλιάρικο και άλλος στο τριχίλιαρο...

Να επανέλθουμε όμως στα παράσιτα και τους μπούφους. Στις οργανώσεις τους έχει παρεισφρήσει ό,τι πιο σάπιο υπάρχει στο δάσος μας. Υπάρχει άμεση σύνδεση με παραδοσιακές οργανώσεις. Μάλιστα, η πλειοψηφία δεν το γνωρίζει, αφού αυτές κάποια στιγμή διαλύθηκαν και τα μέλη τους μπήκαν στους συνδέσμους μεμονωμένα. Ετσι η Ναζιστική Οργάνωση Γρασιδοφόρων Οπαδών μετονομάστηκε σε Γρασιδοφόρα Ναζιστική Οργάνωση, δρα όμως ακόμα. Στο μεγαλύτερο σύνδεσμο οπαδών που έχουν οι κερασόχρωμοι κουμάντο κάνουν μέλη της οργάνωσης "Ασημί Ξημέρωμα", ενώ ανάλογα φαινόμενα υπάρχουν και στους άλλους. Στους κιτρινοκέφαλους την ύπαρξη αυτού του πυρήνα γνωρίζουν μόνο 3 άτομα.

Επιβεβαίωση των παραπάνω αποτελεί ένα μόνο παράδειγμα. Στα επεισόδια που γίνονται, όταν έχει επέτειο το ίδρυμα της καγκελόπορτας, οι περισσότεροι φοράνε κασκόλ με τα χρώματα των ομάδων τους. Πριν από δύο χρόνια η αστυνομία συνέλαβε Σάββατο πρωί περίπου 500 παράσιτα - μπούφους. Την επομένη στο ντέρμπι των αιωνίων για το μπάσκετ δεν άνοιξε μύτη. Χαρακτηρίστηκε ένα από τα πιο ήσυχα στην ιστορία... Το όλο σύστημα λειτουργεί σε 3 επίπεδα. Τοπικό, περιφερειακό, κεντρικό, με ανάλογα μεγέθη. Στα δύο πρώτα υπάρχουν κακέκτυπα που αντιγράφουν τις μεθόδους των κεντρικών γερακιών και των οργάνων τους.

Μια παράμετρος που συμμετέχει στη διαμόρφωση της πραγματικότητας είναι οι χαμαιλέοντες. Αυτοί παίζουν τους διαιτητές και έχουν τρελάνει τους πάντες. Εξω από το δάσος δίνουν ρεσιτάλ, ενώ μέσα τα κάνουν χάλια. Ως έμψυχο υλικό είναι καλοί, αλλά λογικώς σκεπτόμενοι και εν νομίμω αμύνη, αποδέχτηκαν τους κανόνες του παιχνιδιού. Εντάσσονται λοιπόν σε κομματικά ή σωματειακά άρματα και κάνουν εξυπηρετήσεις. Μόνο έτσι θα έχουν εξέλιξη... Στη σκιά του ενδιαφέροντος βρίσκονται οι παπαγάλοι, δηλαδή οι παρατηρητές. Και αυτοί μισθοδοτούμενοι. Για την ισορροπία της ψυχής και του μυαλού τους πολλοί αμφιβάλλουν, αλλά κανείς δεν τις έλεγξε. Εγώ σε ρωτάω όμως, με τα περιουσιακά στοιχεία χαμαιλεόντων και παπαγάλων ασχολήθηκε κανείς;

Αμοιρα ευθυνών δεν είναι ούτε τα περιστέρια. Τα μηνύματα που μεταφέρουν τις περισσότερες φορές απέχουν από την πραγματικότητα. Δυστυχώς και αυτά με διάφορες μορφές είναι μισθοδοτούμενα. Εγώ πολλές φορές απορούσα αν ήμασταν στον ίδιο χώρο, αφού αυτά που είχαν... δει ήταν τ' αντίθετα από όσα εγώ διαπίστωσα". Ο αϊτός είχε προφανώς κουραστεί. Εκανε μια παύση και αφού κούνησε το κεφάλι ξεκίνησε το κλείσιμο της μαρτυρίας του: "Πολλοί μου ζήτησαν να μιλήσω, αλλά αρνήθηκα. Τα είπα στους αρμόδιους, αλλά εκώφευσαν. Εκτέθηκα, γιατί να ξαναρισκάρω; Και στον αθλητισμό έχουμε να κάνουμε μ' ένα οικονομικό και κοινωνικό παρακράτος. Χρειάζεται πολιτική βούληση για ν' αλλάξουν τα πράγματα. Με ευχολόγια και ημίμετρα δε γίνεται τίποτα. Η γάγγραινα έχει προχωρήσει. Αν δε γίνει επέμβαση, ο ασθενής θα πεθάνει"... Συνήθως τα παραμύθια τελειώνουν μ' αυτούς που έζησαν καλά κι εμάς που ζήσαμε καλύτερα. Δυστυχώς, το παραμύθι αυτό δεν έχει τέλος. Τουλάχιστον ακόμα. Μακάρι αν και όταν τελειώσει το... δάσος, τα ζώα του και το άθλημα να ζήσουν ευτυχισμένα χωρίς γεράκια, γύπες και ύαινες.

Και όπως λένε στις ταινίες, κάθε σχέση της ιστορίας μας με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική (;).

Για την εξιστόρηση

Γ. ΚΑΝΤΖΙΛΙΕΡΗΣ