Τελικά η Σύνοδος Κορυφής των κρατών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ) στο Λουξεμβούργο και οι αποφάσεις της, ανέδειξαν ακόμη πιο καθαρά και πειστικά ότι οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στα μονοπώλια και τα συμφέροντά τους, γίνονται ολοένα και πιο οξείς, παρασέρνοντας στη δίνη τους όλους τους συμμετέχοντες στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και όχι μόνο. Η τροχιά που φαίνεται να προδιαγράφεται απ' όσα επακολούθησαν, φέρνει ακόμη πιο κοντά στην επιφάνεια τη ρεαλιστικότητα, την αναγκαιότητα και το αναπόφευκτο της πάλης της εργατικής τάξης, των λαών, ενάντια στις πολυεθνικές, όποια "εθνική" απόχρωση και αν έχουν. Η συγκυριακά πραγματοποιηθείσα Σύνοδος των υπουργών Εξωτερικών, των κρατών - μελών του ΝΑΤΟ για την υπογραφή της απόφασης για τη νέα δομή του, συνέβαλλε στην επιβεβαίωση της αυξανόμενης όξυνσης των ανταγωνισμών ανάμεσα στις ΗΠΑ και την ΕΕ και ιδιαίτερα τη Γερμανία.
Η δημόσια αντιπαράθεση των Μ. Ολμπράιτ και Κ. Κίνκελ, σε ύφος και τόνους κάθε άλλο παρά διπλωματικού "σαβουάρ βιβρ", είναι η επιβεβαίωση για του λόγου το αληθές. Ποια ήταν η αφορμή; Η απόφαση των 15 κρατών - μελών της ΕΕ για την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας (δηλαδή τη μη ένταξη της τώρα και τον καθορισμό της διαδικασίας που θα επιτρέψει, μετά από άλλη απόφαση των 15 να κρίνουν το εάν και πότε θα ενταχθεί), η οποία επιβλήθηκε από τη Γερμανία, παρά τη θέληση κυρίως της Αγγλίας αλλά και της Ιταλίας και της Γαλλίας. Οι ΗΠΑ, ήθελαν εδώ και τώρα την ένταξη της Τουρκίας. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι η απόφαση στηρίχτηκε, υποτίθεται, στην επίμονη στάση της ελληνικής κυβέρνησης να σταματήσει ως εδώ η προοπτική ένταξης της Τουρκίας και να μπουν όροι που να ικανοποιούν το ελληνικό κράτος στην πολιτική του απέναντι στη γείτονα και "σύμμαχο", σε σχέση με το Αιγαίο και το Κυπριακό βασικά, πράγμα που έγινε. Γι' αυτό και οι διθύραμβοι για τη "νεοκατακτηθείσα νίκη" του Κ. Σημίτη.
Αν σ' αυτά συμπληρώσουμε το γεγονός ότι αποφασίστηκε η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, τότε έχουμε ολόκληρο το πλέγμα των αφορμών της παραπέρα όξυνσης της έντασης από την τουρκική κυβέρνηση απέναντι στην ελληνική, μετά το αποτέλεσμα της Συνόδου Κορυφής. Βεβαίως, η Ελλάδα και οι θέσεις της χρησιμοποιήθηκαν για να μην ενταχθεί τώρα η Τουρκία και όχι γιατί ξαφνικά έπιασε ο πόνος την ΕΕ για το "δίκαιο" των θέσεων της ελληνικής κυβέρνησης έναντι της τουρκικής στη μεταξύ των δύο κρατών αντιπαράθεση. Αλλού βρίσκεται η πραγματική αιτία.
* * *
Η Σύνοδος των 15 της ΕΕ κατέληξε στο άτυπο όργανο των 11 που θα αποφασίζει για τις κατευθύνσεις στην οικονομική πολιτική και για τους εντός της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης (ΟΝΕ), αλλά και για τους εκτός, ζήτημα όμως που έχει σχέση με τα συμφέροντα του κεφαλαίου όλων των κρατών - μελών. Εγινε εξειδίκευση των πολλών ταχυτήτων, που σαν κατεύθυνση ή έστω ενδεχόμενο είναι καταχωρημένο με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Ομως για τους λαούς όλων των χωρών της ΕΕ, προδιαγράφεται ακόμη πιο σκληρή πολιτική εκμετάλλευσης και αυτή είναι η ουσία αυτής της απόφασης. Ολα τα υπόλοιπα, όπως και η προπαγάνδα ότι όταν η Ελλάδα μπει στην ΟΝΕ και στο ΕΥΡΩ θα 'ρθουν καλύτερες μέρες για τους εργαζόμενους, είναι αυταπάτες.
Η Σύνοδος επίσης κατέληξε στην πορεία της διεύρυνσης και την ενταξιακή διαδικασία των χωρών που αιτήθηκαν να ενταχτούν, με πρώτες αυτές στις οποίες η Γερμανία έχει ήδη τεράστιες επενδύσεις και τις θεωρεί δικό της ζωτικό οικονομικό χώρο στο μοίρασμα των εδαφών, όπως Ουγγαρία, Πολωνία, Τσεχία, Σλοβενία, Εσθονία κλπ. ενώ οι βαλκανικές, (Ρουμανία, Βουλγαρία), που οι ΗΠΑ τις θεωρούν δικό τους χώρο, θα ενταχθούν αργότερα. Βεβαίως και οι Λετονία, Λιθουανία θα ενταχθούν αργότερα, αλλά αυτό καθόλου δεν αλλάζει το γεγονός ότι απέναντι στη διείσδυση των ΗΠΑ στα Βαλκάνια η Γερμανία διεισδύει στην Ανατολική Ευρώπη.
* * *
Οι Αμερικάνοι δεν είναι καθόλου ήσυχοι μ' αυτή τη διαδικασία, παρά το ότι προσδοκούν να εξασφαλίσουν και απ' ό,τι φαίνεται το πετυχαίνουν, την επιρροή τους από τα Βαλκάνια έως την Κασπία για τα πετρέλαια. Η Τουρκία είναι το καλύτερό τους προγεφύρωμα προς την Κασπία, αλλά και συνολικά προς τη Ρωσία, για οικονομική και όχι μόνο διείσδυση, πράγμα που επιδιώκει και η Γερμανία. Η Τουρκία επίσης είναι ο μοχλός τους, τόσο για τη ΝΑΤΟποίηση του Αιγαίου (αυτό το πέτυχαν με τη νέα δομή του ΝΑΤΟ), όσο και τη διχοτόμηση και ΝΑΤΟποίηση της Κύπρου, ως αβύθιστο αεροπλανοφόρο, πάλι για τα συμφέροντά τους στην περιοχή. Στο ίδιο επίσης επιμένει και η Γερμανία, είναι άλλωστε ένας από τους λόγους που συμφώνησε με την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ. Το γερμανικό κράτος δεν ήθελε τώρα την ένταξη της Τουρκίας, ακριβώς γιατί είναι αμερικάνικο προγεφύρωμα, ενώ οι Αμερικάνοι θέλουν την ένταξή της για να έχουν ένα ακόμη δικό τους κράτος μέσα στην ΕΕ. Αυτό υποδηλώνει η επιμονή της Αγγλίας για ένταξη της Τουρκίας, πράγμα που απεχθάνεται η Γερμανία.
* * *
Ετσι το αποτέλεσμα της Συνόδου του Λουξεμβούργου φάνηκε ότι συνέβαλε στην όξυνση του ανταγωνισμού ελληνικής και τουρκικής ολιγαρχίας, αλλά αυτή ήταν συνέπεια της όξυνσης του ανταγωνισμού μεταξύ ΗΠΑ - Γερμανίας. Βεβαίως το γεγονός ότι κράτη όπως ΗΠΑ, Γερμανία, Ελλάδα, Τουρκία, είναι ταυτόχρονα μέλη του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, περιπλέκει ακόμη πιο επικίνδυνα τις εξελίξεις και την εκδήλωση των ανταγωνισμών και των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, αλλά και των μορφών έκφρασής τους στην περιοχή μας, με απρόβλεπτα αρνητικές συνέπειες για τους λαούς. Ας μην ξεχνάμε ότι η διχοτόμηση της Κύπρου έχει δρομολογηθεί με τη συμφωνία όλων των εμπλεκομένων μερών, αλλά το πώς ακριβώς θα γίνει είναι άγνωστο γι' αυτό και πιο επικίνδυνο, όπως και κάθε εξέλιξη μετά τη νέα δομή του ΝΑΤΟ, και τις συνέπειες της Συνόδου του Λουξεμβούργου.
Σ. Κ.
Feeds
Αν. Στερεά προσκαλεί... Δ. Πελοπόννησο 
