Με την εισβολή στη ζωή μας των κοινοτικών κονδυλίων, ολόκληρος ο δημόσιος βίος της χώρας έπρεπε να προσαρμοστεί σε μία νέα λογική. Τη λογική των ταχύτατων ρυθμών απορρόφησης. Η Ελλάδα τρέχει να προλάβει για να εισπράξει τα εύσημα του "υπάκουου" παιδιού. Δυστυχώς στην ίδια λογική, που απαιτούν το Β' ΚΠΣ, τα ΠΕΠ, αλλά και το ΛΟΤΤΟ, υποτάσσονται και τα έργα στα μνημεία.

Αυτό σημαίνει αναθέσεις έξω και παραγωγή έργου με συγκεκριμένες ημερομηνίες λήξης, χωρίς το ΥΠΠΟ, διαθέτοντας ισχνές τεχνικές υπηρεσίες, να έχει τη δυνατότητα ελέγχου. Το μήνυμα το έλαβαν πρώτα δεκάδες ιδιωτικά μελετητικά γραφεία, με αμφίβολη ή καμία εμπειρία.

Η αντίπερα όχθη είναι οι ρυθμοί ροής των κονδυλίων και του τακτικού προϋπολογισμού, που τελικά αποδεικνύονται... ασφαλιστική δικλείδα για τα μνημεία. Μέχρι να γίνει προκήρυξη, να δοθεί έγκριση, να γίνει εκταμίευση, να συγκροτηθούν και να συνέλθουν οι επιστημονικές επιτροπές και οι ομάδες εργασίας, να ανατεθούν μελέτες ή εργασίες, δίχως να υπολογίζουμε τις περικοπές, ωριμάζει πλήρως η μεθοδολογία της επέμβασης και διακρίνονται τα περιθώρια αλλαγής τρόπου επέμβασης.

Ετσι φτάνουμε στο παραπλανητικό ερώτημα τι θέλουμε από τα δύο; Στην πρώτη περίπτωση τα μνημεία γίνονται αντικείμενο πειραματισμού, ενώ στην άλλη ποτέ δεν ολοκληρώνεται ένα έργο. Δύο περιπτώσεις με κοινό παρονομαστή, την καταστροφή της πολιτιστικής κληρονομιάς. Αρα δε χρειάζεται μόνο να υιοθετηθούν νέες πιο ευέλικτες πρακτικές για να εξασφαλιστεί η ταχύτητα και να μη χάνονται οι χρηματοδοτήσεις. Επιβάλλεται να αναζητήσει το ΥΠΠΟ μηχανισμούς άμυνας για την προστασία των μνημείων.

Αλλά ποιος να το κάνει όταν ο απολογισμός των απορροφήσεων κοινοτικών κονδυλίων επί των μνημείων εξαντλείται στα κουτάκια των ποσοστών τοις εκατό και η ανησυχία για την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς στο τι εικόνα θα παρουσιάσει το υπουργείο στον περιφερειάρχη ή στην Κοινότητα; Ουδείς αναλογίζεται ότι τέτοιες επεμβάσεις χρήζουν τεκμηρίωσης και προσδιορισμού συγκεκριμένης μεθοδολογίας η οποία στην πορεία είναι δυνατόν ακόμα και ν' αλλάξει... Τα μνημεία έχουν δικιά τους ζωή και αποφασίζουν εκείνα για το πώς θα τ' αγγίξουν οι σύγχρονοι κληρονόμοι, χωρίς να τα παραβιάσουν. Εξάλλου, η προστασία και η συντήρηση δεν έχει έχει ημερομηνία λήξης. Μήπως αυτό λογίζεται ως... καθυστέρηση;

Δ. ΜΥΡΙΛΛΑ