"Η ιστορία των κοινωνιών είναι ιστορία ταξικών αγώνων".

Αυτά τα βαθυστόχαστα λόγια που έχουν βγει μέσα από επιστημονική ανάλυση της ιστορίας, απεικονίζουν και σήμερα, με την ίδια ζωντάνια - σε ένα παραπέρα στάδιο - την ουσία και πορεία του κεφαλαιοκρατικού συστήματος.

Πέρασαν εκατόν πενήντα χρόνια από τη συγγραφή και έκδοση του Κομμουνιστικού Μανιφέστου και η επικαιρότητά του προβάλλει και σήμερα με ιδιαίτερη αναγκαιότητα. "Το μικρό αυτό βιβλιαράκι αξίζει ολόκληρους τόμους" (Λένιν), "το άσμα των ασμάτων του μαρξισμού" (Στάλιν), φωτίζοντας και εμψυχώνοντας το νου και την καρδιά των ανθρώπων του μόχθου, των καταπιεσμένων όλης της Γης, έγινε ιδεολογικός φάρος στην ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης.

Αγαπήθηκε ιδιαίτερα από την προοδευτική διανόηση, μα και από κάθε κοινωνικά ευαίσθητο πολίτη, γιατί με το μήνυμα της ταξικής και διεθνιστικής αλληλεγγύης, της αδερφοσύνης των λαών, της κοινής αντίστασης εναντίον των εκμεταλλευτών τους, μαγνήτισε το νου τους, κάνοντάς τους να συνειδητοποιήσουν τη χρησιμότητά τους ως αγωνιστές, λειτουργοί υψηλών κοινωνικών μηνυμάτων, στην αναγκαιότητα του δύσκολου αλλά ιδιαίτερα ευγενικού, βαθιά ανθρώπινου αγώνα.

Οι συγγραφείς του Κομμουνιστικού Μανιφέστου και δάσκαλοι του παγκόσμιου προλεταριάτου, ΜΑΡΞ - ΕΝΓΚΕΛΣ, κάνοντας περιγραφή για το ιστορικό διάβα των ταξικών κοινωνιών, καταλήγουν στο συμπέρασμα της αναπόφευκτης πτώσης του καπιταλισμού, που θα προέλθει μέσα από τους εσωτερικούς του ανταγωνισμούς.

Στο κατοπινό ξετύλιγμα των ταξικών αγώνων, οι μαχητές εργάτες προλετάριοι στα πεδία των μαχών, έστελναν το μήνυμα του μανιφέστου - γράφοντάς το με το αίμα της ζωής τους - στους λαούς όλης της Γης: "ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΕΝΩΘΕΙΤΕ".

Στις σημερινές συνθήκες είναι ιστορικά κοντόφθαλμο να υποστηρίζεται ότι τα ταξικά μηνύματα του Κομμουνιστικού Μανιφέστου έχουν ξεπεραστεί. Ορισμένοι, και κυρίως ιδεολογικοί εκπρόσωποι του καπιταλισμού, μίλησαν για το "τέλος της ιστορίας" (Φ. ΦΟΥΚΟΥΓΙΑΜΑ), "στο τέλος των ιδεολογιών", με αφορμή την ανατροπή των σοσιαλιστικών χωρών στην Ευρώπη.

Μπορεί να χάθηκε μια μάχη, ο αγώνας δεν τελείωσε. Το φαινόμενο της προσωρινής υποχώρησης του προοδευτικού κινήματος μπορεί να ερμηνευτεί μέσα από το ζικ - ζακ της ιστορίας, σαν τη ροή του ποταμού.

Τίποτα δεν τελείωσε, ο καπιταλισμός δεν εμφανίστηκε από το αρχικό στάδιο οργάνωσης της κοινωνικής ζωής. Στους κοινωνικο - οικονομικούς σχηματισμούς αποτελεί προτσές αντικατάστασης των φεουδαρχικών σχέσεων. Μέσα από αυτές τις σχέσεις, είχε και νίκες και ήττες και πισωγυρίσματα. Πέρασαν τριακόσια περίπου χρόνια ζωής για να επικρατήσει παγκόσμια. Η επικράτησή του, βγαίνοντας από τα σπλάχνα της φεουδαρχίας, ήταν αναγκαία, έπρεπε να σπάσουν τα στενά πλαίσια των φεουδαρχικών παραγωγικών σχέσεων. Ο καπιταλισμός ωστόσο, από τη γέννησή του ήταν μπολιασμένος με τις αντιθέσεις του.

Αντιθέσεις που οξύνονται στο έπακρο και αίρονται με την ανατροπή των δικών του παραγωγικών σχέσεων. Εάν στο πρώτο στάδιο εμφάνισης του καπιταλισμού η αστική τάξη είχε εκ των πραγμάτων προοδευτικό χαρακτήρα, σήμερα έρχεται να κλείσει ο κύκλος με αντιδραστικό χαρακτήρα. Μαζί με την εξέλιξή της φέρνει και τα σπέρματα της άρνησής της.

Η εργατική τάξη, που είναι δημιούργημα των καπιταλιστικών σχέσεων στην παραγωγική διαδικασία - εξελίσσεται μέσα από αυτές και μαζί με αυτές - είναι ο φορέας ανατροπής αυτών των σχέσεων. Είναι η καθοριστική δύναμη που ιστορικά καλείται να πρωταγωνιστήσει στην ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος. Η εργατική τάξη, ως υπεύθυνος συνεχιστής της ιστορίας και του πολιτισμού, δημιουργός της νέας αταξικής κοινωνίας, έχει ανάγκη την ιδεολογία εκείνη, που ερμηνεύει πιστά τους νόμους της κοινωνικής εξέλιξης και εκφράζει τις ανάγκες της ιστορικής ανάπτυξης της εποχής.

Την ιδεολογία της, η εργατική τάξη την αντλεί μέσα από το θησαυροφυλάκιο του μαρξισμού - λενινισμού, που είναι η μοναδικά επιστημονική, πρωτοπόρα, επαναστατική κοσμοθεωρία. Γι' αυτό ο μαρξισμός, εξοπλίζοντας θεωρητικά το παγκόσμιο προλεταριάτο, έγινε από την ιστορική του εμφάνιση και δώθε ο μόνιμος στόχος της παγκόσμιας αντίδρασης. Το αρνητικό για την αντιδραστική αστική τάξη και σήμερα βελτιωμένη και συμπληρωμένη σε "νέα τάξη πραγμάτων", είναι ότι διανύοντας τον "κύκλο των επιτυχιών της" δεν της βγαίνουν όπως θα ήθελε τα σχέδια. Γι' αυτό, κοντά στα άλλα, επιδιώκει να "γαλουχήσει" τους εργαζόμενους με την παραπληροφόρηση, τον αποπροσανατολισμό, την κοινωνική αδιαφορία, τον απομονωτισμό.

Ολα τα παραπάνω είναι μέρος της στρατηγικής της αποϊδεολογικοποίησης, επιδιώκοντας να καταστήσει τους λαούς πιθήκους των ιδανικών της, ρίχνοντας τις αντιστάσεις τους στο κατώτερο κοινωνικό επίπεδο αντίληψης και στάσης των εργαζομένων. Οι θεωρητικοί εκπρόσωποι της "νέας τάξης πραγμάτων" μιλώντας για το "τέλος των ιδεολογιών", θέλουν στην ουσία να περάσουν τη δική τους ιδεολογία, που σημαίνει τη διαιώνιση της κυριαρχίας τους. Προβάλλοντας με ένα ιδιαίτερο κοινωνικό καμουφλάζ τη φιλοσοφία του ιδεαλισμού και της "υπέρβασης", στοχεύουν στην όσο γίνεται μεγαλύτερη αδρανοποίηση των λαϊκών μαζών από τα πραγματικά προβλήματα.

Η θεωρία της "υπέρβασης" στην ουσία της είναι κοινωνικά αποπροσανατολιστική. Δεν είναι δυνατόν να μιλάμε με σοβαρότητα για υπερβατικές ιδεολογίες, που είναι πέρα και πάνω από τις σχέσεις της κοινωνικής πραγματικότητας. Η επιθυμία των κρατούντων της "νέας τάξης πραγμάτων" - που κοντά σε αυτούς συμπορεύονται και διάφοροι αφελείς - για "το τέλος των ιδεολογιών", μοιάζει όνειρο θερινής νυκτός.

Η ύπαρξη των τάξεων είναι αντικειμενικό γεγονός και καμιά υπέρβαση δεν μπορεί να σκεπάσει τις σχέσεις της πραγματικότητας. Οπως είναι αδύνατον να καρπίσουν ιδεολογίες εξωταξικές, εξωκοινωνικές, άλλο τόσο είναι αδύνατο να εξαφανιστεί η ιδεολογία της ταξικής πάλης. Η πάλη των τάξεων εκ των πραγμάτων είναι ο πυρήνας των ιδεολογιών και η εργατική τάξη, όντας ο φορέας της νέας ζωής, εκφράζεται και παλεύει με τη δική της, τη μαρξιστική φιλοσοφία. Γιατί στην αντίληψη της παθητικότητας και μοιρολατρίας η μαρξιστική ιδεολογία αντιπαρατάσσει τη συνειδητή παρέμβαση για την ποιοτική μεταβολή της κοινωνίας. Η ιδεολογία του μαρξισμού εξυπηρετεί τα συμφέροντα και τα οράματα των προοδευτικών και επαναστατικών δυνάμεων της κοινωνίας.

Τα βήματα της ιστορίας δεν τελείωσαν, σήμερα που ο ιμπεριαλισμός καραδοκεί ανοίγοντας τα αρπακτικά του φτερά, η μελέτη του μαρξισμού επιβάλλεται από κάθε εργαζόμενο και προοδευτικό διανοητή για τη σωστή γνώση των κοινωνικών προτσές και τη συνειδητή παρέμβαση στις ανάγκες των ταξικών αγώνων.

Παναγιώτης ΦΟΥΡΛΑΣ

Μέλος της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΟ Πειραιά του ΚΚΕ