Η λέξη φίλαθλος είναι και αυτή μια από τις τόσες και τόσες άλλες λέξεις, που στον καιρό μας έχει χάσει την πραγματική της σημασία, το "ιδανικό", για όσους συμφωνούν μαζί μου, νόημά της... Αφού, χωρίς διάκριση, χαρακτηρίζεται έτσι ο οποιοσδήποτε θεατής αγώνων, οπαδός "αθλητικής", από συνήθεια καλούμενης ομάδας, μα στην πραγματικότητα "πολυεθνικού αγωνιστικού θιάσου", "τζογαδόρος", του Φαληρικού Ιππόδρομου ή ενδιαφερόμενος, για πάσης φύσεως αγώνες, χωρίς καμιά διάκριση... Ομως, από όσα ξέρω, φίλαθλος, καλείται έτσι:

* Ο φίλος των άθλων, των αθλητικών κατορθωμάτων.

* Αυτός που αγωνίζεται για το άθλον (τον κότινον ή άλλο συμβολικό, χωρίς ιδιαίτερη υλική αξία, βραβείο).

* Αυτός που κόσμια παρακολουθεί αθλητικούς αγώνες και εφόσον μπορεί, παίρνει μέρος σε αυτούς.

* Αυτός που προσπαθεί να ξεπεράσει τον εαυτόν του σε ένα άθλημα.

* Αυτός που μετέχει άμεσα ή έμμεσα στο αθλητικό γίγνεσθαι.

* Αυτός που με τις ενέργειές του συμβάλλει στη διάδοση του αθλητισμού και του πνεύματός του.

Η συμμετοχή του καθενός μας στην "αθλητική λειτουργία", πραγματοποιείται με διάφορες μορφές, άμεσες ή έμμεσες. Ετσι, στην πρώτη υπάγονται όλοι οι αθλούμενοι / αθλητές και στη δεύτερη όλοι οι άλλοι που εμπλέκονται σε αυτήν(την "αθλητική λειτουργία") με οποιοδήποτε τρόπο. Αρκεί η συμμετοχή τους να συμβάλλει στη διάδοση, όπως κιόλας ειπώθηκε, του αθλητισμού και του πνεύματός του.

Σημείο, λοιπόν, αναφοράς για κάθε φίλαθλο, μπορεί να ειπωθεί ότι είναι η επίδειξη φιλάθλου πνεύματος. Που σημαίνει, στήριξη και διάδοση κάθε αθλήματος, σε όλες του τις μορφές και τα επίπεδα απόδοσης, χωρίς δόλο, ιδιοτέλεια και υστεροβουλία.

Εξάλλου, το πιο σπουδαίο, "δεν είναι να παρακολουθεί κανείς τους άλλους να αθλούνται και να ενδιαφέρεται για τις αγωνιστικές τους επιτυχίες, αλλά ο ίδιος να αθλείται"...

Τα περιθώρια για μια τέτοια συμμετοχή είναι απεριόριστα. Μια και η προσπάθεια, αυτή και μόνη, άσχετα από το αποτέλεσμά της, για το ξεπέρασμα των διαθέσιμων φυσικών δυνάμεων και ικανοτήτων, σε προσωπικό επίπεδο και με αντίπαλο τον ίδιο τον εαυτό μας, αγγίζει τα όρια της άθλησης. Ενώ η "συλλειτουργία" μαζί με άλλους, μέσα στους αγωνιστικούς χώρους, εξυψώνει το άτομο, καθιστώντας το υγιές κοινωνικό κύτταρο, με επωφελείς προεκτάσεις στις ανθρώπινες σχέσεις του, σε τοπικό, εθνικό και διεθνές επίπεδο.

Ετσι, σύμφωνα με τα παραπάνω, φίλαθλος και θεατής αγώνων δεν ταυτίζονται πάντοτε... Πολύ δε περισσότερο αυτό ισχύει για τον φίλαθλο και τον παθιασμένο οπαδό κάποιας αγωνιστικής ομάδας... Δηλαδή με αυτόν που:

* Οχι μόνο "δε σηκώνει αντίρρηση" σε ό,τι αφορά το... δίκιο της ομάδας του (αλήθεια, πόσο δική του μπορεί να είναι σήμερα η άλλοτε ποτέ "αθλητική ομάδα" της γειτονιάς, του χωριού ή της πόλης του, που μετεξελίχθηκε σε "πολυεθνικό αγωνιστικό θίασο"; ).

* Αλλά και που δε διστάζει, όταν "δε γίνεται το δικό του" να ασχημονεί δημόσια, να προκαλεί τους άλλους και να προβαίνει σε πράξεις βίας... πασχίζοντας σε τελευταία ανάλυση πιο πολύ, αν όχι και ολοκληρωτικά, για το παντεσπάνι των χορτάτων, παρά για το δικό του το ψωμί... Κοντολογίς, καταναλωτές του αγωνιστικού θεάματος (ανεγκέφαλοι θεατές και οπαδοί ομάδων και προσώπων... ) που με τη συμπεριφορά τους, μέσα και έξω από τα γήπεδα ή άλλους αγωνιστικούς χώρους, συχνά διασύρουν την ιδέα του "ευ αγωνίζεσθαι".

Συνοπτικά, ο φίλαθλος ως εραστής των άθλων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, αρέσκεται στο συναγωνισμό και απεχθάνεται τον ανταγωνισμό.

Τέλος, είναι αδιανόητο να αποδίδεται η ιδιότητα ή ο χαρακτηρισμός του φιλάθλου σε έναν που, για την προετοιμασία και τη συμμετοχή του σε αγώνες, παίρνει χρήματα και μάλιστα όπως με πολλά υπονοούμενα λέγεται, στο... "χοντρό". Οταν, όπως είναι γνωστό, το αθλούμαι δεν είναι συνώνυμο του εργάζομαι και, συνεπώς όποιος παραβιάζει τον κανόνα αυτόν, σίγουρα δεν είναι αθλητής...

Πέτρος ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ