Μια από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις αποπροσανατολισμού των εργαζομένων βρίσκεται εδώ και καιρό σε εξέλιξη σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης και στην Ελλάδα,βασισμένη στην ψεύτικη παραδοχή ότι οι κεφαλαιοκράτες και οι κυβερνήσεις που τους υπηρετούν, είναι έτοιμοι να δεχτούν ένα... συμβιβασμό των απαιτήσεών τους στα πλαίσια ενός πολιτικού "ρεαλισμού", που αφήνει περιθώριο και για την προστασία κοινωνικών δικαιωμάτων.

Ο "κοινωνικός διάλογος" άρχιζε πέρσι τέτοιον καιρό, με μόνο τις ταξικές δυνάμεις και τους κομμουνιστές να αντιδρούν δυναμικά και να προειδοποιούν για την κατάληξη που θα είχε για τα συμφέροντα και τα δικαιώματα της εργατικής τάξης αυτή η κατάπτυστη διαδικασία που σήμερα αναγνωρίζεται και καταδικάζεται σαν τέτοια από ευρύτερες δυνάμεις.

"Αυτός ο διάλογος είναι μια απάτη - νόμος είναι το δίκιο του εργάτη", βροντοφώναξαν πέρσι στη μεγάλη πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση του Συντάγματος, αλλά και στις συγκεντρώσεις που έγιναν σε όλη τη χώρα χιλιάδες εργάτες και έγραψαν στα πρωτομαγιάτικα πανό τους "ΟΧΙ στο στημένο "κοινωνικό διάλογο"", σηματοδοτώντας και μ' αυτό τον τρόπο την έντονη αντίδρασή τους, σε μια πλεκτάνη, όπου οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες συνομολόγησαν στην κατάργηση θεμελιακών κατακτήσεων των εργαζομένων.

Στην πράξη, η διαδικασία αυτή αποκαλύφθηκε σε όλο της το... μεγαλείο ως το αποκορύφωμα της λογικής της συναίνεσης, του συμβιβασμού και της παράδοσης δικαιωμάτων και κατακτήσεων που ποτίστηκαν με ποταμούς αίματος των νεκρών ηρώων της εργατικής τάξης, που τούτες τις κόκκινες πρωτομαγάτικες μέρες παίρνουν τη θέση τους στο μεγάλο προσκλητήριο.

Στις 10 Νοέμβρη 1997, έληξε το πρώτο σκέλος του "κοινωνικού διαλόγου" για το τρίπτυχο "Ανταγωνιστικότητα - Ανάπτυξη - Απασχόληση".Παράλληλα, ξεκίνησε ο "κοινωνικός διάλογος" για το ασφαλιστικό - μέσα σε αμφισβητήσεις και χωρίς να εμποδίζονται στο ελάχιστο τα σχέδια της κυβέρνησης - καθώς και μια σειρά ακόμα "κοινωνικών διαλόγων" είτε για την "Ολυμπιακή", είτε για άλλα θέματα.

Επίσημα, ο "κοινωνικός διάλογος" άρχισε στις 26 Μάρτη του 1997, όταν ο πρωθυπουργός, Κ. Σημίτης, έθεσε για πρώτη φορά σε κυκλοφορία τον όρο "απασχολήσιμος",μιλώντας σε πολιτική εκδήλωση του Τομέα Συνδικαλισμού του ΠΑΣΟΚ στο "Κάραβελ". Εκατοντάδες συνδικαλιστικά στελέχη της ΠΑΣΚΕ έγιναν"κοινωνοί" της αποκρουστικής κυβερνητικής πολιτικής για την απασχόληση, με τις ευνόητες παρενέργειες για όλη την γκάμα των εργασιακών κατακτήσεων.

Το ΚΚΕ αντέδρασε άμεσα απέναντι σε αυτή τη μεθόδευση και στις πρωθυπουργικές θέσεις. Κατάγγειλε τον "κοινωνικό διάλογο" σαν διαδικασία απάτης, με στόχο την υποταγή της εργατικής τάξης στις επιδιώξεις και τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Η ΕΣΑΚ και η "Δημοσιοϋπαλληλική Ενότητα" αντιδρούν, επίσης, έντονα στην κυβερνητική πολιτική και στις "συναινετικές" αντιλήψεις. Η ΕΕ της ΕΣΑΚ τονίζει σε προκήρυξή της ότι "όποιοι από το συνδικαλιστικό κίνημα ετοιμάζονται να πάρουν μέρος, με οποιοδήποτε πρόσχημα, στο διάλογο της απάτης, συνειδητά ξεπουλούν και προδίδουν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και γίνονται συμμέτοχοι και συνένοχοι της πολιτικής του μεγάλου κεφαλαίου, των πολυεθνικών και της Ευρωπαϊκής Ενωσης" και καλεί τους εργαζόμενους να καταδικάσουν το "διάλογο της απάτης, του συμβιβασμού και της υποταγής".

Υστερα από μερικές μέρες ο υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ Γ. Πασχαλίδης δηλώνει ότι "ο διάλογος συνιστά διεύρυνση της δημοκρατίας", ταυτόχρονα όμως κάνει σαφές ότι η κυβέρνηση θα έχει τον τελευταίο λόγο, συμπληρώνοντας ότι αρκεί "να μη φαλκιδεύεται η λαϊκή εντολή".

Στη διάρκεια του "κοινωνικού διαλόγου", η κυβέρνηση προκαλεί με τις αντεργατικές της θέσεις, κερδίζοντας χρόνο για να ολοκληρώσει τα σχέδιά της χωρίς τις αντιδράσεις των εργαζομένων. Η νομιμοποίηση της πολιτικής της από την πλειοψηφία των διοικήσεων ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, της δίνει τη δυνατότητα να προετοιμάσει το έδαφος για τις ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, ενώ με προσεκτικές κινήσεις δε σταματά να νομοθετεί.

Ωστόσο, παρά την πρακτική των τριών συνδικαλιστικών παρατάξεων σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι, παρακινούμενοι από τις ταξικές δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα, εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους στην προσπάθεια αφαίρεσης των δικαιωμάτων τους.

Λίγο πριν την υπογραφή του αποτελέσματος του "κοινωνικού διαλόγου", του περιβόητου "συμφώνου εμπιστοσύνης προς το 2000",τα μηνύματα αντίδρασης γίνονται όλο και πιο ισχυρά, προκαλώντας ανάλογες αντιδράσεις στις κορυφές των συνδικαλιστικών παρατάξεων. Η ΠΑΣΚΕ αναλαμβάνει να φτάσει μέχρι το τέλος την υπόθεση αυτή και η απόφαση της ΓΣΕΕ στηρίζεται στη... διπλή ψήφο του προέδρου της Χ. Πολυζωγόπουλου.

Η "Αυτ. Παρέμβαση" στήριζε εξαρχής τη διαδικασία του "κοινωνικού εταιρισμού". Προς το τέλος της αντεργατικής διαδικασίας άρχισε να δημιουργεί τις προϋποθέσεις προστασίας της από τις συνέπειες της υπογραφής του κατάπτυστου κειμένου. Διαφοροποιείται σχετικά με τη "φερεγγυότητα" της διαδικασίας και τέλος αρνείται να συνυπογράψει. Η ΔΑΚΕ άρχισε με τη σειρά της να ανεβάζει τους "τόνους", ενάντια στη διαδικασία. Τελικά, μετά από εσωτερικές διαμάχες για την τακτική της, αλλά και την επέμβαση των βιομηχάνων Βορείου Ελλάδας που είχαν συναντήσεις με την Ντ. Μπακογιάννη,η ΔΑΚΕ αποφασίζεινα αποχωρήσει από τον "διάλογο", να μην υπογράψει το "σύμφωνο"...

Γ. Φ.