Η μαύρη σκιά του φασισμού, που απλωνόταν στην Ευρώπη, χρειαζόταν και τη "λάμψη" του ποδοσφαίρου για λόγους προπαγάνδας. Ετσι το 1934, στη δεύτερη διοργάνωση, η Ιταλία του Μπενίτο Μουσολίνι ανέλαβε να βγάλει σε πέρας το θεσμό. Ο Ντούτσε είδε τους αγώνες σαν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να δείξει την παντοδυναμία του καθεστώτος του. Ετσι από οργανωτικής πλευράς τα πάντα ήταν άρτια. Ομως υπήρχαν αποχές. Η τροπαιούχους Ουρουγουάη δε συμμετείχε σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την ιταλοποίηση των Γκουαϊτα, Ορσι που ήταν έργο της φασιστικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας. Απόντες από τη Λ. Αμερική και οι άλλες δύο μεγάλες δυνάμεις Αργεντινή, Βραζιλία, κάτι που σήμαινε ότι ο συναγωνισμός δε θα ήταν και πολύ έντονος. Ετσι η Ιταλία που όντως διέθετε σπουδαία ομάδα πήρε το τρόπαιο κερδίζοντας στον τελικό την Τσεχοσλοβακία που κατάφερε να προηγηθεί, όμως λύγισε στο τέλος.

Παίκτες που έλαμψαν στα γήπεδα της γειτονικής χώρας ήταν οι θρυλικοί τερματοφύλακες Ρικάρντο Ζαμόρα (Ισπανός) και Φράντισεκ Πλάνιτσκα (Τσέχος), ο Ιταλός Γκιουζέπε Μεάτσα, ο κορυφαίος σκόρερ του θεσμού Τσέχος Ολντριχ Νέγιεντλι (5 γκολ) και ο Αυστριακός Ματίας Ζίντελαρ που αυτοκτόνησε όταν οι ναζί κατέλαβαν την Αυστρία.

Το WΜ ήταν το σύστημα που έδωσε τους Ατζούρι τον τίτλο. Αλλωστε είχε στον πάγκο της ένα πρωτοποριακό κόουτς τον Βιτόριο Πότσο.

ΤΕΛΙΚΟΣ: ΙΤΑΛΙΑ - ΤΣΕΧΟΣΛΟΒΑΚΙΑ 2 - 1.Σκόρερ: Ορσι 80', Σκιάβιο 95' - Πουκ 70'.

ΙΤΑΛΙΑ: Κόμπι, Μοντσέλιο, Αλεμάντι, Φεράρις, Μόντι, Μπερτολίνι, Γκουαϊτα, Μεάτσα, Σκιάβιο, Φεράρι, Ορσι.

ΤΣΕΧΟΣΛΟΒΑΚΙΑ: Πλάνιτσκα, Ζένισεκ, Τσιρόσκι, Κόσταλεκ, Κρτσίλ, Γιούνεκ, Σβόμποντα, Σόμποτκα, Νέγιεντλι, Πουκ.