Ηταν 31 Μάη του 1957, μέρα Παρασκευή στις 1.40 μ.μ., όταν, στην παραλιακή λεωφόρο στον Αλιμο, μια βαριά πράσινη "Μπουίκ", με αριθμό ΞΑ 1941, τρέχοντας με ταχύτητα 120 χιλιομέτρων, έπεφτε πάνω στον τιμημένο αρχηγό του ΕΛΑΣ, στρατηγό Στ. Σαράφη (που τότε ήταν βουλευτής της ΕΔΑ και γενικός γραμματέας του Γενικού Συμβουλίου της) και στην σύζυγό του Μάριον. Οδηγός του μοιραίου αυτοκινήτου, ο Ιταλοαμερικάνος υποσμηνίας Μάριο Μουζάλι, που υπηρετούσε στην 22η Μοίρα Διαβιβάσεων της αμερικανικής αεροπορικής βάσης του Ελληνικού.

Ο Σαράφης θα μεταφερθεί στην κλινική "Κυανούς Σταυρός", όπου, μια ώρα μετά, θα αφήσει την τελευταία του πνοή. Η σύζυγός του θα μεταφερθεί βαριά τραυματισμένη στο Γενικό Κρατικό. Ευτυχώς, αυτή θα αποφύγει το μοιραίο.

Η είδηση του θανάτου του στρατηγού θα ταξιδέψει πολύ γρήγορα. Η εφημερίδα της ΕΔΑ "ΑΥΓΗ" - όπως και άλλες εφημερίδες - με έκτακτο παράρτημά της, αναγγέλλει τη θλιβερή είδηση κι ο κόσμος άρχισε να συρρέει στα γραφεία της, στην οδό Ομήρου, για να πληροφορηθεί. Σε λίγες στιγμές, το τρομερό νέο θα γίνει το κεντρικό ζήτημα συζήτησης σε κάθε γωνιά της Αθήνας. Το λαϊκό ένστικτο, από την πρώτη στιγμή, αποφαίνεται ότι πρόκειται για σχεδιασμένη δολοφονία. "Τον φάγανε!", είναι η φράση που ακούγεται πιο συχνά, συνοδευόμενη από εκδηλώσεις αγανάκτησης και οργής για την αμερικάνικη επικυριαρχία στην Ελλάδα.

Στη Βουλή, κατά τη συνεδρίαση της Επιτροπής Εξουσιοδοτήσεων, την αναγγελία του θανάτου του στρατηγού θα κάνει ο Η. Ηλιού, σημειώνοντας ότι η Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΕΔΑ "εις ένδειξιν τιμής και σεβασμού προς τη μνήμην του εκλιπόντος... θα αποσυρθή της σημερινής συνεδριάσεως της επιτροπής". Ταυτόχρονα, ο Η. Ηλίου θα σημειώσει: "Ευχόμεθα το τραγικόν αυτό συμβάν, να δώση την ευκαιρίαν εις την ελληνικήν κυβέρνησιν και την εθνικήν αντιπροσωπείαν να ρυθμίση επιτέλους και να αποσεισθή από τη χώρα μας το αίσχος της ετεροδικίας". Τη θλίψη τους για το θάνατο του Στ. Σαράφη θα εκφράσουν και οι εκπρόσωποι όλων των πολιτικών κομμάτων.

Το απόγευμα της ίδιας μέρας, η Διοικούσα Επιτροπή της ΕΔΑ, με ανακοίνωσή της, θα αναγγείλει το θάνατο του στρατηγού και θα υπογραμμίσει, μεταξύ άλλων, την ανάγκη να καταργηθεί το "ατιμωτικό καθεστώς" της ετεροδικίας ("ΑΥΓΗ" 1/6/1957). Επίσης το ΚΚΕ, με δική του ανακοίνωση από την πολιτική προσφυγιά, θα χαρακτηρίσει "εθνική απώλεια" το γεγονός του θανάτου του Στ. Σαράφη και θα τονίσει: "Η απώλεια του στρατηγού Σαράφη προκάλεσε την οργή και αγανάκτηση του λαού, των πατριωτικών κομμάτων και οργανώσεων, κάθε Ελληνα πατριώτη, ενάντια στο καθεστώς της εθνικής υποδούλωσης, της ετεροδικίας, των εθνικών εξευτελισμών, ενάντια στην εγκατάσταση ατομικών βάσεων στη χώρα μας. Η απώλεια του άξιου γιου της πατρίδας μας στρατηγού Σαράφη θα δυναμώσει πιο πολύ στην καρδιά κάθε πατριώτη τη διάθεση και θέληση για παλλαϊκή πάλη, για απαλλαγή της πατρίδας μας από τα αμερικάνικα δεσμά, για να μπει η χώρα μας στο δρόμο της λεύτερης εθνικής ζωής, της προκοπής και της ειρήνης" (Επίσημα Κείμενα ΚΚΕ, τόμος 8ος, σελ. 237 - 238). Ο στρατηγός κηδεύτηκε στις 3 Ιούνη του 1957. Η νεκρώσιμος ακολουθία έγινε στη Μητρόπολη και τον τιμημένο νεκρό συνόδεψαν στην τελευταία του κατοικία χιλιάδες λαού, αρχηγοί κομμάτων, βουλευτές, εκπρόσωποι των ΕΑΜ και ΕΔΕΣ, εκπρόσωποι κοινωνικών οργανώσεων, άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών και πλήθος άλλων. Υπήρχαν, όμως, και απουσίες. "Από το ξόδι το εθνικό - έγραφε την άλλη μέρα στην πρώτη της σελίδα η "ΑΥΓΗ" - έλειψαν μόνο η υποτέλεια και η κυβέρνησίς της".

Το ερώτημα που χρόνια πλανάται γύρω από τον άδικο χαμό του Στ. Σαράφη είναι αν αυτός προήλθε από ένα απλό τροχαίο ατύχημα ή επρόκειτο για εκτέλεση σχεδίου δολοφονίας. Οι υποψίες ότι επρόκειτο για πολιτική δολοφονία εκφράστηκαν από την πρώτη στιγμή και δεν τις ενίσχυαν μόνο η ιστορία του στρατηγού, οι πατριωτικοί και πολιτικοί του αγώνες για τα δίκαια του λαού, η ηγετική πολιτική του δράση από τις γραμμές της ΕΔΑ, καθώς και οι συνθήκες του μετεμφυλιακού καθεστώτος στην Ελλάδα. Οι ίδιες οι συνθήκες, κάτω από τις οποίες βρήκε το θάνατο ο Στ. Σαράφης, ήταν περίεργες, πράγμα που έκανε πολλούς, ακόμη και τις αστυνομικές αρχές, να μιλούν για "ανεξήγητο γεγονός" ("ΑΥΓΗ" 1/6/1957). Ας δούμε όμως το θέμα πιο συγκεκριμένα:

Το μοιραίο αυτοκίνητο χτύπησε τον Στ. Σαράφη και τη σύζυγό του, όταν διέσχιζαν την παραλιακή λεωφόρο, στον Αλιμο. Δε χτυπήθηκαν όμως στη μέση του δρόμου, αλλά όταν, σχεδόν, είχαν φτάσει στη διαχωριστική νησίδα που χωρίζει τα δύο ρεύματα κυκλοφορίας. Το σπουδαιότερο δε είναι πως το αυτοκίνητο - φονιάς κινήθηκε κατά τέτοιο τρόπο, λες και επεδίωκε να χτυπήσει τα θύματά του. Ο οδηγός, υποσμηνίας Μάριο Μουζάλι, απέφυγε - ενώ μπορούσε - να κινηθεί προς τα δεξιά ή προς το μέσο της οδού, όταν είδε το ζεύγος Σαράφη. Για τις αστυνομικές αρχές μάλιστα, θεωρήθηκε πως ήταν αδύνατο να μην δει εγκαίρως τα θύματά του, αφού πρόβλημα ορατότητας δεν υπήρχε. Επίσης δεν κράτησε καν την αρχική του πορεία. Κινούμενος από την αρχή στο αριστερό μέρος της λεωφόρου παρέκκλινε το όχημα ακόμη αριστερότερα, με κατεύθυνση τη διαχωριστική νησίδα. Επιπλέον πρέπει να σημειώσουμε ότι δίπλα στο μοιραίο πράσινο αυτοκίνητο, στο δεξιό μέρος του δρόμου, εκινείτο ένα ακόμη αμερικάνικο αυτοκίνητο μαύρου χρώματος, το οποίο μετά το τραγικό συμβάν έσπευσε να εξαφανιστεί. Εξαφανίστηκαν επίσης, την ίδια στιγμή, και οι συνεπιβάτες του Μουζάλι. Οι αυτόπτες μάρτυρες μίλησαν τότε για δύο άτομα - συνεπιβάτες, ενώ ο ίδιος ο δολοφόνος κατέθεσε πως είχε στο αυτοκίνητο έναν μόνο συνεπιβάτη - συνάδελφό του.

Τα παραπάνω στοιχεία - καθώς και άλλα, όπως το γεγονός ότι ο Σαράφης παρακολουθούνταν από Αμερικάνους κλπ. - συνηγορούν στο συμπέρασμα πως ο στρατηγός Στ. Σαράφης δε βρήκε το θάνατο γιατί έπεσε θύμα τροχαίου, αλλά δολοφονήθηκε εν ψυχρώ. Και τη δολοφονία του, όπως άλλωστε είναι πασιφανές, σχεδίασαν και εκτέλεσαν οι Αμερικάνοι και οι σχετικές με τέτοιες δουλιές υπηρεσίες τους.

Τι συνέχεια είχε η υπόθεση; Ασφαλώς, δεν έγινε καμία έρευνα για να χυθεί άπλετο φως, να βρεθούν οι συνένοχοι - ηθικοί αυτουργοί. Ετσι έγινε κατορθωτό να συντηρηθούν οι αμφιβολίες για τη σκοπιμότητα του συμβάντος, το οποίο και χαρακτηρίστηκε "ανθρωποκτονία εξ αμελείας". Η κυβέρνηση Καραμανλή, υποτελής στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, φρόντισε μόνο να κρατήσει κάποιους τύπους, ώστε να μην προκληθεί περισσότερο το λαϊκό αίσθημα. Τίποτα όμως παραπάνω. Κρατώντας δε σαφή πολιτική θέση απέναντι στο νεκρό στρατηγό και στο λαϊκό κίνημα που αυτός εξέφραζε, απέφυγε να παραστεί στην κηδεία του και απαγόρευσε να του αποδοθούν στρατιωτικές τιμές, παρόλο που αρχικά δόθηκε η εντύπωση ότι θα γινόταν κάτι τέτοιο. Τέλος, ο δολοφόνος καταδικάστηκε το Γενάρη του 1958 για ανθρωποκτονία κλπ. από βαριά αμέλεια (!!!) σε 20 μήνες φυλακή και 20.000 δρχ. ψυχική οδύνη!!! Αυτό ήταν το μετεμφυλιακό καθεστώς. Αυτό είναι το αμερικανόδουλο κράτος της υποτέλειας και των εθνικών ταπεινώσεων. Ενάντια σ' όλα αυτά. αγωνίστηκε ο στρατηγός Σαράφης. Και αγωνίστηκε πιστά και αταλάντευτα ως το τέλος.

Γ. Π.