Το "όνειρο" απόκτησης ιδιόκτητης κατοικίας - που αφορά εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες εργαζομένων - παραμένει σήμερα, ίσως περισσότερο από άλλες εποχές, μακρινό, δυσπρόσιτο και με πολλές "παγίδες". Κι αυτό γιατί τα εισοδήματα των εργαζομένων ακολουθούν εδώ και πολλά χρόνια μία πορεία αντιστρόφως ανάλογη αυτής των τιμών στα ακίνητα, ενώ παράλληλα το κοινωνικό αγαθό και δικαίωμα που λέγεται κατοικία έχει μετατραπεί εδώ και καιρό σε ένα εμπόρευμα από το οποίο προσπαθούν να κερδοσκοπήσουν πολλοί από τους εμπλεκόμενους στην αγορά των ακινήτων. Την ίδια στιγμή, κάθε ιδέα εισαγωγής κοινωνικών κριτηρίων για τη διευκόλυνση απόκτησης πρώτης κατοικίας, εξορκίζεται στο "βωμό" της θεοποίησης των "αγορών" και του "εκσυγχρονισμού" και της ένταξης της χώρας στην περίφημη Οικονομική και Νομισματική Ενωση. Σ' αυτά ακριβώς τα πλαίσια, τα επιδοτούμενα στεγαστικά δάνεια, αυτά δηλαδή που θα μπορούσαν να αποτελούν μία προσιτή λύση για όσους διαθέτουν χαμηλό οικογενειακό εισόδημα και έχουν ανάγκη πρώτης κατοικίας, γίνονται σταδιακά και με διάφορους τρόπους όλο και πιο ακριβά σε σχέση με το παρελθόν. Την ίδια στιγμή τα επιτόκια που προσφέρουν οι τράπεζες για στεγαστικά δάνεια παραμένουν σε υψηλά επίπεδα, με αποτέλεσμα οι δόσεις που πρέπει να πληρώνει ο δανειολήπτης, για να έχει τη δυνατότητα να αποκτήσει κατοικία που στοιχειωδώς να εξυπηρετεί τις ανάγκες του, να αγγίζουν απαγορευτικά όρια. Κοντά σ' όλα αυτά, ο έντονος ανταγωνισμός που επικρατεί μεταξύ των εμπορικών τραπεζών που λειτουργούν στην ελληνική αγορά και δραστηριοποιούνται στο συγκεκριμένο τομέα, εκδηλώνεται με την προσφορά πληθώρας "στεγαστικών προϊόντων", που μπορεί να φαίνονται κατ' αρχήν ελκυστικά, κρύβουν ωστόσο αρκετές "παγίδες" και απαιτούν μεγάλη προσοχή από τον υποψήφιο δανειολήπτη.

Ο "Ρ" επιχειρεί σήμερα να δώσει μία εικόνα για την αγορά των στεγαστικών δανείων, τα επιτόκια που προσφέρονται, τις δόσεις αποπληρωμής, τις πρόσθετες επιβαρύνσεις και τις διάφορες παγίδες που μπορεί να κρύβουν τα διάφορα είδη στεγαστικών δανείων.