Σε παρωδία εξελίχθηκε, όπως άλλωστε αναμενόταν, η τελευταία ετήσια Γενική Συνέλευση της Ιονικής Τράπεζας σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας, η τελευταία ίσως πράξη του δράματος, πριν από το ξεπούλημα στα ιδιωτικά συμφέροντα της αρχαιότερης ελληνικής τράπεζας. Από νωρίς το πρωί το ξενοδοχείο "Χίλτον" είχε ζωστεί από ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις, ενώ κλούβες είχαν παραταχτεί κατά μήκος της Βασιλίσσης Σοφίας και στους γύρω δρόμους.

Στο εσωτερικό του ξενοδοχείου και στην είσοδο της αίθουσας όπου και πραγματοποιήθηκε η Γενική Συνέλευση, είχε τοποθετηθεί μία συμπαγής μάζα από την Ασφάλεια της Τράπεζας (με επικεφαλής τον Ν. Αρκουδέα), η οποία είχε επιφορτιστεί να ελέγχει την είσοδο των προσερχομένων. Προφανώς με άνωθεν εντολή οι ασφαλίτες δεν επέτρεψαν την είσοδο στους δύο εκπροσώπους των εργαζομένων στο Διοικητικό Συμβούλιο της Ιονικής, στον πρόεδρο του συλλόγου Γ. Μαρκάκη και στο μέλος της διοίκησης των εργαζομένων Κ. Χρυσικό. Το βασικό επιχείρημα που επικαλούνταν ήταν ότι η διοίκηση της Τράπεζας είχε προσφύγει σε ασφαλιστικά μέτρα κατά των δύο εκπροσώπων των εργαζομένων και είχε εκδοθεί δικαστική απόφαση, σύμφωνα με την οποία απαγορευόταν η είσοδός τους στο χώρο διεξαγωγής της συνέλευσης. Το θέμα... λύθηκε τελικά, καθώς ο εισαγγελέας που έφτασε με καθυστέρηση δήλωσε ότι πέρα από τη δικαστική απόφαση, αν το σώμα των μετόχων αποφασίσει να κάνει δεκτή τη συμμετοχή των δύο συνδικαλιστών, τότε δεν υπάρχει πρόβλημα. Πρόταση η οποία έγινε τελικά δεκτή και στη συνέλευση συμμετείχαν και 16 εργαζόμενοι με την ιδιότητα του κατόχου μετοχών της Τράπεζας.

Στο μεταξύ ο Σύλλογος των εργαζομένων κήρυξε 24ωρη απεργία για την Παρασκευή,επειδή η διοίκηση της τράπεζας άρχισε να παίρνει μέτρα κατα των εργαζομένων που είχαν απεργήσει με δυσμενείς μεταθέσεις και επειδή αποκλείστηκαν απο τη γενική συνέλευση της Τράπεζας.

Στα τραγελαφικά της υπόθεσης συμπεριλαμβάνεται και η έλευση του διοικητή της Τράπεζας Χ. Σταματόπουλου,ο οποίος εμφανίστηκε από άλλη είσοδο και με ισχυρή συνοδεία προσωπικής ασφάλειας, η οποία, για το φόβο των Ιουδαίων, είχε δημιουργήσει γύρω του κλοιό προστασίας.

Υπό αυτές τις συνθήκες βέβαια είναι κατανοητό ότι μόνο Γενική Συνέλευση δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί. Οι 18 - όπως ανακοινώθηκε - μέτοχοι, εκπρόσωποι ασφαλιστικών ταμείων που εκπροσωπούσαν 17,9 εκατομμύρια μετοχές σε σύνολο 28 εκατομμυρίων, δηλαδή το 64,14% του συνόλου, απλώς επικύρωσαν τη ληξιαρχική πράξη θανάτου της Ιονικής.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του απολογισμού του 1997, η πορεία της Τράπεζας κάθε άλλο παρά δικαιολογεί την επιχειρούμενη απαξίωσή της από την πλευρά της κυβέρνησης και των υποψήφιων αγοραστών της.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της χρήσης 1997, οι χορηγήσεις ανήλθαν σε 546,4 δισ. δραχμές έναντι 443,1 δισ. δραχμών το 1996.

Οι καταθέσεις έφτασαν το 1,8 τρισ. δραχμές έναντι 1,3 τρισ. δραχμών το 1996.

Και το 1997 συνεχίστηκε το άνοιγμα νέων υποκαταστημάτων, με αποτέλεσμα η Ιονική να διαθέτει σήμερα 226 υποκαταστήματα σε όλα τα σημεία της Ελλάδας. Επίσης η αξία των ακινήτων που ήταν στην κατοχή της Τράπεζας με ημερομηνία 31/12/97 ανερχόταν σε 30,4 δισ. δραχμές.

Τέλος για μία ακόμη φορά τα κέρδη προ φόρων ανήλθαν σε 775,3 εκατομ. δραχμές έναντι 2,2 δισ. δραχμές το 1996.