Τα δεδομένα είναι συγκεκριμένα και δεν επιδέχονται καμιά αμφισβήτηση. Η κυβέρνηση, διά του υπουργού της Εθνικής Οικονομίας, είχε προκηρύξει πέρσι διαγωνισμό για την πώληση της Τράπεζας Κρήτης, προσδοκώντας να εισπράξει τουλάχιστον 40 δισ. δρχ. Οι ποικιλώνυμοι μνηστήρες βρήκαν το τίμημα "υψηλό" και έγιναν λαγοί, αναγκάζοντας την κυβέρνηση να προχωρήσει στην προκήρυξη δεύτερου διαγωνισμού, με ελάχιστο τίμημα - αυτή τη φορά - τα 30 δισ. δρχ. Το διαγωνισμό "χτύπησε" η Τράπεζα Πειραιώς, η οποία όμως έθεσε τόσο προκλητικούς όρους, που ακόμα και η κυβέρνηση του ξεπουλήματος δεν παραχώρησε την Κρήτης. Τότε επινοήθηκε το κόλπο του διαγωνισμού "χωρίς κατώτατο τίμημα" που περιείχε από πάνω και "εκπτώσεις" και "δόσεις" και "επιστροφές" και άλλα παρόμοια. Με δυο λόγια η κυβέρνηση έβαλε πωλητήριο με εξευτελιστικούς όρους.

Για ευνόητους και καθαρά δικούς του λόγους, ο όμιλος Λάτση προσέφερε την προηγούμενη βδομάδα υπερτριπλάσιο τίμημα από εκείνο που προσδοκούσε και βάσει του οποίου θα προχωρούσε στην πώληση η κυβέρνηση. Και αντί αυτό να οδηγήσει τους κυβερνώντες σε περισυλλογή και προβληματισμό για τους χειρισμούς τους, βγήκε την επομένη ο Παπαντωνίου πανηγυρίζοντας ότι η εξέλιξη αποτελεί δικαίωση της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων.

Δικαίωση της πολιτικής τους, λοιπόν, ότι ενώ ζητούσαν λιγότερο από 30 δισ., "προσφέρθηκαν" πάνω από 90 δισεκατομμύρια, τα οποία θα δοθούν σε τέσσερα χρόνια (προκαταβολή 27,9 δισ., από 9 δισ. τα επόμενα τρία χρόνια και τα υπόλοιπα 37,2 δισ το...2002! ).

Εμείς τι να πούμε μετά από όλα αυτά; Ας περιοριστούμε στο ότι σε κάποια κυβερνητικά στελέχη είναι φανερό πως το θράσος περισσεύει και το επιδεικνύουν - όχι με δόσεις όπως ο όμιλος Λάτση - αλλά τοις μετρητοίς.