Ελάχιστη σημασία έχουν οι δειλές και φραστικές αποδοκιμασίες της κυβέρνησης στις προκλητικές δηλώσεις των εκπροσώπων της αμερικανικής κυβέρνησης, με τις οποίες επιδεικτικά περιφρονούν κάθε έννοια διεθνούς δικαίου. Ποια είναι η πρακτική σημασία της "υπερήφανης" δήλωσης του κυβερνητικού εκπροσώπου στις δηλώσεις του Λευκού Οίκου ότι το 1974... δεν έγινε εισβολή στην Κύπρο αλλά κάποια "σύγκρουση" (!), όταν οι ΗΠΑ γνωρίζουν πολύ καλά ότι η κυβέρνηση Σημίτη είναι "συνεργάσιμη" και τη θεωρούν "δεδομένη"; Τι νόημα έχει η αποδοκιμασία στα λόγια των εξοργιστικών δηλώσεων των Αμερικανών ότι αποτελεί "πρόκληση" η εγκατάσταση των "S-300" στην Κύπρο, όταν στην πράξη διαβεβαιώνουν ότι δε θα τους χαλάσουν "το χατίρι";

Γιατί, λοιπόν, να τους πάρουν στα σοβαρά οι Αμερικανοί όταν γνωρίζουν ότι σκοτώνονται για την εύνοιά τους, για το χρίσμα κάποιου "ηγεμονικού ρόλου" στην περιοχή, όταν εκλιπαρούν για κάποια "πρωτοβουλία" τους στο Κυπριακό και αλλού; Γιατί να δώσουν σημασία στις "αντιρρήσεις" τους, όταν ξέρουν ότι στο τέλος θα δείξουν "πνεύμα συνεργασίας" στα σχέδιά τους και θα πειθαρχήσουν σαν "καλά παιδιά".

Δε θα ήταν όμως καθόλου έτσι τα πράγματα αν η κυβέρνηση έδειχνε έμπρακτα διάθεση απειθαρχίας και αντίστασης στους ιμπεριαλιστές. Δε δείχνει όμως καμία τέτοια διάθεση, γεγονός που μόνο περιπέτειες για τον τόπο προοιωνίζεται.