ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΒΑΛΑΒΑΝΗ:

"Σύγχρονοι λογοτέχνες

ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΧΡΥΣΟΧΟΟΥ. (Η κραυγή της προσφυγιάς και της μνήμης. Η προσωπογράφος των αναμνήσεων των αδικοχαμένων πατρίδων της Ιωνίας)"

Στο πολυσύνθετο, ποικίλο, πλουσιότατο έργο της Ιφιγένειας Χρυσοχόου υπάρχουν δυο βασικές θεματολογίες: Τα Μικρασιατικά που αναπτύσσονται σε μια τετραλογία (Πυρπολημένη γη, Μαρτυρική πορεία, Ξεριζωμένη γενιά, Εδώ Σμύρνη... εδώ Σμύρνη) και μια ποιητική συλλογή "Μικρασία αγάπη μου",και η δεύτερη με επίκεντρο τη γυναίκα. Εδώ, μάλιστα πρόκειται για εξαλογία (Επάγγελμα οικιακά, Θα διώξουμε τη μοναξιά, Ο θάνατός σου θάνατός μου, Ντροπή, Η Μάνα, Γυναίκες της Παλαιάς Διαθήκης).

"Πολύ λίγα τούτα που έδωσα με το έργο μου, σε σύγκριση μ' αυτά που θα μπορούσα να δώσω. Ομως πάρα πολλά, αν λογαριάσει κανείς τα εμπόδια, τις αντιξοότητες, τους φραγμούς, το Σινικό Τείχος. Τα ενενήντα στα εκατό απ' το ψυχικό και σωματικό μου δυναμικό τα ρούφηξε η βιοπάλη και το νοικοκυριό. Δεν είναι εύκολο πράγμα να είσαι γυναίκα, με χίλιες υποχρεώσεις και αναρίθμητα καθήκοντα, και να καταφέρεις να δώσεις ακέραιο αυτό που σε καίει".

Αυτή τη "γράφουσα χείρα" προσπαθεί ν' αποδώσει όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένα ο Κυριάκος Βαλαβάνης στο σχετικό πόνημά του. Είναι κατ' αρχήν η"μούσα" του που με το γράψιμό της ευθύβολα κατευθύνεται στην καρδιά, αφού με το φως που το περιρρέει, τον καθοδήγησε ν' ασχοληθεί κι αυτός με τη συγγραφική τέχνη (επάγγελμά του: τραπεζικός). Χρέος του βαθύ αυτό το μικρό αφιέρωμα, στολισμένο μ' όλων των λογιών τους επαίνους, τα βραβεία, τις τιμητικές διακρίσεις και κυρίως με το νήμα που κινεί όλη αυτή την καταγραφή - ο απέραντος θαυμασμός του - απέναντι στην τόσο τιμημένη κι ακριβή δημιουργία, πράγμα που επαναλαμβάνει επανειλημμένα: "πιστεύω πως ό,τι κατέθεσα ήταν προϊόν αγάπης και βαθιάς εκτίμησης". (Εκδόσεις: Εκδοτική Εστία, Αθήνα 1998).

Ευγενία ΖΩΓΡΑΦΟΥ