Σοβαρά ερωτηματικά δημιουργούνται από τη χτεσινή "δημοπρασία" ομολόγων δεκαετούς διάρκειας του υπουργείου Οικονομικών, μέσω του διάτρητου θεσμού των "βασικών διαπραγματευτών", όπου τα επιτόκια για μία ακόμη φορά σημείωσαν άνοδο.

Για δεύτερη φορά η μέση σταθμική τιμή πώλησης των ομολόγων, όπως διαμορφώθηκε στη χτεσινή "δημοπρασία" ήταν ίδια με την κατώτατη αποδεκτή τιμή, γεγονός που μπορεί να σημαίνει ότι, είτε οι προσφορές των τραπεζών ήταν κοινές (είχαν δηλαδή προσυνεννοηθεί και υπέβαλλαν κοινή προσφορά), είτε προσφορά υπέβαλλαν δύο ή ενδεχόμενα και μόνο μία τράπεζα, η οποία αγόρασε τους προσφερόμενους τίτλους. Το πρόβλημα που αναδεικνύεται είναι ότι, ο διάτρητος αυτός θεσμός, ο οποίος λειτουργεί ως μέσο πίεσης ανόδου των επιτοκίων που πληρώνει το ελληνικό δημόσιο στους επιλεγμένους αγοραστές των τίτλων, χρησιμοποιείται ακόμη και για διάφορα παιγνίδια που στήνουν οι συμμετέχουσες τράπεζες. Οι λεγόμενες τελικά δημοπρασίες μόνο δημοπρασίες δεν είναι, καθώς το όλο σκηνικό χρησιμοποιείται για τη συγκάλυψη της τραπεζικής ληστείας που συντελείται στις αγορές κρατικών τίτλων με τοκογλυφικά επιτόκια.

Στη χτεσινή "δημοπρασία" αγοράστηκαν ομόλογα 115,3 δισ. δραχμών, όπου το μεσοσταθμικό επιτόκιο ανήλθε στο 8,26% και παρουσίασε αύξηση σε σχέση με την προηγούμενη "δημοπρασία" δεκαετών, όταν είχε διαμορφωθεί στο 7,85%. Η καθ' όλα ύποπτη σύμπτωση της κατώτατης και της μέσης σταθμικής τιμής πώλησής τους διαμορφώθηκε στις 102,05 έναντι 104,90 δραχμές που είχε διαμορφωθεί η μέση σταθμική τιμή στην προηγούμενη "δημοπρασία".