Μας τη χρεώνουν αυτή την ημέρα. Είναι - λένε - των ψηφοφόρων, των πολιτών, του "κυρίαρχου" λαού. Μας τη χρεώνουν, από την άλλη όμως πανικοβάλλονται και μόνο στην ιδέα ότι... μπορεί και να την πάρουμε. Κρυφογελάνε με την προοπτική να γίνουν πάλι... μια από τα ίδια. Να μετανιώσουμε, δηλαδή, από αύριο κιόλας, για την ψήφο που ρίξαμε, για την ευκαιρία που αφήσαμε να ξεφύγει. Να τονίζουμε, για άλλη μια φορά, ότι τώρα πια μάθαμε και στο... μέλλον δε θα την ξαναπατήσουμε. Τι λέτε λοιπόν; Κάνουμε πραγματικά δικιά μας αυτήν την ημέρα; Αλλωστε είναι κυριολεκτικά στο χέρι μας.

* * * * *

- Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε δηλαδή με όσους υποψήφιους ισχυρίζονται ανοιχτά ή αφήνουν να εννοηθεί καλυμμένα ότι δεν έχουν πρόθεση να συγκρουστούν με την κεντρική διοίκηση για να πάρουν εκείνα τα χρήματα που ανήκουν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση; Οτι θα προτιμήσουν να βάλουν βαθιά το χέρι τους στη δική μας τσέπη για να βρουν τα απαραίτητα, για τα έργα που σχεδιάζουν, χρήματα; Τι να κάνουμε με όλους αυτούς που κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν πόσο δυσβάσταχτη για τα βαλάντια των εργαζόμενων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων είναι η, ήδη υπάρχουσα, αντιλαϊκή φορολογική πολιτική της κυβέρνησης και επιμένουν να μας φορτώσουν και με άλλους φόρους; Αλλά και μ' αυτούς που δε λένε κουβέντα για την ταμπακέρα, δεν παραλείπουν όμως να κόπτονται για την ανάγκη "οικονομικής αυτοδυναμίας" της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, καταλήγοντας, έτσι, έμμεσα στο ίδιο "διά ταύτα"; Πώς τα κατάφερναν, παλιότερα, πολλοί αγωνιστές προκάτοχοί τους και λύνανε, πολύ καλύτερα απ' ό,τι σήμερα, πολλά από τα λεγόμενα τοπικά ή συνοικιακά προβλήματα, χωρίς ξανα-φορολόγηση των συμπολιτών τους;

- Τι διαφορετικό ταιριάζει σε όσους υποψήφιους διαχωρίζουν τα λαϊκά προβλήματα σε "τοπικά", με τα οποία θεωρούν καθήκον τους να ασχολούνται και σε "γενικά πολιτικά", τα οποία "αφήνουν" για την κεντρική διοίκηση. Σ' αυτούς, δηλαδή, που κλείνουν τα μάτια σ' όσα συμβαίνουν γύρω τους και καθορίζουν τη ζωή των δημοτών τους, ακριβώς για να αποφύγουν να στιγματίσουν τον αίτιο: την αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική; Πόσο "γενικό θέμα" είναι το εργοστάσιο που κλείνει και πετάει στο δρόμο εκατοντάδες εργαζόμενους, δημότες ενός συγκεκριμένου δήμου; Τα φροντιστήρια που "ψαρεύουν" μαθητές - πελάτες μέσα στο γυμνάσιο και το λύκειο του δήμου, αλλά και οι έμποροι του "λευκού θανάτου" που βρίσκουν τα ανυποψίαστα θύματά τους μέσα και έξω απ' αυτά; Το δημοτικό ή νομαρχιακό νοσοκομείο που σφραγίζει κλινικές από έλλειψη ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού; Η φτωχογειτονιά που απειλείται να πνιγεί στην πρώτη βροχούλα, αφού ο ορεινός όγκος που βρίσκεται πίσω της αποψιλώθηκε από τις καλοκαιρινές πυρκαγιές;

- Πώς αλλιώς να αντιμετωπίσουμε όσους υποψήφιους αποφεύγουν να τοποθετηθούν στα ζητήματα της ειρήνης, που τόσο οξυμένα εμφανίζονται τελευταία στην ευρύτερη, των Βαλκανίων, περιοχή; Που θεωρούν "εκτός αρμοδιότητας" να αρθρώσουν έστω και μια λέξη ενάντια στα εγκλήματα του ΝΑΤΟ και των Αμερικανωώ στη Βοσνία, στις πολιτικοστρατιωτικές επεμβάσεις τους στο Κόσσοβο και την Αλβανία, στην πολιτική στήριξη που δίνουν στη ντε φάκτο διχοτόμηση στο Αιγαίο και την Κύπρο; Που σχίζουν τα ιμάτιά τους ενάντια στους "κακούς Τούρκους" διότι έχουν επιθετικές βλέψεις για τη χώρα μας και "ξεχνούν" τις ευθύνες των Αμερικανών ιμπεριαλιστών, που τους υποδαυλίζουν και τους στηρίζουν; Αλήθεια, πόση όρεξη νομίζουν πως έχει η γερόντισσα της γειτονιάς, για να εκτιμήσει το "ενδιαφέρον" τους για την αναπαλαίωση του απέναντι κτιρίου, όταν το εγγόνι της φεύγει με το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα στη Βοσνία ή το Κόσσοβο;

* * * * *

- Τα οφείλουμε σ' όλους τους υποψήφιους που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή των ταξικών και κοινωνικών αγώνων την προηγούμενη τετραετία. Που περπάτησαν με τους συνταξιούχους στους δρόμους της Αθήνας, σε εκείνες τις δεκάδες συγκλονιστικές πορείες, όπου τα "περήφανα γηρατειά" περήφανα διεκδικούσαν να ζήσουν με αξιοπρέπεια τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής τους. Που βρέθηκαν έξω από τους καταπέλτες των πλοίων, στους ηρωικούς αγώνες των ναυτεργατών. Που στήριξαν, με την παρουσία τους και τις ενέργειές τους, τα μπλόκα της αγροτιάς, τον αγώνα της να αποφύγει το ξεκλήρισμα, να μείνει και να ζήσει στον τόπο που γεννήθηκε και μεγάλωσε, να τον καρπίσει και να δρέψει τους, απαραίτητους για όλους μας, καρπούς των βουνών και των κάμπων. Που αγωνίστηκαν στο πλάι των φορέων της εκπαιδευτικής κοινότητας για να σταματήσει και να αντιστραφεί η διαδικασία "κατολίσθησης", στην οποία έχουν περιέλθει τα εκπαιδευτικά πράγματα στην πατρίδα μας. Σ' όλους αυτούς που συμπαραστάθηκαν ενεργά στους εργαζόμενους που έχαναν τη δουλιά τους, από την πολιτική του ξεπουλήματος και της συρρίκνωσης της βιομηχανικής παραγωγής, πολιτική που ασπάστηκε και υλοποιεί η κυβέρνηση. Που αντιστάθηκαν στα επικίνδυνα φαινόμενα ρατσισμού, σαν "έσκασαν μύτη" την τελευταία περίοδο. Που συμμετείχαν ενεργά στις αντιιμπεριαλιστικές εκδηλώσεις του κινήματος ειρήνης.

- Τα οφείλουμε επίσης σ' όλους τους υποψήφιους που αρνούνται να υποτάξουν τις ανάγκες των δημοτών τους στους προγραμματισμούς της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ώστε να πάρουν "κομμάτι" από τα - έτσι κι αλλιώς αμφιλεγόμενα - περίφημα "πακέτα" για να παρουσιάσουν "έργο" εκ του ασφαλούς μεν, άσχετο όμως με τις πραγματικές ανάγκες. Που αρνούνται να υποταχθούν στη λογική των Συμφώνων Τοπικής Απασχόλησης, με τα οποία η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει πλημμυρίσει όλη σχεδόν την Ελλάδα και επιδιώκει, με κινητήριο μοχλό τους Δήμους, να καταργήσει κάθε κατάκτηση των εργαζομένων που έχει γλιτώσει από την αδηφάγα επίθεσή της, γυρνώντας το ρολόι των εργασιακών σχέσεων στο Μεσαίωνα.

- Τα οφείλουμε, τέλος, στους υποψήφιους που αρνούνται να μετατρέψουν το Δήμο και τη Νομαρχία σε επιχείρηση και να βλέπουν το κέρδος - και όχι τον άνθρωπο - πίσω από κάθε πρόταση που θα εισηγούνται, πίσω από κάθε έργο που θα υλοποιούν. Που αρνούνται να κάνουν το φορομπήχτη, αλλά και τον φοροεισπράκτορα, τον υπάλληλο των Βρυξελλών, αλλά και τον υπάλληλο της κυβέρνησης. Που δε δέχονται να υποτάξουν τις δικές τους πολιτικές στην "εθνική υπόθεση" της εισόδου στην ΟΝΕ και... γαία πυρί μειχθήτω. Που δεν αποδέχονται για τον εαυτόν τους το ρόλο του μάνατζερ, αλλά εγγυώνται - με τη μέχρι σήμερα πολιτεία τους - ότι θα τιμήσουν και με το παραπάνω την ψήφο που θα τους δώσουμε. Οτι Θα μας την επιστρέψουν διπλή και τριπλή, θέτοντας το κύρος τους και την προσωπικότητά τους στη διάθεση του μαζικού, λαϊκού κινήματος. Συμμετέχοντας στις "αλυσίδες", στους μεγάλους κοινωνικούς αγώνες που κυοφορούνται στη μήτρα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, μιας κρίσης που, όπως όλοι παραδέχονται, δεν καταλαβαίνει από γιατροσόφια...

* * * * *

Βαδίζουμε στο δρόμο για την κάλπη. Με το εκλογικό βιβλιάριο στην τσέπη. Ας το αποφασίσουμε λοιπόν, έστω και τώρα, να τους υπερψηφίσουμε. Να τους εκλέξουμε. Είναι πράγματι κυριολεκτικά στο χέρι μας. Και τότε ίσως να μη διεκδικήσουμε μόνο τη σημερινή ημέρα. Αλλά και μερίδιο από τα επόμενα τέσσερα χρόνια.

Βασίλης ΑΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ

σποτ

Μας τη χρεώνουν αυτή την ημέρα. Είναι - λένε - των ψηφοφόρων, των πολιτών, του "κυρίαρχου" λαού. Μας τη χρεώνουν, από την άλλη όμως πανικοβάλλονται και μόνο στην ιδέα ότι... μπορεί και να την πάρουμε. Κρυφογελάνε με την προοπτική να γίνουν πάλι... μία από τα ίδια. Να μετανιώσουμε, δηλαδή, από αύριο κιόλας, για την ψήφο που ρίξαμε, για την ευκαιρία που αφήσαμε να ξεφύγει. Να τονίζουμε, για άλλη μια φορά, ότι τώρα πια μάθαμε και στο... μέλλον δε θα την ξαναπατήσουμε