Ολα αυτά βρέθηκαν από τους συντηρητές σε κακή κατάσταση διατήρησης. Το υψηλό ποσοστό της υγρασίας, κυρίως στο δεύτερο υπόγειο, είχε προκαλέσει σαθροποίηση του κονιάματος, την κατάρρευση και απώλεια τμημάτων καθώς και την κατά τόπους απολέπιση του ασβεστοχρίσματος του 1944.Σοβαρής έκτασης διάβρωση παρουσίαζαν οι μεταλλικές πόρτες και τα παράθυρα. Στο πρώτο υπόγειο το τελευταίο ασβεστόχρισμα του '44, οι πόρτες και τα παράθυρα είχαν καλυφθεί από νεότερες επεμβάσεις με αποτέλεσμα να χαθούν για πάντα πολλές πληροφορίες. Εκεί χρειάστηκαν εκατοντάδες ώρες για να αφαιρεθεί η νεότερη επέμβαση και αποκαλυφθεί, σιγά σιγά με το νυστέρι, το στρώμα του '44. Οπως εκατοντάδες ώρες χρειάστηκαν για τη συντήρηση των χαραγμένων ή ζωγραφισμένων επιφανειών, τη στερέωση, την αισθητική αποκατάσταση. Χωρίς, όμως, να χαθεί ούτε στο ελάχιστο το αίσθημα της απομόνωσης, το σκοτάδι του υπογείου, η εικόνα της απόλυτης εξαθλίωσης. Χωρίς τίποτα να δείξει καινούριο, περιποιημένο. Εμειναν όλα όπως ήταν για να θυμίζουν. Ακόμα και οι αράχνες στο παράθυρο... Χρειάστηκε ακόμα να ανατρέξουν στην εταιρία που κατασκεύασε τις πόρτες για να μάθουν οι συντηρητές το κράμα του σιδήρου και να προχωρήσουν στην αποκατάσταση. Και τη βρήκαν: η γερμανική εταιρία "Mαnnesman"... Στην πόρτα της εισόδου βρίσκεται ακόμα η επιγραφή με το νούμερο του κιβωτίου κατά την αποστολή τους στην Ελλάδα το 1934.

Ο "Χώρος Ιστορικής Μνήμης 1941 - '44" λειτούργησε για τέσσερα περίπου χρόνια και έκλεισε όταν ξεκίνησαν στην πλατεία τα έργα του Μετρό.Εκτοτε άνοιγε μόνο ύστερα από ραντεβού, φθίνοντας όλο και περισσότερο η συχνότητά τους. Σήμερα σπάνια ανοίγει η σιδερένια γερμανική πόρτα και επί της Κοραή δεν υπάρχει καμία ενεπίγραφη σήμανση ύπαρξης των κατοχικών κρατητηρίων. Πάντως η "Εθνική Ασφαλιστική" προτίθεται σε λίγους μήνες να ανοίξει πάλι το χώρο, αφού πρώτα προχωρήσει σε κάποια έργα ήπιας διαμόρφωσης της εισόδου, και πιθανόν σε συμπληρωματικές εργασίες συντήρησης του χώρου. Επίσης πρέπει να εξασφαλιστεί η επαρκής φύλαξη με πρόσληψη προσωπικού.

Παρ' όλα αυτά, η παρουσία του σταθμού του Μετρό καθιστά ίσως αμφίβολο τον όποιο σχεδιασμό. Το Μετρό κατά τη συνηθισμένη του τακτική, αν και είναι γνωστή η ύπαρξη ενός μνημειακού χώρου, δεν έχει ενημερώσει για τα σχέδια του σταθμού, ούτε την εταιρία που τον διαχειρίζεται ούτε στο υπουργείο Πολιτισμού που τον προστατεύει.Αρα, κανείς δε γνωρίζει αν και πόσο παραβλάπτεται. Αλλά σε αυτή την περίπτωση, όσο παραβλάπτεται το μοναδικό μνημείο της Εθνικής Αντίστασης στην Αθήνα, αλλά τόσο εξασθενούν οι κρίκοι με την ιστορία, τη ζώσα μνήμη.

Κείμενα Δήμητρα ΜΥΡΙΛΛΑ