"Κύριοι βουλευτές... επειδή εκ της ψηφίσεως του υπαλληλικού Κώδικος εξαρτώνται γενικώτερα συμφέροντα του κράτους είναι δε και επιθυμία της αμερικάνικης αποστολής, η οποία θέλει να γνωρίζη την οργάνωσιν των δημοσίων υπηρεσιών, παρακαλώ τη Βουλήν όπως δεχθή το νομοσχέδιο ως ψηφισθέν". Μ' αυτά τα λόγια, ο υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Σ. Βενιζέλου,εισηγήθηκε στις 7/4/51 την ψήφιση του σημερινού εμφυλιοπολεμικού Κώδικα (ν.1811/51). Και οι βουλευτές ψήφισαν μέσα σε μια ώρα αυτόν τον Κώδικα, που απαγόρευε απολύτως κάθε πολιτική δράση. Με αυτόν έγιναν οι προγραφές των κομμουνιστών και επιτελέστηκε η "εκκαθάριση" της δημόσιας διοίκησης από τα "επικίνδυνα και ανατρεπτικά στοιχεία". Μέχρι την πτώση της χούντας, το 1974, με βάση αυτόν τον Κώδικα, διώχθηκαν με ποικίλους τρόπους, χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι. Μετά το 1974, κάτω απ' τη δυναμική των αγώνων των εργαζομένων, ο Υπαλληλικός Κώδικας σιγά - σιγά έγινε ανενεργός, τα τελευταία χρόνια, μάλιστα, σπάνια εφαρμοζόταν και, στην πράξη, οι δημόσιοι υπάλληλοι κατέκτησαν μια σειρά πολιτικά και δημοκρατικά δικαιώματα.

* * * * *

Σήμερα, 47 χρόνια μετά, η κυβέρνηση, μετά από πολλές παλινωδίες, φέρνει για ψήφιση στη Βουλή, ένα "νέο" Κώδικα, που σε μεγάλο βαθμό νεκρανασταίνει τον προηγούμενο.

Βέβαια, τώρα ο εισηγητής της κυβέρνησης δε θα ζητήσει την ψήφισή του, επικαλούμενος την επιθυμία της αμερικάνικης αποστολής, όπως έκανε ο προκάτοχός του το 1951, αλλά αυτός καθαυτός ο Κώδικας, με τις διατάξεις του, αποκαλύπτει περίτρανα πως με την ψήφισή του ικανοποιούνται οι επιθυμίες και της αμερικάνικης αποστολής και των νέων "προστατών" μας της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των ντόπιων και ξένων καπιταλιστών.

Μ' αυτόν τον Υπαλληλικό Κώδικα, η κυβέρνηση στοχεύει στην απόλυτη χειραγώγηση των εργαζομένων στο Δημόσιο και στη μετατροπή τους σε υποτακτικό γρανάζι μιας Δημόσιας Διοίκησης, που, με αποτελεσματικό τρόπο, θα προωθεί και θα υλοποιεί τις γενικότερες αντιλαϊκές και αντεργατικές κυβερνητικές επιλογές: Τη μόνιμη λιτότητα για τους εργαζόμενους και τα υπερκέρδη της πλουτοκρατίας, το ξεθεμελίωμα των κοινωνικών εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, την εκποίηση του δημόσιου πλούτου, την ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση της παιδείας, της υγείας, της πρόνοιας. Με λίγα λόγια, αυτός ο "νέος" Υπαλληλικός Κώδικας θα μπει από την κυβέρνηση στην υπηρεσία της νέας "μεγάλης ιδέας" της ΟΝΕ και στο όνομά της και για χάρη της. Θα επιβάλει στο δημόσιο υπάλληλο εργασιακό μεσαίωνα, στυγνή εκμετάλλευση και, κάτω από καθεστώς απόλυτης πολιτικής ομηρίας, θα επιχειρήσει να τον μετατρέψει σε πιστό εκτελεστικό όργανο της αντιλαϊκής ευρωενωσιακής της πολιτικής.

Η μονιμότητα είναι "αναχρονισμός", είναι "ανασταλτικός παράγοντας της παραγωγικότητας", είναι η "κύρια αιτία της κακοδαιμονίας της Δημόσιας Διοίκησης", αναγράφεται στη "Λευκή Βίβλο" και στις εκθέσεις Σπράου, αλλά και αναφωνούν ΣΕΒ, ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί (ΟΟΣΑ, ΔΝΤ) και ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Η επιθυμία όλων αυτών των εταίρων της αντεργατικής ιερής συμμαχίας για άρση της μονιμότητας, γίνεται πράξη και στο "νέο" Υπαλληλικό Κώδικα.

Τέσσερα άρθρα, το 39, 101, 15 και 155, αυτού του Κώδικα λένε ρητά: "Καταργούμενης της οργανικής θέσης του δημοσίου υπαλλήλου, αυτός ο υπάλληλος απολύεται"! Και βέβαια, σήμερα που η κυβέρνηση προωθεί την κατάργηση χιλιάδων οργανικών θέσεων μέσα από τους νόμους για ανωνυμοποιήσεις, ιδιωτικοποιήσεις, συγχωνεύσεις, καταργήσεις, συμπτύξεις σχολικών τάξεων, καταλαβαίνει ο καθένας τις ολέθριες για τους δημοσίους υπαλλήλους και τη Δημόσια Διοίκηση συνέπειες. Με το άρθρο 40, ο πρωτοδιόριστος δημόσιος υπάλληλος κατά τα δύο πρώτα χρόνια της υπηρεσίας του θα περνάει από "40 κύματα" αξιολογήσεων της ενδοτικότητας και της υποταγής του στην κυβερνητική πολιτική, για να κριθεί κατάλληλος ή μη για μονιμοποίηση.

Σύμφωνα με το άρθρο 24, "ο δημόσιος υπάλληλος οφείλει πίστη στο Σύνταγμα και υποχρεούται να είναι εκτελεστής της θέλησης του κράτους",δηλαδή του κράτους των καπιταλιστών, του κράτους της εξαθλίωσης των πολλών εργαζομένων και των υπερκερδών των λίγων, των εχόντων και κατεχόντων, του κράτους του αυταρχισμού των ΜΑΤ ενάντια στους αγώνες των εργαζομένων, του κράτους των αντιλαϊκών κυβερνητικών επιλογών του κεφαλαίου και της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Ακόμα, με μια σειρά διατάξεις αυτού του Υπαλληλικού Κώδικα, επαναφέρονται τα περί "εχεμύθειας", δηλαδή φίμωσης του δημοσίου υπαλλήλου (άρθρο 26), τα περί "πρέπουσας συμπεριφοράς του δημοσίου υπαλλήλου εντός και εκτός υπηρεσίας" (άρθρο 27) και αν πάνω σ' αυτά δε συμμορφωθεί προς τας υποδείξεις, τότε με τα άρθρα 106 - 147, ο υπάλληλος απολύεται.

Με το άρθρο 29, χάνεται το συγκεκριμένο δημοσιοϋπαλληλικό εργασιακό ωράριο και "ο υπάλληλος παρέχει την εργασία του μέσα στον οριζόμενο από τις κείμενες διατάξεις χρόνο".Ετσι, με βάση τις κείμενες διατάξεις του νέου νόμου για τις εργασιακές σχέσεις, ο υπάλληλος θα γίνει εργαζόμενος της μερικής απασχόλησης, των ελαστικών ωραρίων και, γενικά, των μεσαιωνικών εργασιακών σχέσεων. Ταυτόχρονα, με τα άρθρα 75 - 98, αναβιώνει το βαθμολόγιο της δεκαετίας του '70, με τη σύνδεση μισθού - βαθμού, με τις μόνιμες διευθυντικές θέσεις της "ημετεροκρατίας" και με όλους τους αυταρχισμούς για την αστυνόμευση των υφισταμένων δημοσίων υπαλλήλων. Με τα άρθρα δε για την κινητικότητα των δημοσίων υπαλλήλων (65 - 73), αποθεώνεται η αυθαιρεσία των απόλυτα ελεγχόμενων "ημετέρων" προϊσταμένων και των διορισμένων πλειοψηφιών των υπηρεσιακών συμβουλίων, αφού αυτή η κινητικότητα γίνεται με υποκειμενισμούς και "ημετεροκρατικά" κριτήρια των πελατειακών σχέσεων.

Αντί για γνήσιες Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, με το άρθρο 46, δίνεται το "δικαίωμα" των διαπραγματεύσεων. Δηλαδή, απλά κουβέντα να γίνεται και η κυβέρνηση πάλι μονομερώς να αποφασίζει για τα πάντα.

Ως δόλωμα για να περάσει η κυβέρνηση ανώδυνα αυτόν τον αντιϋπαλληλικό Κώδικα, με το άρθρο 48, αυξάνει κατά 3 μέρες την κανονική άδεια και με το άρθρο 53 δίνει το δικαίωμα στη μητέρα να παίρνει αθροιστικά 9 μήνες άδεια, εφόσον δεν κάνει χρήση του μειωμένου ωραρίου, που και σήμερα δικαιούται μέχρι την ηλικία των τεσσάρων ετών του παιδιού της.

* * * * *

Για πολλά χρόνια, με μια φαιά προπαγάνδα κατά των δημοσίων υπαλλήλων, των "τεμπέληδων", των "αντιπαραγωγικών", των "χαραμοφάηδων" κλπ., η κυβέρνηση έχει καλλιεργήσει ένα αρνητικό κλίμα και έχει καταφέρει να αποπροσανατολίσει πολλούς από τις δικές της ευθύνες για την αρνητική κατάσταση στη Δημόσια Διοίκηση. Στη λογική, μάλιστα, του "διαίρει και βασίλευε", έχει καλλιεργήσει πλαστές αντιθέσεις ανάμεσα στους δημοσίους υπαλλήλους και τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα. Αποσιωπά σκόπιμα ότι για τη γραφειοκρατία των δημοσίων υπηρεσιών, για τα ρουσφέτια, για την αναποτελεσματικότητα και το χάλι των κοινωνικών υπηρεσιών του Δημοσίου, για την απαράδεκτη κατάσταση στη δημόσια παιδεία, υγεία, πρόνοια, η μόνη αποκλειστικά ευθύνη είναι η εφαρμοζόμενη σ' αυτούς τους τομείς αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική, οι απαράδεκτα χαμηλές κρατικές δαπάνες και οι απαρχαιωμένη δομή των δημοσίων υπηρεσιών.

Με μια τέτοια "γκαιμπελίστικη" τακτική και με φασιστικούς "κοινωνικούς αυτοματισμούς", ελπίζει ότι θα ξεμοναχιάσει τους εργαζόμενους, θα τους "σαλαμοποιήσει" και θα τους "λιανίσει". Τεράστιες ευθύνες γι' αυτήν την αντιδημοσιοϋπαλληλική επέλαση της κυβέρνησης έχουν, βέβαια, οι ηγεσίες των παρατάξεων ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - "Αυτόνομης Παρέμβασης" στην ΑΔΕΔΥ, που συνέπραξαν σ' αυτό το έκτρωμα του Υπαλληλικού Κώδικα και τώρα το εξωραϊζουν.

Απέναντι σ' αυτήν τη ζοφερή πραγματικότητα για τους εργαζόμενους στο Δημόσιο, αλλά και για τη Δημόσια Διοίκηση, απαιτείται άμεσα, μέσα από πρωτοβουλίες στη βάση των εργαζομένων, να αναπτυχθούν ενωτικά μέτωπα αγώνων για να μην περάσει ούτε αυτός ο αντιϋπαλληλικός Κώδικας, ούτε ο συνολικός αντεργατικός κυβερνητικός σχεδιασμός.