Οταν το ΚΚΕ προειδοποιούσε πως μετά τις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές θα γνωρίσουμε νέα έξαρση των αντιλαϊκών μέτρων, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα επιβεβαιωνόταν, πριν ακόμα συμπληρωθεί ένας μήνας από τότε. Η Πάτρα,η πόλη που δοκιμάζεται σκληρά από την εκτεταμένη και μακρά ανεργία, απέκτησε το θλιβερό "προνόμιο" να είναι και πάλι η πόλη - πιλότος αυτής της αντιλαϊκής επιχείρησης.

Το πρώτο καμπανάκι χτύπησε πριν λίγες μέρες, όταν η πολυεθνική UNILEVER ανακοίνωσε πως, με τη λήξη της παραγωγικής περιόδου 1999, στις 31/8/99, το εργοστάσιο παραγωγής παγωτών "Algida" θα σταματήσει να λειτουργεί, καθώς κρίθηκε συμφερότερη από την εγχώρια παραγωγή η εισαγωγή έτοιμου παγωτού από το εξωτερικό. Η εξέλιξη αυτή απειλεί να αφήσει στο δρόμο 70 τακτικά εργαζόμενους και περίπου 170 εποχιακούς.

Σειρά πήρε η "Μίσκο",καθώς πριν λίγες μέρες η πολυεθνική "Barilla" ανακοίνωσε πως, το αργότερο σε ένα χρόνο, το εργοστάσιο της Πάτρας θα μεταφερθεί στην περιοχή του Ελαιώνα Βοιωτίας. Η μετεγκατάσταση θα κοστίσει 10 δισ. και θα υπάρξει κρατική επιδότηση 2 δισ. Η μετεγκατάσταση στη Βοιωτία γίνεται για να μπορεί - λέει - η εταιρία να βρίσκεται κοντύτερα στις πηγές πρώτων υλών, αλλά και στις βαλκανικές αγορές. Στην ουσία, η πολυεθνική, έχοντας εξαγοράσει τους "Αλευρόμυλους Λούλη",προσπαθεί να ανοιχτεί στην αγορά της Ρουμανίας, στην οποία έχει ήδη διεισδύσει ο "Λούλης". Η εταιρία σε μια κρίση "μεγαλοψυχίας" ανακοίνωσε πως θα συνεχίσει να απασχολεί τους περίπου 130 εργαζόμενους, αν αυτοί την ακολουθήσουν στις νέες της εγκαταστάσεις, αν δηλαδή ξεσπιτωθούν, προκειμένου να μη χάσουν τη δουλιά τους. Κανένας "αρμόδιος" δε φαίνεται να ενδιαφέρεται για τη δραματική αύξηση της ανεργίας στην περιοχή και την "αλβανοποίηση" των εργαζομένων, οι οποίοι, στα πλαίσια της "ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίου και εργαζομένων", θα περιφέρονται από χωρίου εις χωρίον και θα εκλιπαρούν για δουλιά.

Μέσα στο γενικότερο κλίμα, "τα τέλια" χτύπησαν και στον "Τιτάνα", όπου ξεκίνησαν απολύσεις εργαζομένων. Από κοντά, και η εταιρία "Βοσινάκης",η οποία προχωρά σε δικαστικές διώξεις εργαζομένων, επειδή αυτοί διεκδικούν αυξήσεις.

Σε άλλες εποχές, αυτή η ζοφερή κατάσταση θα είχε αναγκάσει τους φορείς της περιοχής - έστω και για πολιτικάντικους λόγους - να αντιδράσουν στο κύμα έντασης της ανεργίας, η οποία, με επίσημα στοιχεία, κυμαίνεται γύρω στο 30%, ενώ το πραγματικό ποσοστό της είναι πολύ υψηλότερο. Ομως, οι τοπικοί "άρχοντες" τηρούν μια ένοχη σιωπή, όταν δε συμβάλουν στην αποψίλωση.Είναι χαρακτηριστικό πως, τόσο ο απερχόμενος δήμαρχος Α. Καράβολας, όσο και ο νεοεκλεγείς Ε. Φλωράτος συνεργάζονται και πρωτοστατούν στο ξεπούλημα των εγκαταστάσεων της "Χαρτοποιίας Λαδόπουλου",με το πρόσχημα της ανάπλασης της ακτής Δυμαίων (όπου στεγάζεται), την οποία επιθυμούν να εκχωρήσουν στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Αυτό σημαίνει την οριστική ταφή και των τελευταίων ελπίδων επαναλειτουργίας της "Π - Π" και του "Λαδόπουλου" και τη διαιώνιση της ανεργίας.

Και δεν είναι μόνο αυτά. Σειρά έχουν το λιμάνι, το οποίο, για να γίνει "πύλη προς την Ευρώπη", θα ξεπουληθεί σε ιδιώτες, και η ιδιωτικοποίηση δημοτικών υπηρεσιών. Με άλλα λόγια, θα εκχωρηθούν νέα προνόμια στην πλουτοκρατία με το πρόσχημα των "επενδύσεων". Ταυτόχρονα, τόσο οι δημοτικοί, όσο και οι νομαρχιακοί φορείς προσπαθούν να πείσουν τους εργαζόμενους να αποδεχτούν τη μοίρα τους, επειδή "δεν μπορεί να γίνει τίποτα". Κανείς τους δεν έχει προφέρει λέξη για τις περιπτώσεις της "Μίσκο", της "Algida", του "Τιτάνα"... Αποδεικνύεται, έτσι, πως τα συμφέροντα που συμμάχησαν στις δημοτικές εκλογές, επενδύοντας στους δύο "μονομάχους", επιχειρούν άμεσα να εισπράξουν τις οφειλές, ξεκοκαλίζοντας τον πλούτο της περιοχής.

Στη βάση αυτή, οι εντεταλμένοι τους αναλαμβάνουν να περάσουν το μήνυμα της μοιρολατρίας και της αποδοχής της αδικίας από τους εργαζόμενους.

Κι όμως, η κατάσταση δεν είναι "αδιέξοδη", όπως αυτοί οι "κύριοι", σκόπιμα, την εμφανίζουν. Υπάρχει η δυνατότητα ανατροπής των αντεργατικών επιδιώξεων, με την προϋπόθεση της συσπείρωσης των εργαζομένων, σε συνεργασία με τους επαγγελματίες, τους αγρότες, με όλες τις ζωντανές δυνάμεις του μόχθου.

Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα που αναφέρει το ιταλικό περιοδικό "Panoramma": Η "Barilla" το 1996 σχεδίαζε το κλείσιμο δυο εργοστασίων της στην Πάρμα και τη μετεγκατάστασή τους σε άλλη περιοχή. Οι εργαζόμενοι ξεκίνησαν δίμηνο απεργιακό αγώνα, ο οποίος είχε αποτέλεσμα να παραμείνουν ανοιχτά τα εργοστάσια και να αναγκαστεί η πολυεθνική να κάνει νέο σχεδιασμό. Αυτό δείχνει πως, όταν υπάρχει θέληση για αντίσταση, υπάρχουν και αποτελέσματα. Είναι, λοιπόν, χρέος των εργαζομένων να παραμερίσουν τους κήρυκες των "μονοδρόμων" και της υποταγής και να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους σε έναν αγώνα, που, εκ των πραγμάτων, αποκτά χαρακτήρα υπεράσπισης, όχι μόνο του δικαιώματος στη δουλιά, αλλά και της ίδιας της παραγωγικής βάσης της χώρας, η οποία αποδιαρθρώνεται.

Αυτή η συσπείρωση έχει ήδη αρχίσει, καθώς μια σειρά πρωτοβάθμια σωματεία παίρνουν την υπόθεση στα χέρια τους και προωθούν τη συστράτευση όλων των εργαζομένων στον αγώνα, ενάντια στην επέλαση των πολυεθνικών, στον αγώνα για την υπεράσπιση των εργασιακών σχέσεων και την ανατροπή της αντεργατικής πολιτικής, που ορίζει το "ευαγγέλιο" της ΟΝΕ, το οποίο ακολουθούν οι "πιστοί" του ευρωπαϊκού "μονόδρομου".

Παναγιώτης ΖΑΒΟΥΔΑΚΗΣ