Δεν πρόκειται για μια χαλαρή διαδικασία, όπως προέτρεξε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος να δηλώσει υποκριτικά, κρύβοντας, έτσι, το γεγονός ότι, αν το ΠΑΣΟΚ υπερψηφιστεί, η κυβέρνηση θα παρουσιάσει την υπερψήφιση ως έκφραση ικανοποίησης του λαού από την πολιτική της...

Στις εκλογές του Ιούνη 1999, κρίνεται το σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής. Η πολιτική ενός κόμματος δε χωρίζεται με τείχη σε ευρωπαϊκή και εσωτερική. Είναι ενιαία. Πολύ περισσότερο, που η λεγόμενη ευρωπαϊκή πολιτική εφαρμόζεται εδώ, μέσα στην Ελλάδα. Εδώ αντλεί περισσότερα κέρδη η πλουτοκρατία, εδώ αυξάνει η φτώχεια και η εξαθλίωση. Εδώ, και όχι κάπου στο ...ευρωπαϊκό υπερπέραν...

Ομως, καταδίκη της κυβερνητικής πολιτικής, επί της ουσίας της, σημαίνει καταδίκη και της πολιτικής της ΕΕ, καταδίκη του "ευρωμονόδρομου". Κατά συνέπεια, και των άλλων κομμάτων, που έχουν δημιουργήσει έναν κλοιό συναίνεσης γύρω από αυτήν την πολιτική.

Η λαϊκή ψήφος, για να πιάσει τόπο, για να είναι ψήφος καταδίκης και όχι ανώδυνης διαμαρτυρίας, πρέπει να δοθεί υπέρ του ΚΚΕ.Θα πρόκειται για μια λαϊκή συμβολή, από την οποία δεν έχουν συμφέρον μόνο οι κομμουνιστές, αλλά κάθε εργαζόμενος, που αντιστέκεται, που αγανακτεί, που ελπίζει, που οραματίζεται κάτι καλύτερο, ιδιαίτερα για τις νέες γενιές.

* * *

Οταν τα άλλα κόμματα και οι εκπρόσωποί τους στις συνδικαλιστικές οργανώσεις της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ, της ΠΑΣΕΓΕΣ, της ΓΕΣΑΣΕ, της ΓΣΕΒΕΕ κ.α. καλλιεργούσαν (και καλλιεργούν) αυταπάτες στο λαό. Οταν τον καθησύχαζαν, υποβαθμίζοντας ή και κρύβοντας την πραγματικότητα. Οταν μιλούσαν στο λαό (και συνεχίζουν να μιλούν) για "εθνικούς στόχους", όπως η ΟΝΕ, το ΚΚΕ έκανε ό,τι μπορούσε για να αποκαλύψει τον αντιλαϊκό χαρακτήρα της ΕΕ ως ένωσης των μονοπωλίων.

Οταν τα άλλα κόμματα κατηγορούσαν (και κατηγορούν) το ΚΚΕ ως δογματικό και παλαιολιθικό, το ΚΚΕ υπογράμμιζε, σε όλους τους τόνους, ότι ο ιμπεριαλισμός είναι μια πραγματικότητα και δεν αποτελεί κομμουνιστική φαντασίωση.

Τα γεγονότα αποδείχνουν την αλήθεια ή όχι των λεγομένων του καθενός. Αποδείχνουν ποιο κόμμα, όχι μόνο δε φοβάται την ενημέρωση του λαού, αλλά και την επιζητεί, προτείνοντας, εδώ και 7 χρόνια, τη διενέργεια δημοψηφίσματος, αλλά και ζητώντας να γίνει ουσιαστική και διάρκειας συζήτηση στα ΜΜΕ για το Μάαστριχτ, το Αμστερνταμ, για την ΟΝΕ και το ΕΥΡΩ, για την "Ατζέντα 2000" κ.ά.

Και βέβαια, το ΚΚΕ δεν καλλιέργησε αυταπάτες για δυνατότητα ριζικής αναθεώρησης του Μάαστριχτ, του Αμστερνταμ κλπ., όπως υποστηρίζουν άλλα κόμματα. Και συνεχίζει το ΚΚΕ να προειδοποιεί ότι οι λαϊκές δυνάμεις δεν πρόκειται να ωφεληθούν σε τίποτα, αν η Ελλάδα μπει στην ΟΝΕ, ενώ θα συνεχίσουν να ζημιώνονται περισσότερο, όταν θα μπει.

Επομένως, το ΚΚΕ μίλησε και μιλάει στο λαό καθαρά, δίχως υπονοούμενα. Και τα είπε, το επαναλαμβάνουμε, έγκαιρα.

* * *

Οταν άλλες δυνάμεις, πολιτικές και συνδικαλιστικές, έτρεχαν στον "κοινωνικό διάλογο" και προσπαθούσαν μέσα από τις διαδικασίες του να δημιουργήσουν βαλβίδες εκτόνωσης της λαϊκής αγανάκτησης. Οταν οι ηγεσίες τους απουσίαζαν από τους εργατικούς και αγροτικούς αγώνες ή και τους υπονόμευαν (όπως ο ΣΥΝ τις αγροτικές κινητοποιήσεις). Οταν καλλιεργούσαν τη μοιρολατρία και την ηττοπάθεια. Οταν έκρουαν τον κώδωνα του ...κινδύνου (!) από το ενδεχόμενο να ξεσπάσουν κοινωνικές εκρήξεις (!). Οταν καταδίκαζαν (και καταδικάζουν) την ταξική πάλη ως ξεπερασμένη και επικίνδυνη, το ΚΚΕ τόνιζε (και τονίζει) ότι ο βαθμός ανάπτυξης της ταξικής πάλης αποτελεί το βασικό κριτήριο για την πρόοδο. Υπογράμμιζε και υπογραμμίζει την ανάγκη να προχωρήσει αποφασιστικά η λαϊκή ενότητα, να δημιουργηθούν μέτωπα πάλης σε θέματα - κρίκους της κοινωνικοπολιτικής ζωής και συσπειρώσεις των κομμουνιστών με όλους τους εργαζόμενους, ανεξάρτητα σε ποιον πολιτικό χώρο ανήκουν.

Το ΚΚΕ πρέπει, επομένως, να υπερψηφιστεί και γιατί καταλαβαίνει (θεωρητικά και πρακτικά) την πάλη για τα συμφέροντα των εργαζομένων ως κίνηση - λιγότερο ή περισσότερο συνειδητή - των λαϊκών μαζών και δεν την απορρίπτει, προβάλλοντας στη θέση της απλά την κατάθεση υπομνημάτων στο Ευρωκοινοβούλιο...

* * *

* * *

Δε διοχετεύεται, επίσης, σε κατεύθυνση συμφέρουσα για τον λαό, η ψήφος που θα δοθεί προς το ΣΥΝ ή το ΔΗΚΚΙ, που δεν αμφισβητούν την ΕΕ, αλλά και καλλιεργούν στους εργαζόμενους αυταπάτες, με την ουτοπική τους θέση ότι "υπάρχει φιλολαϊκός δρόμος προσέγγισης της ΟΝΕ"!

Η ψήφος υπέρ του ΣΥΝ και του ΔΗΚΚΙ είναι ψήφος υπέρ της ενίσχυσης αναχωμάτων κατά της λαϊκής ριζοσπαστικοποίησης. Είναι ψήφος, που απορροφάται και ενσωματώνεται στη γραμμή "ΟΝΕ - εθνικός στόχος"!

Αντίθετα, η ψήφος υπέρ του ΚΚΕ αποτελεί ανάχωμα, που αποτρέπει τη δυνατότητα να καρπωθεί η ΝΔ τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Γιατί είναι ψήφος κατά της ουσίας της αντιλαϊκής πολιτικής και όχι ψήφος για μερεμέτισμα αυτής της πολιτικής.

Αυτό σημαίνει ότι η ψήφος υπέρ του ΚΚΕ αποτελεί ενίσχυση της λαϊκής πάλης, ενίσχυση του ταξικού πόλου και αντίσταση κατά της λαίλαπας από καλύτερες θέσεις.

* * *

Γι' αυτό, το λευκό, το άκυρο και η αποχή, που προπαγανδίζουν ορισμένοι, για την επικείμενη μάχη των ευρωεκλογών, είναι ψήφος στο πουθενά, δηλαδή είναι ψήφος που ο λαός δεν τη στρέφει κατά των υπευθύνων της δυστυχίας του, αλλά ρίχνει τουφεκιά στον αέρα!

Το ΚΚΕ δεν καλλιέργησε αυταπάτες για δυνατότητα ριζικής αναθεώρησης του Μάαστριχτ, του Αμστερνταμ κλπ., όπως υποστηρίζουν άλλα κόμματα. Και συνεχίζει να προειδοποιεί ότι οι λαϊκές δυνάμεις δεν πρόκειται να ωφεληθούν σε τίποτα, αν η Ελλάδα μπει στην ΟΝΕ, ενώ θα συνεχίσουν να ζημιώνονται περισσότερο όταν θα μπει