Η κυβέρνηση, αλλά και οι ιθύνοντες της Ευρωπαϊκής Ενωσης αναφέρουν συχνά, όταν προπαγανδίζουν την πολιτική τους, τις διαβόητες "αναδιαρθρώσεις", ως πανάκεια για την οικονομική ανάπτυξη, αλλά και την αντιμετώπιση των λαϊκών προβλημάτων. Πρόκειται για αναδιαρθρώσεις, τις οποίες εξετάζοντας τες καθένας αντικειμενικά τις συσχετίζει με τα συμφέροντα του. Και εδώ δε χωρά αμφιβολία για το ποιον ωφελούν, ποια συμφέροντα εξυπηρετούν, αφού πρόκειται για το καπιταλιστικό σύστημα. Καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις λοιπόν, μεταρρυθμίσεις με συγκεκριμένο σκοπό: την ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, την αύξηση των καπιταλιστικών κερδών, την επιδίωξη για ένταση της δράσης του κεφαλαίου. Είναι κρατικομονοπωλιακές ρυθμίσεις, με σκοπό την αντιμετώπιση της πορείας και της εξέλιξης του καπιταλισμού, σε συνθήκες κρίσης και με αρνητικό για το εργατικό επαναστατικό κίνημα συσχετισμό. Ταυτόχρονα, με τον όρο "αναδιαρθρώσεις", στα πλαίσια της ΕΕ, εννοούν μεταρρυθμίσεις, οι οποίες κρίνονται αναγκαίες, προκειμένου να πιαστούν τα λεγόμενα "κριτήρια σύγκλισης" ώστε η Ελλάδα να εξασφαλίσει την είσοδό της στην Οικονομική και Νομισματική Ενωση και να ενταχθεί στο κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, το "ΕΥΡΩ". Πιο συγκεκριμένα πρόκειται για μεταρρυθμίσεις όπως: Εντατική προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων, όχι μόνο κρατικών επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, επιχειρήσεων που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της ανάπτυξης της οικονομίας, όπως π. χ. μεταφορές, επικοινωνίες, ενέργεια, αλλά και δημοσίων κοινωνικών τομέων όπως εκπαίδευση, υγεία, πρόνοια.

Αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, με κατάργηση του σταθερού εργάσιμου χρόνου (8ωρο, 7ωρο), εφαρμογή της μερικής απασχόλησης, ημερήσιος χρόνος εργασίας ανάλογα με τις ανάγκες των επιχειρήσεων, καταστροφή του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης κλπ.

Αλλαγές στις γεωργικές καλλιέργειες, και μέτρα καταστροφής της μικρής και μεσαίας παραγωγής, για τη δημιουργία μεγάλων καπιταλιστικών νοικοκυριών.

Ταυτόχρονα προωθούνται μια σειρά μεταρρυθμίσεις που έχουν σχέση με το ίδιο το κράτος, στα πλαίσια του "οράματος" του λεγόμενου κράτους στρατηγείου, οι οποίες ενισχύουν το χαρακτήρα και το ρόλο του ως μοχλού εξουσίας των μονοπωλίων. Σ' αυτά τα πλαίσια ενισχύεται ο κατασταλτικός του ρόλος, με την οργάνωση μηχανισμών που να ανταποκρίνονται στο νέο ρόλο του ΝΑΤΟ (δηλαδή για την καταστολή των λαϊκών κινημάτων), όπως π. χ. η "παλλαϊκή άμυνα", η βαλκανική ταξιαρχία, τα μέτρα για την εφαρμογή της συμφωνίας Σένγκεν, την προσαρμογή στην "Ευρωπόλ". Αλλες μεταρρυθμίσεις που απαλλάσσουν το κράτος από την υποχρέωση να παρέχει στους εργαζόμενους μια σειρά υπηρεσίες, τις οποίες καταργούν ή συγχωνεύουν τους οργανισμούς παροχής τους ή τις παραδίδουν στους ιδιώτες. Αξιοποιούν επίσης μηχανισμούς και θεσμούς για το πέρασμα μιας σειράς αναδιαρθρώσεων, όπως Δίκτυα, μη κυβερνητικές οργανώσεις, ομάδες εθελοντών και κυρίως την Τοπική Αυτοδιοίκηση (ΤΑ). Μια ακόμη σημαντική μεταρρύθμιση σ' αυτή την κατεύθυνση είναι ο περιβόητος νόμος "Καποδίστρια". Οι αναγκαστικές συνενώσεις δήμων και κοινοτήτων, με δεδομένο το θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας και δράσης της ΤΑ, που τη μετατρέπει σε αποτελεσματικό κρατικό μοχλό άσκησης της αντιλαϊκής πολιτικής, ουσιαστικά ενισχύουν την κρατική δράση, την κάνει πιο αποτελεσματική ενάντια στο λαό.

Η πολιτική των "αναδιαρθρώσεων" και τα διαβόητα "κριτήρια σύγκλισης" έχουν οργανική σχέση μεταξύ τους, οι αναδιαρθρώσεις υπηρετούν τα "κριτήρια ή δείκτες", όπως τα ονομάζουν, όπως επίσης και τις "τέσσερις ελευθερίες" (της κίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών και προσώπων), που είναι και η καρδιά της ΟΝΕ.