Το "πνεύμα" του, αλήστου μνήμης, άρθρου 4 ζωντανεύει αυτές τις μέρες σε δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών, αλλά και σε σχόλια διαφόρων "ματσουκοφόρων", σχετικά με τις αποφάσεις των ΕΛΜΕ για συνέχιση της απεργιακής κινητοποίησης των καθηγητών. Τι κι αν πρόκειται για μαζικές, μαζικότατες συνελεύσεις, πρωτοφανείς σε πολλές περιπτώσεις - για τον κλάδο - από άποψη συμμετοχής και αγωνιστικών διαθέσεων; Οι γκεμπελίσκοι "Επικοινωνιολόγοι" επιμένουν σε παραδείγματα, όπως: Από τους 1.000 καθηγητές της... τάδε περιοχής, έλαβαν μέρος στη συνέλευση "μόνο" 600 και αυτοί αποφάσισαν... Αλλά και σε... ευρηματικά σχόλια, όπως: Πόσο εκφράζουν αυτοί τη θέληση και αυτών που απέχουν από τις συνελεύσεις;

Λέτε, με τη φόρα που πήραν, να επιχειρήσουν να ζωντανέψουν και το γράμμα του άρθρου 4; Δηλαδή, εκείνη την απίθανη απεργοκτόνα διάταξη στο νόμο για "την κοινωνικοποίηση των επιχειρήσεων δημόσιου χαρακτήρα ή κοινής ωφέλειας" του 1983, η οποία ουσιαστικά καταργούσε το δικαίωμα της απεργίας για όλους τους εργαζόμενους του ευρύτερου δημόσιου τομέα, μέσα από τις ειδικές - και στην πράξη άπιαστες - πλειοψηφίες που όριζε για τη λήψη απόφασηςκήρυξης απεργίας! Ας μην ξεχνάνε πάντως, ότι το άρθρο 4, το συνδικαλιστικό κίνημα το πέταξε κυριολεκτικά στον σκουπιδοντενεκέ από την πρώτη στιγμή, μέχρι που το κατάργησε και επίσημα.