Αντρες δυο μέτρα, να πιάσουν την πέτρα και να τη στύψουν, και τους κατάντησαν να τρέφονται από τα συσσίτια που διοργανώνει εκκλησία! Μιλάνε και κοκκινίζουν, ντρέπονται για τη θέση τους. Μετά από τόσα χρόνια μπάρκο, όπου έπαιξαν κορόνα - γράμματα τη ζωή τους μέσα στα σαπιοκάραβα του... περίφημου πρώτου στον κόσμο εμπορικού στόλου, σήμερα εφοπλιστές και κυβέρνηση επιχειρούν να τους ρίξουν στο περιθώριο για να τους αρπάξουν κάθε κατακτημένο δικαίωμα. Να τους χρησιμοποιούν ύστερα σαν Φιλιππινέζους μέσα στη χώρα τους. Να σε τι σημείο τους έφεραν: "Μη φέρετε κάμερες, πώς θα αντικρίσω μετά τα παιδιά μου, δεν ξέρουν τίποτα"...

Είναι οι άνεργοι ναυτεργάτες, που εδώ και αρκετούς μήνες αναγκάζονται να τρώνε σε συσσίτια της εκκλησίας Αγίου Νικολάου στον Πειραιά.Το βράδυ κοιμούνται στη Ναυτική Εστία.Ολη τη μέρα "οργώνουν" τα εφοπλιστικά γραφεία για δουλιά, με ένα διάλειμμα στις 12 το μεσημέρι για φαϊ. "Το απόγευμα;". "Ε, το απόγευμα κάνουμε ρεφενέ μεταξύ μας και παίρνουμε σάντουιτς, που τα κόβουμε στη μέση για να φάμε όλοι. Βλέπετε, πληθαίνουμε συνεχώς"!

Η συνάντηση έγινε την Τετάρτη, στις 12 το μεσημέρι, στην τραπεζαρία που διατηρεί η εκκλησία για να σιτίζει τους άπορους. Μόλις περνάμε την είσοδο και δηλώνουμε "δημοσιογράφοι", τα πρόσωπα "σφίγγονται" και τα κεφάλια σκύβουν. Ορισμένοι παρατάνε το φαϊ τους και κάνουν να φύγουν. Τους προλαβαίνουμε στην πόρτα, "για την ανεργία που μαστίζει τον κλάδο σας και τους υπεύθυνους που σας έφεραν σε αυτή την κατάσταση, θέλουμε να συζητήσουμε", τους λέμε και κάπως καλμάρουν. Μετά από λίγο μπαίνουν δύο δημοσιογράφοι με κάμερες. Επαναλαμβάνεται η ίδια εικόνα. "Δεν είμαστε θέαμα. Σας παρακαλούμε, φύγετε, έχουμε παιδιά, πώς θα τα αντικρίσουμε;".Τελικά οι κάμερες - πιο διακριτικές απ' ό,τι συνήθως - απομακρύνονται.

Η συζήτηση "ανάβει". Οι κουβέντες τους, "άγρια θάλασσα". "Εντεκα χρόνια δουλεύω σε κρουαζιερόπλοια και τέτοια ανεργία πρώτη φορά ζω. Ντρέπομαι να πάω στο χωριό να δω τους δικούς μου, τα παιδιά μου. Τι να τους πω;", λέει ο Γιώργος από την Κρήτη με την ειδικότητα του θαλαμηπόλου και δύο παιδιά. Αλλοι θα έπρεπε, βέβαια, να ντρέπονται, και όχι αυτός. Επί 9 μήνες περίπου ψάχνει για δουλιά, όμως "οι πόρτες - συνεχίζει - είναι κλειστές. Βάζουν αλλοδαπούς χαμηλόμισθους. Θέλουν να "τσακίσουν" τα δικαιώματά μας και τα σωματεία μας. Οι αγώνες μας πρέπει να συνεχιστούν. Χτες ήμαστε εδώ μέσα 10, σήμερα γίναμε είκοσι και κάθε μέρα θα αυξανόμαστε, αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση".

"Το 1996 μπαρκάρισα για 3 μήνες. Τώρα είμαι 7 μήνες ξέμπαρκος. Εχω δύο παιδιά. Ο γιος μου είναι φαντάρος και η κόρη μου ψάχνει για δουλιά. Η γυναίκα μου δουλεύει καθαρίστρια και παίρνει 85 χιλιάδες το μήνα. Ξέρουν ότι ψάχνω για δουλιά, όμως δεν ξέρουν ότι βρίσκομαι σε τέτοια κατάσταση ώστε να τρώω σε συσσίτια. Δε θέλω να με δουν. Πρέπει να βρω δουλιά!Δεν μπορώ να γυρίσω στο σπίτι μου να με θρέφει η γυναίκα μου", λέει ο Νίκος που μπαρκάρει μάγειρας και ήρθε από τη Μακεδονία. "Κανείς από τους υπεύθυνους δεν ήρθε εδώ να μας δει - συνεχίζει. Υπάρχουν συνάδελφοι που κοιμούνται σε παγκάκια.Πρέπει να γίνει κάτι. Να κινητοποιηθούμε. Οι εφοπλιστές θα μας διώξουν όλους, γιατί, λέει, είμαστε ακριβοί".

Από τη Μακεδονία είναι και ο λοστρόμος, που παίρνει τον λόγο: "Μου λένε να τους πάω 300 χιλιάδες και θα με μπαρκάρουν αύριο. Πού να τα βρω; Είναι πολύ σοβαρό το πρόβλημά μας. Από τη μια οι πράκτορες, που πίνουν το αίμα μας, και από την άλλη, οι εφοπλιστές που θέλουν να δουλεύουμε τζάμπα. Δεν έπρεπε να σταματήσει η απεργία. Ποιοι είναι αυτοί οι 9 στην Ομοσπονδία που ψήφισαν να σταματήσει ο αγώνας; Γιατί; Να έρθουν εδώ να μας εξηγήσουν". Ενας ναυτεργάτης από το βάθος, όταν ακούει για την Πανελλήνια Ναυτική Ομοσπονδία,φωνάζει: "Οι πιο πολλοί εκεί μέσα είναι άνθρωποι των εφοπλιστών. Πρέπει επιτέλους να φύγουν".

Ο ναύτης Χρήστος Δημητριάδης δηλώνει το όνομά του γιατί - όπως λέει - "δεν έχει παιδιά να ντρέπεται": "Μόλις δηλώσω την ειδικότητά μου, μου δείχνουν την πόρτα. Πρώτη φορά βλέπω τέτοια ανεργία. Πού θα πάει αυτή η κατάσταση;".

Ο Αλέκος από την Ηπειρο, που μπαρκάρει με την ειδικότητα του θαλαμηπόλου, συμπληρώνει: "Είμαι 37 ετών και να, τρώω στην εκκλησία!". Σταματάει και σκύβει το κεφάλι. Μετά από λίγο και με μάτια κόκκινα συνεχίζει: "Δεν επικοινωνώ με τους δικούς μου. Τι να τους πω, ότι ο γιος σας, δύο μέτρα άντρας, τρώει σε συσσίτια; Δέκα χρόνια ταξίδευα. Ξεμπάρκαρα το Νοέμβρη του 1995. Είχα μαζέψει 5 εκατομμύρια. Δεν κατάφερα να βρω δουλιά. Εξανεμίστηκαν. Στην ειδικότητά μας παίρνουν αλλοδαπούς, που είναι φτηνοί. Αν συνεχίσουν να μου κλείνουν την πόρτα κατάμουτρα, θα αλλάξω επάγγελμα".

Ο 35χρονος ναύτης από την Αρτα θα πει: "Αν μάθουν οι δικοί μου ότι τρώω στα συσσίτια, θα πεθάνουν από τη στενοχώρια. Τους λέω ότι όλα πάνε καλά και ας χαροπαλεύω εγώ στον Πειραιά. Είμαι 7 μήνες ξέμπαρκος. Το 1996 μπάρκαρα για δύο μήνες. Πήραν χαμηλόμισθο αλλοδαπό στη θέση μου. Στην Εστία χρωστάω 55 χιλιάδες, πόσο ακόμα θα μείνω; Πήγα πρόσφατα στην εταιρία ΟΡΑΪΟΝ που μπαρκάριζα παλιότερα και μου είπαν ότι μόνο πλοίαρχο Ελληνα δέχονται. Θα ψάξω λίγο ακόμα και θα αλλάξω επάγγελμα. Διαλύουν τον κλάδο μας. Σε λίγο δε θα υπάρχουν Ελληνες ναυτικοί, αν δεν παρθούν τώρα κάποια μέτρα".