Ολη αυτή η οδυνηρή εμπειρία από τα δημόσια νοσοκομεία είναι το αποτέλεσμα μιας συνειδητής υποβάθμισης του δημόσιου τομέα υγείας όλων των κυβερνήσεων της τελευταίας δεκαετίας. Η υποβάθμιση αυτή εκφράζεται σε πολλά επίπεδα, αλλά πρωτίστως εκφράζεται με τον οικονομικό στραγγαλισμό των δημόσιων υπηρεσιών υγείας. Οι λειτουργοί του δημόσιου νοσοκομείου που διαπνέονται ακόμα απ' την ΕΣΥτικη φιλοσοφία νιώθουν άβολα μέσα σε ένα σύστημα, το οποίο οι κυβερνώντες το οδηγούν σε διαρκή απορύθμιση.
Η λογική τους δεν καθοδηγείται απ' την ιδέα της προσφοράς στον πολίτη την ώρα της ανάγκης. Ο πυρήνας της σκέψης τους αποτελεί την προέκταση της ΟΝΕ και στο βωμό της θυσιάζουν τα πάντα. Αρνούνται ακόμα και την κάλυψη του πολίτη, με ασφαλή προγράμματα εφημεριών.
Εκτός απ' την υποβάθμιση του τομέα της υγείας, η κυβέρνηση προχωρά σε επικίνδυνες αλλαγές στο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας κατ' επιταγήν των ξένων οργανισμών, του ΟΟΣΑ, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η κυβέρνηση των εκσυγχρονιστών του ΠΑΣΟΚ ετοιμάζεται να προσφέρει στο πιάτο των κάθε λογής αετονύχηδων επιχειρηματιών τη μεγαλύτερη κατάκτηση των εργαζομένων της χώρας μας στον εικοστό αιώνα: Το κοινωνικο - ασφαλιστικό σύστημα της Ελλάδας.
Οχι πως το δημόσιο υγειονομικό - ασφαλιστικό σύστημα της χώρας μας είναι το ιδανικότερο. Αυτό το σύστημα έγινε υποχείριο της μικροπολιτικής και της ρουσφετολογίας των εκάστοτε κυβερνήσεων.
Ομως, αυτή η προσφορά εξοργίζει τους εκσυγχρονιστές που δε βλέπουν την ανταποδοτική διάσταση. Γι' αυτό και θέλουν τα πάντα με ανταποδοτικό αντίκρισμα. Και μάλιστα αυτό το αντικοινωνικό έκτρωμα το βαφτίζουν αριστερή πολιτική ή το παρουσιάζουν ως το κοινωνικό πρόσωπο του κόμματός τους.
Η υπεράσπιση του υγειονομικού και ασφαλιστικού συστήματος της χώρας είναι υπόθεση όλων των εργαζομένων.
Δευτερευόντως - αλλά εξίσου σημαντικό - η υπεράσπιση αυτών των τομέων να περνά στις πλάτες αυτών που εργάζονται σε αυτούς τους τομείς.
Δυστυχώς, όμως, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες - πλην ελαχίστων περιπτώσεων - έχουν... απορροφηθεί απ' τον "κοινωνικό διάλογο", που οδηγεί βήμα προς βήμα στην κατεδάφιση και των τελευταίων δομών.
Ο μόνος, λοιπόν, δρόμος για το λαό, για τους εργαζόμενους στα νοσοκομεία, είναι η υπεράσπιση του δημόσιου συστήματος υγείας, με την αγωνιστική λαϊκή αντεπίθεση.