Εκαναν την παιδεία "πρώτο θέμα", ξεμπρόστιασαν την κυβέρνηση στα μάτια της ελληνικής κοινωνίας, αποκαλύπτοντας τα αντιλαϊκά σχέδια που υπηρετεί η εκπαιδευτική "μεταρρύθμιση". Τους κατηγόρησαν ως υποκινούμενους. Οτι δεν μπορούν 16χρονοι να κρίνουν το περιεχόμενο της "μεταρρύθμισης". Τους είπαν "χαβαλετζήδες", "κοπανατζήδες", "ταραχοποιούς". Ομως κατάφεραν με το μεγαλειώδη αγώνα τους να συγκλονίσουν συνειδήσεις σε όλη την Ελλάδα. Εφόρμησαν στη μίζερη και σάπια ελληνική κοινωνία, βάζοντας "φουρνέλο" για να την αλλάξουν. Πέτυχαν ζηλευτή ενότητα δράσης και μαζικότητα στις κινητοποιήσεις τους και κατέκτησαν διαδικασίες συλλογικών αποφάσεων, που αποτελούν ισχυρές παρακαταθήκες για το μέλλον. Αντιμετώπισαν μια τεράστια επιχείρηση τρομοκρατίας και ποινικοποίησης των αγώνων από την κυβέρνηση και τους μηχανισμούς της, ενώ είχαν να αντιμετωπίσουν και τις συκοφαντίες για τις μορφές πάλης, αλλά βγήκαν με το κεφάλι ψηλά. Απέδειξαν με τα αιτήματά τους ότι η κοινωνία που οραματίζονται να φτιάξουν θέλει μορφωμένους ανθρώπους. Γι' αυτό αγωνίζονται και απαιτούν ουσιαστική μόρφωση στα σχολεία τους.

Τώρα για τους μαθητές είναι ο καιρός των συμπερασμάτων και της ανασυγκρότησης των δυνάμεων, καθώς, με όλους τους τρόπους, έχουν δηλώσει ότι ο αγώνας συνεχίζεται μέχρι να καταργηθεί η αντιεκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Για όλα τα παραπάνω, μιλούν σήμερα στο "Ρ" τέσσερις μαθητές, από τους πολλούς που αναδείχτηκαν μέσα από τις συλλογικές διαδικασίες του μαθητικού κινήματος. Καταθέτουν την εμπειρία που αποκόμισε από τον αγώνα αυτό το μαθητικό κίνημα, αλλά και οι ίδιοι προσωπικά και δηλώνουν ότι στο εξής σε "ό,τι επιχειρήσει η κυβέρνηση, θα τους βρει μπροστά της", μαζί με όλο το λαό. Στη συνέντευξη που ακολουθεί, η Κλεοπάτρα Δελλή,η Δώρα Μοντσενίγου,ο Λεωνίδας Σακκάς και ο Γαβρίλος Τσαρκαντόγλου,μέλη του Συντονιστικού Αγώνα Σχολείων Αθήνας, μιλούν για τον αγώνα τους, το τι πέτυχαν, τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν και τα επόμενα βήματα του μαθητικού κινήματος.

- Το Συντονιστικό Αγώνα Σχολείων Αθήνας έχει κάνει τη διαπίστωση ότι μετά τιςμεγάλες κινητοποιήσεις, τίποτα πια δεν είναι το ίδιο στα σχολεία. Τι άλλαξε;

Γαβρίλος: Το ότι τίποτα δεν είναι το ίδιο, δεν είναι μόνο δική μας διαπίστωση, αλλά όλης της κοινωνίας. Σίγουρα όταν βγαίνεις από μια φάση ενός πολύ μεγάλου αγώνα, όταν έχεις πετύχει τη μαζικότητα, την ενότητα και το συντονισμό μεταξύ όχι απλά των συμμαθητών σε ένα σχολείο αλλά των μαθητών σε όλη την Ελλάδα, όταν έχεις δει ότι παλεύεις ενάντια στον ίδιο εχθρό, έχοντας τον ίδιο στόχο, τότε συνειδητοποιείς τη δύναμη που έχεις στα χέρια σου. Τη δύναμη του ενωμένου αγώνα.

Λεωνίδας: Και αποδείξανε οι μαθητές ότι, σε περίπτωση που η κυβέρνηση αποφασίσει να κάνει κάτι αντίστοιχο, αυτοί είναι εδώ και δεν είναι "απολίτικοι" και αδιάφοροι για τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις και ότι ένα τέτοιο μαθητικό κίνημα δεν μπορεί να περάσει αδιάφορο. Και θα μας θυμούνται πάντα. Είτε προσπαθήσουν να αφήσουν μετεξεταστέους μαθητές, είτε να επιχειρήσουν, οτιδήποτε άλλο στην παιδεία και στην κοινωνία αργότερα, θα μας βρουν μπροστά τους.

Δώρα: Οι μαθητές, μέσα από αυτό τον τρίμηνο αγώνα, έχουν ωριμάσει και όπως προαναφέρθηκε δεν είναι εκτός της πολιτικής σκηνής.

- Επισημαίνετε τα στοιχεία του συντονισμού και της ενότητας. Πώς τα πετύχατε; Συναντήσατε εμπόδια και δυσκολίες;

Γαβρίλος: Ο συντονισμός και η ενότητα στο κίνημα ήταν ανάγκη. Οταν κάνεις έναν αγώνα τόσο μαζικό σε κάθε περιοχή, τόσο σοβαρό, με κοινά αιτήματα παντού, δεν έχεις άλλη επιλογή από το να είναι και συντονισμένος. Με πρωτοβουλία του Συντονιστικού Αθήνας έγιναν πανελλαδικές συναντήσεις, εκφράστηκαν εκεί ανησυχίες όλων των συμμαθητών μας και έτσι είδαμε το ποτάμι χιλιάδων μαθητών να παλεύει ενωμένα για κοινά αιτήματα.

Κλεοπάτρα: Είχαμε πολλά εμπόδια, πολλές παρατάξεις που προσπάθησαν να διασπάσουν αυτό τον αγώνα και είχαμε και κάποια επεισόδια, όταν συνεδρίαζαν τα Συντονιστικά, αλλά και στις πορείες με τους κουκουλοφόρους που έκαναν τα επεισόδια.

Δώρα: Το μεγαλύτερο, όμως, εμπόδιο ήταν η κυβέρνηση. Η οποία με τους διάφορους μηχανισμούς της και μέσα στα σχολεία μας προσπάθησε να διαλύσει γενικότερα τους αγώνες μας, ειδικότερα τις καταλήψεις μας.

Λεωνίδας: Αντιμετωπίσαμε αγανακτισμένους γονείς, τρομοκρατία, τα ΜΑΤ, τους εισαγγελείς, την απαγόρευση των γενικών μας συνελεύσεων, ήταν οι συλλήψεις, ήταν οι δήθεν κατηγορίες για υποκίνηση. Η διαφήμιση και η προσπάθεια να μην ακουστεί καθόλου ο νόμος - να περάσει έτσι. Ομως καταφέραμε και τα ξεπεράσαμε. Και νομίζω ότι παραδειγμάτισε και άλλες κινητοποιήσεις και φορείς, που αγωνιζόντουσαν, ο περιφρουρημένος αγώνας των μαθητών.

- Το Συντονιστικό Αγώνα Σχολείων Αθήνας αμφισβητήθηκε από διάφορες πλευρές, αλλά συσπείρωσε τους μαθητές. Πώς δημιουργήθηκε και πώς εξηγείτε τη συσπείρωση που πέτυχε;

Γαβρίλος: Ηταν ανάγκη να υπάρξει. Εξέφρασε και εκφράζει τις ανάγκες των μαθητών, στηρίζεται στο κάθε σχολείο, κάθε όργανο, κάθε 15μελές ξεχωριστά κάθε σχολείου. Το Συντονιστικό Αγώνα Σχολείων Αθήνας υπάρχει από το 1997 μετά από μια μεγάλη κινητοποίηση που είχε γίνει στην Αθήνα με 5.000 κόσμο. Τότε μαζεύτηκαν εκπρόσωποι από τα σχολεία που συμμετείχαν - μέλη 5μελών και 15μελών - στην αίθουσα Εμποροϋπαλλήλων και φτιάξαμε το Συντονιστικό. Κάπως έτσι έγινε και στις άλλες πόλεις.

Στη συνέχεια μαζικοποιήθηκε πολύ και τα Συντονιστικά έφτασαν να εκπροσωπούν τη συντριπτική πλειοψηφία των σχολείων όλης της Ελλάδας. Οσο για την "αμφισβήτησή" του, είναι πάγια πολιτική της κυβέρνησης να προσπαθεί να δυσφημίσει κάθε κίνημα με κάθε τρόπο. Ενας από αυτούς τους τρόπους είναι να μιλήσει για υποκινούμενους μαθητές - υποκινούμενα συντονιστικά. Βέβαια, αυτό είδαμε στην πράξη ότι δεν ισχύει. Το Συντονιστικό είναι αναγνωρισμένο στη συνείδηση των χιλιάδων συμμαθητών μας, στη συνείδηση των χιλιάδων γονιών και καθηγητών μας και φυσικά αυτό μας φτάνει. Τώρα, αν αμφισβητήθηκε από την πλευρά του υπουργείου ή από μερικές εφημερίδες, δε μας ενοχλεί καθόλου. Εμείς δεν περιμέναμε να ανοίξει τις πόρτες ο κ. Αρσένης και να πει "καλώς ήρθε το Συντονιστικό". Ετσι κι αλλιώς τους δικούς του κάλεσε για διάλογο.

- Ιδιαίτερα έντονη ήταν η επιχείρηση τρομοκράτησης των μαθητών και ποινικοποίησης των αγώνων τους. Πώς τα αντιμετωπίσατε;

Λεωνίδας: Είδαν ότι δεν μπορούν να μας χτυπήσουν αλλιώς και ήταν αναμενόμενο ότι θα προσπαθούσαν να μας τρομοκρατήσουν. Νόμιζαν ότι είχαν να κάνουν με παιδάκια. Ομως και συλλήψεις είχαμε και τρομοκρατίες είχαμε και με μηνύσεις μας απειλήσανε αλλά δε σταματήσαμε ποτέ να είμαστε μπροστά τους δε σταματήσαμε να είμαστε στο δρόμο.

Γαβρίλος: Τρομοκρατία δεν ήταν μόνο τα ΜΑΤ στις πορείες, δεν ήταν μόνο οι συλλήψεις στο δρόμο, αλλά και οι αγανακτισμένοι δήθεν γονείς, κινητοποιημένοι από κομματικούς μηχανισμούς, ήταν και οι προβοκάτορες που έρχονταν στις πορείες μας με σκοπό να δώσουνε στην κυβέρνηση πάτημα, για να μιλήσει στη συνέχεια για τρομοκράτες μαθητές, ήταν και οι εμπρηστικές δηλώσεις υπουργών και βουλευτών της κυβέρνησης, ήταν και η όλη δυσφήμιση του αγώνα μας, η λάσπη που πέταγαν πάνω στα αιτήματά μας, σε πάρα πολλά. Σε όλα αυτά μπήκε φραγμός η μαζικότητα των αγώνων μας, η συνέχεια που είχαν οι αγώνες μας και ένα ένα κάηκαν τα χαρτιά της κυβέρνησης - μαζί και αυτό της τρομοκρατίας. Τους δώσαμε να καταλάβουνένα σύνθημα που λέμε και μεις πως "με ΜΑΤ και βία δε γίνεται παιδεία", όπως δε γίνεται παιδεία και με ασφαλίτες μέσα στα σχολεία.

Κλεοπάτρα: Είχαμε και συλλήψεις ακόμα κι αφού είχαν τελειώσει οι καταλήψεις, συνέλαβαν παιδιά. Είχαμε πολλούς δήθεν αγανακτισμένους γονείς έξω από τα σχολεία που προσπάθησαν να σπάσουν τις καταλήψεις αλλά δεν τα κατάφεραν, προσπάθησαν να μας τρομοκρατήσουν με μηνύσεις, ότι θα φέρουν εισαγγελείς, αλλά δεν κατάλαβαν ότι μ' αυτό τον τρόπο τους μαθητές δεν τους τρομοκρατούσαν, αλλά τους ενθάρρυναν περισσότερο και τους έκαναν να αγωνίζονται περισσότερο και πιο αποφασισμένοι.

- Τι ήταν αυτό που οδήγησε στο ξέσπασμα των μαθητών, που είδαμε τους προηγούμενους μήνες;

Λεωνίδας: Με τη διαφήμιση που είχε κάνει το υπουργείο Παιδείας, με τη δαπάνη εκατομμυρίων για να προπαγανδίσει το νόμο, οι μαθητές είχαν σχηματίσει στο μυαλό τους την εντύπωση ότι έρχεται η μεταρρύθμιση που θα μας σώσει. Ομως το Σεπτέμβρη, που πήγαν στα σχολεία, είδαν την πραγματικότητα. Πέσανε απ' τα σύννεφα. Μπορεί να μη γνώριζαν και να μη γνωρίζουν αναλυτικά κάθε άρθρο του νόμου, ή όλες τις υπουργικές αποφάσεις και τα Προεδρικά Διατάγματα, αλλά οι μαθητές βρεθήκαμε μπροστά στην ωμή πραγματικότητα και γι' αυτό βγήκαμε στο δρόμο.

Γαβρίλος: Από το Σεπτέμβρη, μετά τις εξαγγελίες του κ. Αρσένη, οι μαθητές πήγαν σε ένα σχολείο που δεν είχε βιβλία, δεν είχε καθηγητές, που είχε τα ίδια χάλια με πριν την ευαγγελιζόμενη μεταρρύθμιση του υπουργείου. Αλλά, πέρα από αυτά τα προβλήματα, πέραν του ότι ο προϋπολογισμός παρέμενεψίχουλα, πέρα από τα πολλά κενά που είχαμε, λόγω έλλειψης καθηγητών, πέρα από τα κενά σε ζητήματα βιβλίων και υποδομής, τα εργαστήρια, που, όσο οι εθνικοί στόχοι που θέτει η κυβέρνηση είναι στο πώς θα εξυπηρετήσουν καλύτερα τους έχοντες και κατέχοντες, όπως λένε οι ίδιοι και δεν ενδιαφέρονται καθόλου για τα προβλήματα του λαού, θα παραμένουν αυτά και θα οξύνονται. Αλλά σ' αυτά ήρθε να προστεθεί η μεταρρύθμιση και ίσως ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Η κυβέρνηση είδε ότι παρ' όλες τις ελλείψεις, την παρακμή του δημόσιου δωρεάν σχολείου, οι μαθητές συνέχιζαν να πηγαίνουν στο Λύκειο, συνέχιζαν να θέλουν να αποκτήσουν τη γνώση, συνέχιζαν να θέλουν να βγουν στην παραγωγή με δικαιώματα και μόρφωση, βγάαλανε αυτό το νόμο να τους πετάξουν έξω βίαια.

- Πώς βιώνει, δηλαδή, σήμερα ένας μαθητής την εφαρμογή της "μεταρρύθμισης";

Δώρα: Από την αρχή της σχολικής χρονιάς νιώσαμε τις συνέπειες του νόμου με τον πιο αισχρό και απάνθρωπο τρόπο, με την έννοια ότι ξεκίνησαν αυτά τα διαγωνίσματα και όλος αυτός ο πανικός που έχει δημιουργηθεί στην εκπαίδευση, στους καθηγητές μας, σ' εμάς τους ίδιους που εξακολουθεί να υπάρχει φυσικά. Είναι λογικό ότι όταν βάζει παιδιά 16 - 17 χρονών και πολύ μικρότερα, αφού αποφασίζουν από το Γυμνάσιο τι θα κάνουν στη ζωή τους, ποια κατεύθυνση θα ακολουθήσουν, ποιες σχολές θα πάνε είναι πολύ δύσκολο να προσανατολίσεις αυτά τα παιδιά. Τα βιώματα εξακολουθούν να είναι δύσκολα, αλλά όπως είπαμε τίποτα δεν είναι όπως πριν, γι' αυτό οι μαθητές ανά πάσα στιγμή θα βγουν στο δρόμο και είμαστε προετοιμασμένοι για όλα.

Λεωνίδας: Βασικό στοιχείο αυτού του νόμου, πάντως, είναι ότι θα είναι λιγότεροι αυτοί που θα τελειώνουν το Λύκειο και είναι μια προσπάθεια να πλησιάζει το ποσοστό της ΕΕ.

Γαβρίλος: Δεν είναι τυχαίο ότι αυτός ο νόμος για την παιδεία πέρασε και ψηφίστηκε μαζί με ένα άλλο πακέτο νόμων για τις εργασιακές σχέσεις, για κατάργηση του 8ωρου, το μίνι ασφαλιστικό, νόμοι που στην ουσία χαντακώνουν το μέλλον μας. Ολα αυτά έρχονται πακέτο από την Ευρωπαϊκή Ενωση και στοχεύουν στο να ελαχιστοποιήσουν τις δυνάμεις που στο τέλος θα τους αντισταθούν, βγάζοντας ανθρώπους μισοαμόρφωτους από το σχολείο. Στέλνοντάς μας σε σχολές μαθητείας που το μόνο που προσφέρουν είναι ψευτοκατάρτιση και ψευτοειδίκευση, έτσι ώστε όταν βγούμε στην αγορά εργασίας να είμαστε μισοειδικευμένοι - μισοανειδίκευτοι, χωρίς να ξέρουμε τα δικαιώματά μας και να μπορούμε να τα διεκδικήσουμε, μην έχοντας τις κατάλληλες γνώσεις.

- Λέτε ότι στα σχολεία τίποτα δεν είναι όπως πριν. Ως μαθητικό κίνημα, αλλά και ως νέοι άνθρωποι, τι συμπεράσματα έχετε βγάλει από όλη αυτή τη μεγάλη κινητοποίηση;

Γαβρίλος: Αυτή την περίοδο στα σχολεία μας γνωρίσαμε τι σημαίνει πραγματική δημοκρατία. Μέσα στις καταλήψεις έγιναν γενικές συνελεύσεις, αλλά και πριν τις καταλήψεις είχαμε πάρα πολλές κουβέντες και με συμμαθητές μας σε κάθε σχολείο, ήρθαμε σε συγκρούσεις, εκφράστηκαν προβληματισμοί, έγινε διάλογος για το πώς θα πάμε, τι μορφή πάλης θα ακολουθήσουμε, πότε...

Είχαμε και μια προσπάθεια τρομοκρατίας σε πολλά σχολεία από διευθυντές, ακόμα κι από δημάρχους, που εισβάλανε αγανακτισμένοι με ψαλίδες στα σχολεία, αλλά αυτό πιστεύω που είναι πιο σημαντικό ήταν ότι όλα αυτά αντί να μας τρομάξουν μας συσπείρωσαν. Οχι μόνο τους μαθητές, αλλά και έναν ευρύτερο κόσμο, όπως αγανακτισμένους γονείς αλλά όχι με τους μαθητές και τους αγώνες τους, αλλά με την πολιτική που ακολουθείται όλα αυτά τα χρόνια όχι μόνο στο θέμα της παιδείας. Συσπειρώθηκαν αυτοί, συσπειρώθηκαν οι καθηγητές γύρω μας και πιστεύω ότι καταφέραμε να αντιμετωπίσουμε κάθε τέτοια προσπάθεια.

Λεωνίδας: Με τις κινητοποιήσεις βέβαια βγήκαν πολλά παιδιά που δεν είχαν βγει ποτέ στο δρόμο και ξεκίνησαν να αγωνίζονται. Και για μας, εδώ που φτάσαμε, ήταν πρώτη φορά και αυτό γιατί πρώτη φορά αναγκαζόμαστε να ζούμε στα 16 και 17 χρόνια μας τόσο άμεσα τα προβλήματα, τόσο καθημερινά και αυτό είναι κάτι που κινητοποιεί τους μαθητές, που μας βγάζει στο δρόμο και θα μας βγάζει πάντα.

Κλεοπάτρα: Οι μαθητές έχουν καταλάβει ότι εμείς είμαστε οι νικητές κερδίσαμε πολλά πράγματα, πάνω απ' όλα έμαθε ο κόσμος τι είναι αυτός ο νόμος, που προσπαθούν να περάσουν. Οι μαθητές δεν έχουν γυρίσει με σκυμμένο κεφάλι στα σχολεία, συνεχίζεται ο αγώνας μας και όπως έχουμε πει ήδη θα μας βρουν μπροστά τους αν προσπαθήσουν να περάσουν τις πανελλαδικές εξετάσεις.Λεωνίδας: Είναι περήφανος ο αγώνας που κάναμε.

- Ποιο είναι το κλίμα στα σχολεία σε ό,τι αφορά τη συνέχιση των κινητοποιήσεων;

Δώρα: Εχουμε ανασυντάξει τις δυνάμεις μας και συζητιέται μέσα στα σχολεία μας, μέσα στις τάξεις μας, ακόμα και μέσα στην ώρα του μαθήματος αυτό το πράγμα, και είμαστε έτοιμοι να ξαναβγούμε στους δρόμους για να καταργήσουμε αυτό το νόμο.

Γαβρίλος: Μα για μας είναι σαν να μη σταματήσαμε καθόλου. Ούτε τη μάχη χάσαμε, ούτε τον πόλεμο. Αυτή που βγήκε λαβωμένη και νικημένη από όλο αυτό το τρίμηνο αγωνιστικής δραστηριότητας είναι η κυβέρνηση. Για μας είναι σαν να μη γυρίσαμε ποτέ στα σχολεία μας. Από τη στιγμή που αυτός ο νόμος εφαρμόζεται, από τη στιγμή που η πολιτική της κυβέρνησης σε σχέση με την παιδεία δεν έχει αλλάξει, από τη στιγμή που ξέρουμε ότι σε τρεις μήνες θα είμαστε άνεργοι, είμαστε έτοιμοι να συνεχίσουμε να παλεύουμε και μέσα στο σχολείο και όταν το τελειώσουμε αυτό. Τα επιχειρήματα του τύπου οι μαθητές γύρισαν με σκυμμένο το κεφάλι ή κυβέρνηση - μαθητές 1 - 0 κλπ. δεν ισχύουν.

- Ο στόχος για κατάργηση του βασικού νόμου της "μεταρρύθμισης" είναι ξεκάθαρος. Πώς όμως θα γίνει αυτό στην πράξη;

Λεωνίδας: Εχουμε ήδη καταφέρει το ζήτημα του νόμου να γίνει ζήτημα όλου του λαού και μαζί με τους μαθητές, τους καθηγητές, τα εργατικά σωματεία θα συνεχίσουμε για να καταργήσουμε το νόμο. Τώρα, ποια θα είναι η μορφή θα τα αποφασίσουμε οι μαθητές, όταν κάνουμε μια εκτίμηση των δεδομένων στην επόμενη συνάντηση του Συντονιστικού.

Γαβρίλος: Μετά από αυτό το χαμένο τετράμηνο, είναι μέτρο τιμωρίας - πέρα του ότι είμαστε κάθετα αντίθετοι σε πανελλαδικές εξετάσεις - προς τους 250.000 μαθητές, που είχαν τα σχολεία τους υπό κατάληψη, να δώσουν πανελλαδικές εξετάσεις τον Ιούνη. Ξέρουμε τι θα γίνει στα σχολεία μας, θα περνάμε τα κεφάλαια δέκα δέκα, μόνο και μόνο για να δώσουν τα παιδιά εξετάσεις τον Ιούνη και να περάσει αυτή η σκληρή γραμμή του υπουργείου.

Εμείς έχουμε πάρει απόφαση ότι αυτές οι εξετάσεις δεν πρόκειται να γίνουν, ο αγώνας και η πάλη μας είναι αυτός που θα τις ανατρέψει. Ολο αυτό τον καιρό, μέχρι να τελειώσει αυτή η σχολική χρονιά, θα κάνουμε μπλόκα στους δρόμους, συναυλίες τοπικών συντονιστικών, ενημερώσεις, το Συντονιστικό συνεχίζει να υπάρχει και να συνεδριάζει, να συσπειρώνει κόσμο γύρω του, οπότε δείχνουμε μ' αυτό ότι ο αγώνες δεν έχει ούτε ημερομηνία λήξης ούτε έναρξης. Οσο θα υπάρχουν τα προβλήματα που μας οδήγησαν στο δρόμο, εμείς θα βγαίνουμε στους δρόμους.

Δώρα: Ηδη οι μαθητές αισθάνονται τώρα που έχουν επιβάλει μέτρα τιμωρίας με Σάββατα και με εννιάωρα και έχουν δει ότι πιέζονταιπερισσότερο και από τις αρχές της χρονιάς, όταν ξεκίνησαν οι αγώνες μας επομένως φαίνεται και με την κορύφωση που προηγήθηκε ότι θα προχωρήσουμε σε αγώνες και στις εξετάσεις.