Στην αρχή είπα να μη γράψω τίποτε. Να σωπάσω, για να διαμαρτυρηθώ. Δεν άντεξα όμως. Γιατί ήξερα βαθιά μέσα μου πως η σιωπή τέτοιες ώρες είναι υποκρισία. Και όχι μόνο η σιωπή. Αλλά και η διγλωσσία. Είναι υποκρισία να λες άλλα μπροστά στις κάμερες της τηλεόρασης και άλλα μπροστά στα στρογγυλά τραπέζια της εξουσίας. Να λες άλλα κρεμασμένος από τα μπαλκόνια της εκλογικής επαιτείας και άλλα φορώντας την τήβεννο του υποταγμένου λακέ. Να καταριέσαι και να καταγγέλλεις τους αίτιους και όταν αυτοί σου κουνάνε απειλητικά το χοντρό τους δάκτυλο να σκύβεις και να παίρνεις πίσω τα λόγια σου. Και μια τέτοια υποκρισία έχει περισσέψει τον τελευταίο καιρό. Εχει περισσέψει τόσο, που έρχονται στιγμές και αναρωτιέμαι μήπως υποκρίνομαι κι εγώ. Αναρωτιέμαι μήπως υποκρίνομαι όσο κάθομαι σ' αυτή την καρέκλα και δεν πήρα ακόμα τους δρόμους, πρώτος ή τελευταίος δεν έχει σημασία, να πετάξω οργισμένα αβγά και βόμβες μολότοφ, όπου μου δείξουν! Αναρωτιέμαι μήπως είναι υποκρισία που καταγγέλλω τον πόλεμο και κοιμάμαι ήσυχος στο ζεστό μου κρεβάτι. Μήπως υποκρίνομαι, όσο σχολιάζω τα πράγματα ασφαλισμένος μέσα στο προσωπικό μου στρατόπεδο και λίγα χιλιόμετρα πιο πάνω πήραν παραμάσχαλα τους μπόγους τους και ψάχνουν να βρουν μια γωνιά, για να γευτούν κι αυτοί λίγο από το όνειρο που τους το κλέβουν από το άμαχο προσκέφαλό τους, οι απόλεμοι στρατηγοί, πιασμένοι αγκαζέ με τους άρχοντες του τζόγου και της ρεμούλας. Και είναι παιδιά αυτοί που φεύγουν. Είναι μικρά κοριτσόπουλα με τα μαύρα τους μάτια γεμάτα τρόμο και το νυφικό τους φόρεμα παρατημένο στο βομβαρδισμένο αργαλειό τους. Είναι διπλωμένοι στα δύο παππούδες, γριές, άμαχες, ρυτιδιασμένες με τη ρόκα χωρίς μαλλί και τα πονεμένα τους δάχτυλα όρθια στη θέση της προσευχής που δεν πρόλαβαν να αναπέμψουν, γιατί οι ανθρωπιστικές ρουκέτες του ταυρομάχου, κυρίου Σολάνα, την ώρα της προσευχής ασελγούν πάνω στους ανύποπτους. Οπως οι διεστραμμένοι που βγαίνουν τη νύχτα στα πάρκα των μεγαλουπόλεων, για να γευτούν την πικρή γλύκα της δικής τους ασέλγειας.

Ναι, δεν υπερβάλλω τώρα που σας ομολογώ πως αναρωτιέμαι μήπως υποκρίνομαι, που δεν παίρνω την απόφαση να αυτοπυρποληθώ μπροστά στα σκαλιά της Βουλής, στην αυλή του υπουργείου Αμυνας. Πάνω στο βυζαντινής μεγαλοπρέπειας χαλί, το στρωμένο μπροστά στο γραφείο του κυρίου Χριστόδουλου. Να αυτοπυρποληθώ, γιατί δεν την αντέχω την υποκρισία τους. Γιατί δεν μπορώ να βάλω δίπλα δίπλα, μέσα στην κουρασμένη μου συνείδηση, τους κρότους του πολέμου και τις δηλώσεις του πρωθυπουργού, που πρωί πρωί, την ώρα που οι Σέρβοι σκούπιζαν από τις αυλές τους τα αποκαϊδια του νυχτερινού πολέμου, αυτός βρήκε την ευκαιρία, για να μας πει πως βγήκαμε κερδισμένοι στο Βερολίνο. Να μας πει πως η περιφερόμενη τραγιάσκα της ελληνικής πενίας γέμισε από τα fuck ΕΥΡΩ, που θα έλεγε και ο αφέντης μας ο Κλίντον σε ώρα προεδρικού οργασμού. Και πως από το 2006 και πέρα, δήλωσε ο θριαμβευτής πρωθυπουργός, αν βάλει ο λαός ένα χεράκι, όλα θα πάνε καλά! Δεν μπορώ να βάλω μέσα στην κουρασμένη μου συνείδηση δίπλα δίπλα τους κρότους του πολέμου και τους παρακλητικούς του αρχιεπισκόπου, που τώρα βρήκε να ξεχάσει τους νέους με το σκουλαρίκι. Αυτούς, ντε, μακαριότατε που πριν από λίγο καιρό είπατε πως τους "πάτε" και τώρα τους αφήνετε να ετοιμάζουν τα άρματα για να είναι έτοιμοι, όταν ο πόλεμος κατηφορίσει. Και θα κατηφορίσει, μακαριότατε, το έχουν αποφασίσει. Και τότε ποιος ///////////////////////// σκουλαρίκια, προς τον αγαπημένο σας θεό της αγάπης!

Μήπως όμως μπορώ να συνταιριάσω μέσα μου τους κρότους του πολέμου με τα λόγια όλων αυτών που ξαφνικά θυμήθηκαν τους Αμερικανούς;! Ολων αυτών που, όταν οι πορείες ειρήνης γέμιζαν τους ελληνικούς δρόμους με τις βραχνές φωνές των νέων "Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι" και κείνο το παροξύτονο, "ΝΑΤΟ σημαίνει, χούντα και πολέμοι" αυτοί χαμογελούσαν πάνω από τα μπαλκόνια τους, ενοχλημένοι από την υπερβολή του συνθήματος; Ολων αυτών που τώρα καταριούνται τους αίτιους του πολέμου; Ομολογούν πως το ΝΑΤΟ μόνο αυτό που έλεγε το σύνθημα σημαίνει και όμως, όταν πάρουν την εξουσία της ψήφου στα χέρια, θα τα ξεχάσουν όλα. Και τον στρατηγό Κλαρκ και τον ΓΓ κύριο Σολάνα. Θα ξεχάσουν τα κοριτσόπουλα με το παρατημένο νυφικό, τις γριές με τη μισοτελειωμένη προσευχή, τις αυλές που αντί να τις οργώνουν ξένοιαστοι αγρότες τις οργώνουν οι "έξυπνες" βόμβες του Κλίντον. Θα τα ξεχάσουν όλα και θα ρίξουν στην κάλπη τα ονόματα των "υποκριτών". Γι' αυτό και δε θα σώσουμε ποτέ με την κατάρα όλων αυτών που παίρνουν κεφάλια άμαχων ανθρώπων, για να τα κρεμάσουν στο στήθος τους σαν παράσημα της ειρηνοφόρας ανδρείας τους. Αθλιοι υποκριτές!