Ο "πράσινος" Γερμανός υπουργός Εξωτερικών αποδεικνύεται περισσότερο "φαιός" κάθε μέρα που περνά, αποδεχόμενος πλήρως το ρόλο, του επί της ουσίας, "πολεμικού" υπουργού. Δε διστάζει να προκαλεί όταν δηλώνει "όταν δεν μπορούμε να έχουμε μία πολιτική λύση που επιθυμούμε, τότε θα έχουμε μία στρατιωτική". Από την άλλη πλευρά, επιδίδεται στο ρόλο του "ειρηνοποιού", προσπαθώντας με πολλαπλές συναντήσεις με Ευρωπαίους ηγέτες αλλά και ισλαμικών κρατών να βρει μία... "διπλωματική λύση". Το επιτρέπει εξάλλου η ιδρυτική διακήρυξη του κόμματος, στο οποίο ανήκει ακόμα, των "πρασίνων". Οπως και ο ΓΓ του ΝΑΤΟ, Ισπανός Χαβιέ Σολάνα, είχαν λιώσει και οι δύο πολλές σόλες παπουτσιών στις αντιπολεμικές και ειρηνικές διαδηλώσεις κάποιες δύο δεκαετίες πριν, δημιουργώντας μία "περσόνα" που μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε όλες τις καταστάσεις όταν οι περιστάσεις το απαιτούν.

Ωστόσο, ο ρόλος αποδεικνύεται μάλλον πολύ δύσκολος, αφού εξακολουθεί να αποτυγχάνει να πείσει για τις "αγαθές" γερμανικές προθέσεις, που δεν είναι τίποτα άλλο από την πρόταση του ΝΑΤΟ, απλώς με διαφορετική "θωριά". Η αποτυχία του είναι τόσο μεγάλη που δεν μπορεί εύκολα να παρέχει τα αναγκαία άλλοθι στο κόμμα του που "δυσφορεί" για τη συμμετοχή του σε αυτόν τον "ακήρυχτο πόλεμο" κατά της Γιουγκοσλαβίας, από την πλευρά του επιτιθέμενου πάντα. Δεν μπορεί να πείσει κανέναν, ούτε όταν δημαγωγεί προσπαθώντας να πείσει για το δίκιο του ΝΑΤΟ και για τον τόσο ανθρώπινο αγώνα που κάνει για να εξασφαλίσει τα δικαιώματα των "κατατρεγμένων" κοσσοβάρων, ξεχνώντας τεχνηέντως όταν οι βόμβες και από τα γερμανικά βομβαρδιστικά τους στέλνουν στον "άλλο κόσμο". Δεν μπορεί να πείσει κανέναν όταν προειδοποιεί ότι το ΝΑΤΟ δε θα υποχωρήσει μπροστά στον Μιλόσεβιτς που θυμίζει... "Ευρώπη της δεκαετίας του '30". Μόνο για ένα πράγμα μπορεί να πείσει. Για το πόσο φαιός και επικίνδυνος είναι...

Χρ. Μ.