Η "κερκόπορτα" για την εισαγωγή και στον κλάδο των τραπεζών των ελαστικών μορφών απασχόλησης και της ανατροπής του σταθερού ωραρίου εργασίας, άνοιξε διάπλατα, όταν την Παρασκευή 7/5, το Γενικό Συμβούλιο της ΟΤΟΕ, με τις ψήφους των φιλοκυβερνητικών συνδικαλιστών (ΠΑΣΚΕ - Πουλαρίκα), επικύρωνε τη συμφωνία - προϊόν διαπραγματεύσεων με την Ενωση Ελληνικών Τραπεζών - για την απελευθέρωση, ουσιαστικά, του ωραρίου λειτουργίας των τραπεζών, αλλά και την παράταση του ωραρίου εργασίας του προσωπικού, το οποίο ονοματίστηκε "35ωρο"!

Η συμφωνία προβλέπει: Πιλοτική εφαρμογή "35ωρου" από 1η Αυγούστου, για 8 μήνες, σε τρία καταστήματα κάθε τράπεζας. Επέκταση ωραρίου συναλλαγών από τις 8πμ - 2μμ, στις 8πμ - 4μμ.Το ωράριο εργασίας θα αρχίζει στις 7.45πμ και θα τελειώνει στις 5μμ!Το ωράριο θα είναι συνεχές και η ημερήσια εργασία "δε θα υπερβαίνει τα μέχρι σήμερα ισχύοντα". Η παραπομπή στα"ισχύοντα", αποτελεί ουσιαστικά "παράθυρο" για την εφαρμογή του αντεργατικού νόμου 2639/98 που προβλέπει διευθέτηση του χρόνου εργασίας και υπερβάσεις του ωραρίου εργασίας με "αντάλλαγμα" την παροχή ρεπό.

Ανοιχτό παραμένει το ενδεχόμενο εργασίας τα Σάββατα, ενώ εισάγεται το σύστημα των βαρδιών, (κυλιόμενο ωράριο, δηλαδή ο ίδιος αριθμός εργαζομένων θα απασχολείται περισσότερες ώρες που σημαίνει εντατικοποίηση), και της μερικής απασχόλησης,η εφαρμογή των οποίων όλα δείχνουν ότι θα γίνει υπό συνθήκες εξαναγκασμού και πίεσης.

Ταυτόχρονα, η συμφωνία προβλέπει ότι "οποιαδήποτε μετακίνηση του ωραρίου έναρξης της εργασίας προϋποθέτει τη συναίνεση του εργαζόμενου". Ουσιαστικά ανοίγει ο δρόμος για την ατομική διαπραγμάτευση.

Το ψευδεπίγραφο 35ωρο δεν είναι τίποτα άλλο παρά η "χρυσή επικάλυψη" ενός "πικρού χαπιού", της πλήρους ανατροπής των εργασιακών σχέσεων. Τον ίδιο ρόλο παίζουν και η χορήγηση μικρών αυξήσεων και χαμηλότοκων στεγαστικών δανείων. Η εμπειρία από τη μείωση του χρόνου εργασίας σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες αποτελεί την καλύτερη απόδειξη αυτού, όπως επίσης και η εμπειρία από άλλους κλάδους, π.χ. εμπόριο,όπου η μερική αποδέσμευση του ωραρίου λειτουργίας των εμπορικών καταστημάτων το 1987, προκειμένου να προληφθούν αντιδράσεις των εργαζομένων, συνοδεύτηκε από την ικανοποίηση του αιτήματος για 40ωρο και συνεχές ωράριο, το οποίο γρήγορα καταργήθηκε στην πράξη. Τρία χρόνια μετά, το 1990 ήρθε η μεγαλύτερη αποδέσμευση και το 1992 το ωράριο απελευθερώθηκε πλήρως. Χρειάστηκε λιγότερο από μια δεκαετία για την επαναφορά του πιο σκληρού εργασιακού μεσαίωνα στον κλάδο, αλλά και για να καταρριφθεί ο μύθος περί αύξησης των θέσεων εργασίας.