Φωνές στο δρόμο: Μια μικρή βοήθεια... | ΡΕΠΟΡΤΑΖ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ

Φωνές στο δρόμο: Μια μικρή βοήθεια...

Σε τραγική φάση έχει περιέλθει η ζωή της ανθρωπότητας. Κι αυτό, για να το διαπιστώσεις, δε χρειάζεται, να δεις στην τηλεόραση ή να διαβάσεις στα έντυπα, όσα συμβαίνουν στον πλανήτη: Τα στυγερά εγκλήματα του νεοφασισμού. Τη θηριώδη αρπακτικότητα του κεφαλαίου. Τη θυσία των πάντων στο βωμό του κέρδους. Αρκεί, να βγεις και να περπατήσεις στους δρόμους. Και τότε θα καταλάβεις, πόσο σοφή και βαθυστόχαστη είναι η φράση του Νίτσε: "Ολα τα μεγάλα προβλήματα βρίσκονται στους δρόμους".

Περπατάς και κάθε τόσο βγαίνει μπροστά σου, προτεταμένο, ένα χέρι κι ακούς μια παρακλητική φωνή:

- Μια μικρή βοήθεια...

Αυτό δεν είχε άλλοτε συμβεί σε τέτοια έκταση. Ούτε στη μαύρη κατοχή.

Τότε πεινούσαμε και προσπαθούσαμε να επιβιώσουμε, με λαχανίδες και μαύρη σταφίδα. Και συνάμα παλεύαμε, να σπάσουμε τα δόντια του χιτλερικού θηρίου. Αγώνας για την επιβίωση. Αγώνας κατά του σκότους και της βαρβαρότητας. Αυτό έδειχνε πίστη στη ζωή. Πίεση για ένα καλύτερο, φωτεινότερο μέλλον.

Τώρα; Χέρια απλωμένα, που όλο και πληθαίνουν. Φωνές σιγανές, ικετευτικές, που ακούονται όλο και πιο συχνά:

- Μια μικρή βοήθεια...

Τι δείχνει αυτό το φαινόμενο; Τι άλλο από το ότι η ανθρώπινη φυλή, στη μεγίστη πλειοψηφία της, κατεβαίνει, ένα ένα τα σκαλιά της εξαθλίωσης;. Τα κατεβαίνει, πιεζόμενη απ' τους άπληστους, άδικους και απάνθρωπους καπιταλιστές και ιμπεριαλιστές. Και από το κάθε σκαλί απευθύνει τη δραματική έκκλησή της:

- Μια μικρή βοήθεια...

Ομως εμφανίζονται κάποιες εικόνες, που δείχνουν ότι ο κατήφορος θα σταματήσει. Κάποιες λάμψεις ελπίδας, που θερμαίνουν ήδη την πίστη στην ανάκαμψη. Η τεράστια μάζα των αδικουμένων, των "κοπιόντων και πεφορτισμένων", κατά την ευαγγελική έκφραση, θα τα βγάλει πέρα. Είναι, ν' απορείς, πώς ένα συνηθισμένο και επεισοδιακό περιστατικό μπορεί να σου εμπνεύσει αυτή την αισιοδοξία. Να σου προκαλέσει μια συγκίνηση βαθιά, που να σε βοηθήσει, να πάρεις μια επίσης βαθιά αναπνοή.

Κάθομαι, βράδυ, σ' ένα υπαίθριο κέντρο. Βλέπω, να έρχεται μια αδύνατη, φτωχοντυμένη, γυναίκα. Κρατάει στην αγκαλιά της ένα βρέφος και πλάι της περπατάει μια μικρή, τόση δα, κοπελίτσα. Η συνοδεία πλησιάζει εμάς, τους θαμώνες. Η μάνα με το βρέφος στέκεται και η μικρή κόρη της αρχίζει να περιφέρεται, προτείνοντας ένα μικρό, χάρτινο κουτί. Ερχεται κοντά μου.

- Πόσων ετών είναι; ρωτάω τη μάνα της.

- Τριών, μου απαντά.

Τριών ετών και άρχισε τη βιοπάλη... Την κοιτάζω και σαν να βλέπω στο προσωπάκι της τη φυλή του ανθρώπου στην πιο αγνή, στην πιο τρυφερή, αλλά και στην πιο ελπιδοφόρα και ακατάβλητη εικόνα της. Η συγκίνηση, από τα βάθη της καρδιάς μου ανεβαίνει στα μάτια και τα κάνει να υγραίνονται...

Ασημάκης ΓΙΑΛΑΜΑΣ