Η "καραμέλα" της "ανταγωνιστικότητας του ελληνικού εμπορικού πλοίου" δεν είναι καινούριο φαινόμενο.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που έχει επεξεργαστεί η "Ναυτεργατική Συνδικαλιστική Κίνηση", οι Ελληνες ναυτεργάτες την πληρώνουν πριν από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Ειδικά όμως η περίοδος του πολέμου και μετά είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστική. Οι πολεμικές απώλειες του ελληνόκτητου στόλου έφτασαν το 72%. Να σημειωθεί ότι η μέση ηλικία του στόλου ήταν περίπου 30 έτη. Η ναυτεργατική οικογένεια ταυτόχρονα θρήνησε 2.500 νεκρούς σε σύνολο15.000 ναυτεργατών. Ομως οι Ελληνες εφοπλιστές βγήκαν πλουσιότεροι. Οι επίσημοι αριθμοί αναφέρουν ότι αποζημιώθηκαν για τα σαπιοκάραβα που έχασαν με 35.000.000 λίρες Αγγλίας και 30.000.000 δολάρια, χώρια τις αποζημιώσεις από τις ασφάλειες.

Οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις εντείνουν περισσότερο τη βοήθειά τους για την "ανταγωνιστικότητα" παραχωρώντας στους εφοπλιστές "χαριστικά" δάνεια για την αγορά των περιβόητων 100 "λίμπερτι" (τύπος πλοίου) που εξοφλήθηκαν σε 20 χρόνια προς το κράτος, ενώ η απόσβεσή τους έγινε μέσα σε δύο μόνο ταξίδια! Οι ναυτεργάτες ταυτόχρονα, εκτός από τους χιλιάδες πνιγμένους στη διάρκεια του πολέμου, είδαν τη συνδικαλιστική τους ηγεσία να διώκεται ενώ αμέτρητοι εκτελέστηκαν ή σάπισαν στις φυλακές.

Οι εφοπλιστές από αυτά τα τεράστια ποσά αγόραζαν συνεχώς και περισσότερα πλοία. Οσον αφορά τη φορολογική ασυδοσία των εφοπλιστών, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας, αναφέρονται ενδεικτικά τα εξής: Το 1947, όταν υπό ελληνική σημαία βρίσκονταν καράβια συνολικής χωρητικότητας 1.500.000 τόνων, το ελληνικό κράτος εισέπραττε φόρους από τα καράβια αυτά 9.000.000 δολάρια ετησίως. Το 1951 ψηφίζεται ο νόμος 1880 "περί φορολογίας πλοίων" οπότε το 1952 εισπράχτηκαν μόνο 2.800.000 δολ.Ακολουθούν οι νόμοι που ψήφισαν για τους εφοπλιστές οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις και η Ενωση Κέντρου: 2687/53, 3215/55, 3225/55, 4242/62 και ο 4419/64. Ετσι το 1967 και όταν η συνολική χωρητικότητα του στόλου έφτασε τους 7.665.000 τόνους τα έσοδα από φόρους πλοίων ήταν μόνο 575.000 δολάρια!Η Χούντα αποτέλεσε για τους εφοπλιστές "θείο δώρο". Πρώτος της νόμος ο 89/67, που προσφέρει στις ναυτιλιακές εταιρίες σκανδαλώδεις φοροαπαλλαγές και δυνατότητες για τεράστια φοροδιαφυγή και λαθραία εξαγωγή συναλλάγματος, ενώ με το Ν. 465 που συντάχθηκε από την ίδια την Ενωση Ελλήνων Εφοπλιστών, καταργείται ολοκληρωτικά η φορολογία των ποντοπόρων πλοίων.

Στη συνέχεια για την κυβέρνηση Καραμανλή,η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας του ελληνικού πλοίου, βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη. Με ειδικούς νόμους αφήνει άθικτες τις χουντικές διοικήσεις στα ναυτεργατικά σωματεία, ψηφίζει τους Ν. 27/75 και 814/78 δίνοντας νέα προνόμια στους εφοπλιστές. Εγκρίνει και οριστικοποιεί διατύπωση του άρθρου 108 του Συντάγματος κατοχυρώνοντας έτσι συνταγματικά την αποικιακή εξάρτηση της χώρας από το ξένο κεφάλαιο, αλλά και τις σκανδαλώδεις παραχωρήσεις όλων των μεταπολεμικών κυβερνήσεων και της δικτατορίας προς το εφοπλιστικό κεφάλαιο.Το τελικό συμπέρασμα από όλη τη δομή της φορολογικής νομοθεσίας για τα πλοία είναι ότι οι μεγαλοεφοπλιστές πληρώνουν ελάχιστους φόρους με βάση τα πλοία τους και μηδέν φόρους για τα κέρδη τους.

Ερχεται η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το 1981, η οποία όχι μόνο δεν πήρε κανένα μέτρο ενάντια στην εφοπλιστική ασυδοσία, αλλά αντίθετα διεύρυνε την προνομιακή μεταχείριση του εφοπλιστικού κεφαλαίου.