ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ

"Αμμόχωστος Βασιλεύουσα"

Ο πόνος της Κύπρου είναι πόνος μας, η περιπέτειά της περιπέτειά μας, με τον ίδιο κατακτητή και τον ίδιο ιμπεριαλιστή. Αγαπητή μας είναι και η ποίησή της, η φωνή της καρδιά της. Ο Κυριάκος Χαραλαμπίδης, προϊστάμενος της Ραδιοφωνίας του ΡΙΚ, "μας γράφει" τώρα, σαν σε ανοιχτή επιστολή.

"Εκεί ο βρυγμός των δοντιών / το καλύτερο θέαμα για τους αργόσχολους. /Αλλά, Θεέ μου, αυτός ο λαός / επέδειξε απίστευτη αντοχή στο μαρτύριο και καρτερία (...) / Χαίρετε, Αμμόχωστος, Σαλαμίς, Εγκωμη, Στύλλοι... Ριζοκάρπασον, Ταύρου, Αιγιαλούσα, Δαυλέ, Αχερίτου, Λυθράγκωμη (...), λίγα μόνο σημεία της ανατολικής σου παρειάς / χώρια οι δρυμοί και οι χαράδρες / για ν' αποφύγουμε τον ίσιο δρόμο που μας πάει σε Μόρφου και Κερήνεια / κι άλλα καρτερικά ελληνικά ονόματα".

Η ποιητική πνοή υπάρχει διάχυτη και άφθονη σ' αυτό το βιβλίο. "Στις εκβολές του ποταμού Πυρός / εκεί εκαθήσαμε και βάλαμε / στο μαλακό χορτάρι μέλι στις πληγές μας / εκεί και τις κιθάρες μας κρεμάσαμε / μια νύχτα σαν κι αυτή καταφυγιώτισσα - και στάζαν από το λαιμό τους αίμα και κριθάρι...". Ο αγιάτρευτος καημός για τα εγκαταλειμμένα σπίτια στην Αμμόχωστο: "Ηθελα να 'μουνα η ποντίκα του σπιτιού μου / τ' αδέσποτο σκυλί που μπαινοβγαίνει στην αυλή μου / (...) Και να 'μουνα το φίδι κι η τσουκνίδα, / το δέντρο που ξεράθηκε, η σπασμένη πόρτα..." (37). "Ξέρω πως έχω ακόμα δρόμο να τυλίξω, / ν' αδειάσω το φεγγάρι, κουβάδες να γιομίσω / και να τραβώ απ' το φως τ' αγκάθι το ξερό" (43) (Εκδ. "Αγρα" β έκδ.).

Μανώλης ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ