Μια εξαιρετική ταινία, μια ταινία για λίγους όμως, προβάλλει σήμερα η ΕΤ - 1 στις 23.30. Πρόκειται για την ταινία του Τζουζέπε Τορνατόρε "Απλή διατύπωση",που προβλήθηκε, δυστυχώς χωρίς επιτυχία, το 1996 στις αίθουσες των κινηματογράφων. Είναι μια αλληγορική, γοητευτική ιστορία, που μας μεταφέρει στην "αίθουσα μεταγωγών", εκεί που πάνε όσοι τέλειωσαν τη θητεία πάνω στη ...γη, αλλά δεν έχει ακόμα αποφασιστεί πού θα πάνε... Είναι νύχτα με καταιγίδα και δυο αστυνομικοί σταματούν έναν άνδρα για εξακρίβωση στοιχείων. Μα, εκείνος είναι γυμνός, δεν έχει τίποτε πάνω του, δεν έχει ταυτότητα και δεν μπορεί να αποδείξει ούτε ποιος είναι, ούτε ποιος ...ήταν τέλος πάντων. Τον οδηγούν στο "τμήμα", στο τμήμα που είναι στο μέσο του "πουθενά", ένα παλιό ετοιμόρροπο κτίριο που στάζει συνεχώς νερά. Ο αστυνόμος αναγνωρίζει τον άνδρα. Είναι ο συγγραφέας που αγαπά, είναι ο δημιουργός εξαιρετικών βιβλίων και που μάλιστα το τελευταίο του το διαβάζει εκείνη τη στιγμή και το έχει στο συρτάρι του. Σχεδόν απολογείται για την ανάρμοστη συμπεριφορά των δυο αστυνομικών, που τον συνέλαβαν, που μοιάζουν σαν τους αρχάγγελους... Ο συγγραφέας είναι έτοιμος να φύγει, αλλά ο αστυνομικός του ζητά μερικές απαντήσεις σε μικρά ερωτηματικά... Ξαφνικά, όμως, ξαναγίνεται ανακριτής και θέλει επίμονα να μάθει τι έκανε εκείνο το πρωί ο συγγραφέας, το πρωί, που βρέθηκε το πτώμα μιας γυναίκας στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου. Εκείνος δε θυμάται. Προσπαθεί. Κουρέλια από μνήμες τού έρχονται στο νου, αποσπασματικά, ασθματικά σχεδόν, και κάνει μια απεγνωσμένη προσπάθεια να ανακαλέσει στη μνήμη του την τελευταία του στιγμή της ζωής του. Είναι τρομοκρατημένος, καταλαβαίνει ότι κατηγορείται, χωρίς να γνωρίζει για ποιο ακριβώς πράγμα. Και έπειτα πάει πιο πίσω. Ξέφτια από αναμνήσεις, τίποτε περισσότερο. Από το παράθυρο βλέπει τους "αρχάγγελους" να κουβαλούν σε ένα τσουβάλι το "πτώμα"... Αυτή είναι μια συγκλονιστική σκηνή της ταινίας. Γιατί το "πτώμα" είναι οι αναμνήσεις, οι "φωτογραφίες" μιας ολόκληρης ζωής, οι "αμαρτίες" ενός εγωιστή, ενός ατάλαντου, που στην ουσία έκλεψε τη δουλιά ενός άλλου και πρόδωσε ό,τι αγάπησε και οποιον τον αγάπησε.. Ο συγγραφέας, ο άνδρας που μέχρι πριν από λίγες ώρες ήταν ζωντανός, αρχίζει να απολογείται. Ναι, διέπραξε εγκλήματα. Ηθικά εγκλήματα και μετανοεί ειλικρινά, μετά θάνατο, όμως. Ανάμεσα σε εκείνον και τον αστυνόμο, αναπτύσσεται μια υπέροχη σχέση και όταν έρχεται η ώρα να ..."αφεθεί ελεύθερος", παρακαλεί να του δοθεί η άδεια να πάρει μαζί του τις "φωτογραφίες", το "σώμα του εγκλήματος", τις αναμνήσεις του, να τις πάρει μαζί του στον άλλο κόσμο, επιθυμεί, αλλά αυτό δεν επιτρέπεται. Οι πεθαμένοι δεν κουβαλάνε μνήμες και αυτό είναι το μοναδικό τους κέρδος, τελικά. Η σκηνοθεσία άρτια, το σενάριο πρωτότυπο και αριστουργηματικό, η ατμόσφαιρα εξαιρετική και οι ερμηνείες καταπληκτικές. Ο Ζεράρ Ντεπαρτιέ εξαιρετικός στο ρόλο του, με λόγο και κίνηση θεατρική. Ο Ρομάν Πολάνσκι, αγνώριστος στην κυριολεξία, ερμηνεύει τον καλύτερο ρόλο της καριέρας του.