Μια εικαστική - ποιητική σύνθεση, με λιθογραφίες σε εσωτερική θεματική και αισθητική ενότητα. Στη στοχαστική και συναισθηματική ματιά του γνωστού ζωγράφου, οι περίφημοι περιστεριώνες είναι μέρος μιας σιωπηλής μακρόχρονης ιστορίας. Είναι το έπος της πέτρας στη ζωή του ανθρώπου. Η τηνιακή πέτρα, ειδικά, είναι πολύ δεμένη με τη ζωή του Τηνιακού, έχει πολλά να διηγηθεί. Αυτή την ιστορία "είδε" στους περιστεριώνες της Τήνου ο Ι. Β. Χατζηπαυλής και "διάβασε" το δεσμό του ανθρώπου με το πέτρινο τοπίο του.

Αδρά, ογκώδη, κυβικά πέτρινα κτίσματα της λαϊκής τέχνης, "δωρικές" γραμμές, με τη χάρη, ωστόσο, αρχιτεκτονικών πλουμιδιών, που τους πρόσθεσε η λαϊκή ψυχή - επιδράσεις, άλλωστε, που άφησε πίσω της η μακρινή εποχή της Ενετοκρατίας.

Το βιβλίο προλογίζει ο πανεπιστημιακός καθηγητής Γεωλογίας Γ. Στουρνάρας, που "ανάγνωσε" εύστοχα στις εικόνες το ιστορικό της πέτρας, σαν αντικείμενο της επιστήμης του. Συνοψίζουμε: Η πέτρα γέννησε κάποτε - και γεννάει - το χώμα. Στο χώμα γεννιέται ο σπόρος. Και, "με το λιγοστό νεράκι που κατορθώνει να μπει μέσα στην πέτρα", γεννιέται η, ισχνή έστω, βλάστηση! Εξαιτίας αυτής της φτωχής γονιμότητας της γης ακριβώς, όταν οι Ενετοί πριν οχτώ αιώνες περίπου έκαναν κατοχή σ' αυτά τα νησιά, έφεραν μαζί τους περιστέρια, πολλά περιστέρια. Για έναν πολύ πρακτικό λόγο: Η κοπριά τους είναι εξαίρετο λίπασμα, που τα περιστέρια "το σκορπάνε από τον αέρα σε μια ιδανική κατανομή"...

Μια ευτυχής συνεργασία ζωγραφικής, επιστήμης και έντεχνου λόγου, σε ένα εικαστικό ποίημα (Εκδόσεις "Φιλιππότη").

Μανώλης ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ