Μια δεξίωση, όπως και ένας διάλογος, δεν έχουν ίσως τίποτα το μεμπτό γενικά. Το ζήτημα είναι γιατί και για ποιους κάνεις μια δεξίωση, όπως και ένα διάλογο φυσικά. Σε μια περίοδο που οι εργαζόμενοι και όλος ο λαός της χώρας, βιώνουν τις βασανιστικές συνέπειες της κυβερνητικής πολιτικής, έχει ακόμη μεγαλύτερη σημασία το "γιατί" και το "για ποιους" κάνεις ό,τι κάνεις, ιδίως όταν εκπροσωπείς τους εργαζόμενους της χώρας. Η ΕΕ της ΓΣΕΕ αποφάσισε προχτές ότι κατά τη διάρκεια της Διεθνούς Εκθεσης Θεσσαλονίκης και συγκεκριμένα μία μέρα μετά τα εγκαίνια και την καθιερωμένη πρωθυπουργική ομιλία, θα πρέπει να παραθέσει μια δεξίωση. Μια δεξίωση στην οποία θα προσκληθούν, εκτός των συνδικαλιστικών στελεχών και εκπροσώπων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, μέλη της κυβέρνησης και των "παραγωγικών τάξεων".

Αραγε η πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ, θεωρεί σίγουρο ότι οι προσδοκίες της, τις οποίες παρουσιάζει ως προσδοκίες όλων των εργαζομένων της χώρας, θα εκπληρωθούν από τον πρωθυπουργό, κατά την ανακοίνωση της οικονομικής πολιτικής για τον επόμενο χρόνο; Η μήπως αδιαφορεί για το τι θα γίνει, έχοντας σαν δεδομένο ότι και αυτή τη χρονιά, όπως και τις προηγούμενες, θα στηρίξει αυτήν την πολιτική, ανεξάρτητα από τις επιμέρους "αποχρώσεις" της, στο όνομα της ένταξης της Ελλάδας στην ΟΝΕ; Ισως πάλι, πέρα από όλα αυτά, η πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ να θεωρεί τη... δεξίωση ως μια μορφή επικοινωνίας και διαλόγου με την κυβέρνηση και τις "παραγωγικές τάξεις". Υπάρχει και το προηγούμενο του "κοινωνικού διαλόγου", ο οποίος δε διέφερε και πολύ από μια δεξίωση, έτσι όπως έγινε και με το αποτέλεσμα που αποκομίστηκε. Απλώς, σε ένα "κοινωνικό διάλογο", υπερέχει η συζήτηση, από την επιδρομή στον μπουφέ, που φυλάσσεται για το τέλος.

Ωστόσο, κάποιου είδους "δεξίωση", ετοιμάζεται να παραθέσει και η κυβέρνηση στη Θεσσαλονίκη. Ο πρωθυπουργός θα επιχειρήσει να προσφέρει στο λαό ένα "κοκτέιλ", με μια γερή δόση υποταγής στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, παραπέρα αφαίρεσης δικαιωμάτων, έντασης της λιτότητας, περιορισμού των κοινωνικών παροχών, αλλά ταυτόχρονα και μιας ακατάσχετης δημαγωγίας και προεκλογικής υποσχεσιολογίας. Το αμφίβολο είναι αν θα ανταποκριθούν όλοι οι καλεσμένοι σ' αυτή τη "δεξίωση". Η αμφιβολία αυτή, μάλλον δεν ισχύει για τη ΓΣΕΕ. Οι εργαζόμενοι χτυπιούνται ανελέητα από την ανεργία, τις συμβολικές... αυξήσεις, τον πάντα μεγαλύτερο "πραγματικό" πληθωρισμό, την υπονόμευση του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος, την καταστρατήγηση του ωραρίου εργασίας, την εξάπλωση των "ελαστικών" σχέσεων εργασίας. Κι αυτή, αντιδρά με μια δεξίωση, μια συνέντευξη Τύπου, μια μελέτη και μια σύσκεψη... Τουλάχιστον είναι όλα αυτά επιδοτούμενα;