«Αξιότιμε κ. Διευθυντά,

Πιστεύω ότι ανήκω σε κείνους που προσπάθησαν και προσπαθούν με το έργο τους να κρατήσουν όσο πιο ψηλά μπορούν την αξία και το κύρος της πνευματικής καλλιτεχνικής μας ζωής, με στόχο ο λαός μας να οπλίζεται - στο βαθμό που μπορώ να προσφέρω - με θετική ενέργεια.

Βασικός στόχος μου υπήρξε ανέκαθεν η ανάδειξη της ελληνικότητας, που σήμερα ειδικά, σε συνθήκες γενίκευσης της παγκοσμιοποίησης, έχει ανάγκη να ενισχυθεί ως ανάχωμα στην προσπάθεια της ισοπέδωσης και της αφελληνοποίησης.

Είναι γνωστό πόσα εμπόδια, διώξεις και απαγορεύσεις συνάντησε έως τώρα η προσπάθειά μου αυτή, με αποτέλεσμα ένα μεγάλο μέρος του έργου μου να παραμένει ακόμα άγνωστο στο μεγάλο ελληνικό κοινό.

Θεωρούσα και θεωρώ ότι αποτελεί υποχρέωση του συνόλου των παραγόντων που κατέχουν τα ανάλογα μέσα να επανορθώσουν αυτή τη μεγάλη ζημιά που υπέστην ως δημιουργός, θυσιαζόμενος υπέρ της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας και των Δικαιωμάτων του Ελληνικού Λαού.

Οπως, επίσης, θεωρώ ως υπολογίσιμη προσφορά μου τις προσπάθειές μου για τη δημιουργία ήπιου πολιτικού κλίματος και εξευγενισμού της δημόσιας ζωής με την προβολή της ανάγκης εθνικής συνεννόησης και συνεργασίας ιδιαίτερα γύρω από τα μεγάλα Εθνικά θέματα, γεγονός που κι αυτό είχε επίσης αρνητικές συνέπειες στη γνωριμία του έργου μου.

Υπενθυμίζω μόνο την επταετή ολοκληρωτική απαγόρευση της μουσικής μου κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, με αποτέλεσμα να θυσιαστεί η προβολή του και η γνωριμία του κυρίως μέσα στον λαό μας.

Ομως αυτή η ηθική στο βάθος αποκατάσταση από την Πολιτεία και τους φορείς της ποτέ δεν εκδηλώθηκε.

Αντιθέτως, το έργο μου υπήρξε πάντοτε ο πτωχός συγγενής και η παρουσία του σε σχέση με το εύρος του υπήρξε ισχνή, μίζερη και εγένετο πάντοτε σχεδόν εξ ανάγκης.

Λες και οι υπεύθυνοι των αποφάσεων που αφορούσαν τη διαχείριση των μουσικών ιδρυμάτων και οργανισμών θεωρούσαν και θεωρούν τον εαυτό τους ιδιοκτήτη και εμένα απλό ένοικο - μετανάστη στην ίδια τη χώρα μου, στον οποίο έκαναν μεγάλη χάρη δίνοντάς του λίγα ψίχουλα από τα πλούσια τραπέζια τους, τα οποία φρόντιζε και φροντίζει να εφοδιάζει χάρη στις εισφορές των φορολογουμένων η εκάστοτε κυβερνητική εξουσία.

Και το κακό ολοκληρώθηκε με την επιλογή δύο κοσμοπολιτών "φιλελλήνων", στους οποίους η σημερινή κυβέρνηση εμπιστεύτηκε το Φεστιβάλ και τη Λυρική, των οποίων ως φαίνεται η άποψη για όλους εμάς τους "ιθαγενείς" είναι από ανύπαρκτη έως περιφρονητική.

Ετσι κατάντησα και πάλι ξένος στη χώρα μου, όπως εξ άλλου ξένοι θα πρέπει να λογίζονται και όλοι αυτοί που επιμένουν να εκτιμούν εμένα και τους ομοίους μου Ελληνες πνευματικούς ανθρώπους και καλλιτέχνες.

Προσπερνώντας την πρωτοφανή περιφρονητική στάση της κυβέρνησης απέναντί μου και ως προς το έργο μου αλλά πέραν αυτού και ως προς τη σημασία των πολύπλευρων αγώνων μου για τη δημιουργία μιας καθαρά ελληνικής τέχνης σε άμεση σχέση με το σύνολο των Ελλήνων, πρότεινα με τη σύμφωνη γνώμη του Μουσείου Μπενάκη να οργανωθούν εκεί 17 συναυλίες έργων μου για μικρά σύνολα. Από τα έργα αυτά το 80% είναι ουσιαστικά άγνωστο στον λαό μας, ακριβώς γιατί την εποχή που πολλοί συνάδελφοί μου μονοπωλούσαν την προβολή των έργων τους, εγώ κινούμενος από ένα βλακώδες, όπως αποδεικνύεται, αίσθημα καθήκοντος, χάριζα στο κοινωνικό σύνολο όχι μόνο τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου, αλλά συγχρόνως καταδίκαζα σε αφάνεια τους καρπούς της πνευματικής μου εργασίας, δηλαδή ένα μεγάλο αριθμό μουσικών έργων που συνέθεσα κάτω από αφάνταστες συνθήκες: Αντίσταση, πόλεμος, Ικαρία Α', Ικαρία Β', Παρανομία Α', Μακρόνησος, Παρανομία Β', Γενική Ασφάλεια, Φυλακές Αβέρωφ, Ζάτουνα, Ωρωπός και τέλος τετραετής εξορία μακριά από την πατρίδα μου.

Μουσικά έργα γραμμένα από το 1945 σε όλους αυτούς τους τόπους, που θέλησα πριν πεθάνω να τα μοιραστώ για πρώτη φορά με το ελληνικό κοινό. Εργα που θα ερμήνευαν περίπου 40 διαπρεπείς Ελληνες και ξένοι μουσικοί. Το υπουργείο στην αρχή έδειξε να ενδιαφέρεται, όμως στη συνέχεια ο κ. Υπουργός είχε την ευγενή καλοσύνη να μου ανακοινώσει ότι μου παραχωρείται λιγότερο από το μισό ποσόν (εκ του οποίου επιστρέφεται τελικά στο κράτος το 1/3 λόγω ΦΠΑ και ΙΚΑ). Που σημαίνει ότι από τις 17 συναυλίες μπορεί να γίνουν μετά βίας οι 5. Τη στιγμή που στους "φιλέλληνες" και γενικά στους ξενομανείς χαρίζονται πακτωλοί εκατομμυρίων, διαιωνίζοντας έτσι την ανθελληνική και αντιδραστική στάση όλων των εξουσιών από το 1830 έως σήμερα, που επιμένουν να θεωρούν όσους σκέφτονται, ενεργούν, πράττουν και δημιουργούν "ελληνικά" ως κάφρους.

Επιθυμώ, λοιπόν, να ανακοινώσω σε σας και στους αξιότιμους αναγνώστες σας ότι αποποιούμαι την κυβερνητική ελεημοσύνη και αποσύρω την πρότασή μου.

Ισως κάποτε να βρεθούν όχι "φιλέλληνες", αλλά Ελληνες ως προς την Τέχνη και τον Πολιτισμού υπεύθυνοι υπουργείων και κρατικών καλλιτεχνικών οργανισμών που θα εκτιμήσουν όσο τους πρέπει τα έργα μου και την προσφορά μου.

Μόνο που τότε δε θα έχω τη δυνατότητα να το ζήσω και να το εκτιμήσω. Τι να γίνει όμως; Ζούμε στην Ελλάδα και το λάθος μας υπήρξε ότι όχι μόνο την αγαπήσαμε παράφορα αλλά και σαν καλλιτέχνες προσπαθήσαμε να χαρίσουμε στον ελληνικό λαό ένα δικό του καλλιτεχνικό πρόσωπο και μια δική του καλλιτεχνική φωνή.

Σας ευχαριστώ.

Μίκης Θεοδωράκης»