Δε λέμε, οι προχτεσινές εκλογές στις ΗΠΑ φανερώνουν μια τάση μεταστροφής των πολιτών αυτής της χώρας και καταδίκης της πολιτικής του Τζ. Μπους, τόσο στο θέμα του πολέμου στο Ιράκ, όσο και στα ζητήματα της εσωτερικής κατάστασης (οικονομία, κλπ.). Και σίγουρα, το γεγονός αυτό είναι θετικό, στον έναν ή άλλο βαθμό. Από το σημείο αυτό, όμως, μέχρι την καλλιέργεια αυταπατών, για τον έτερο «μονομάχο» και νικητή των εκλογών, το Δημοκρατικό Κόμμα, υπάρχει τεράστια απόσταση. Αλλωστε, κανείς δεν πρέπει να ξεχνά ότι πριν τον πόλεμο στο Ιράκ, είχαμε τον πόλεμο σε βάρος της Γιουγκοσλαβίας - τον πρώτο, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Και αυτός έγινε επί προεδρίας Κλίντον, που ανήκει στο Δημοκρατικό Κόμμα.

Το ίδιο εξωφρενικό είναι, όμως, να γίνεται λόγος και για «δυναμισμό της αμερικανικής Δημοκρατίας». Μα, πού τον βρήκαν τον δυναμισμό; Μήπως, στο γεγονός, πως στις προχτεσινές εκλογές πήρε μέρος γύρω στο 40% των Αμερικανών ψηφοφόρων; Με άλλα λόγια, στο γεγονός, πως ένα 20% με 21% του εκλογικού Σώματος καθορίζει - όσο καθορίζει...- τα πολιτικά πράγματα και τις εξελίξεις σ' αυτή τη χώρα;