Διανθίζοντας το κήρυγμά του με σειρά από παραβολές, διείσδυσε και στο υπερπέραν, περιγράφοντας τη συνέχιση της «ζωής» τόσο εκείνων που «έγιναν δεκτοί» στον άνευ διευθύνσεως «Παράδεισον», όσο και στον επίσης αγνώστου χωροταξικής ταυτότητας Αδη και αφηγούμενος, σαν να ήταν παρών, τις κατά τας γραφάς συνομιλίες μεταξύ τους!

Επικεντρώνοντας, σε συνέχεια, την προσοχή του στο μέγα πρόβλημα της κραυγαλέας και θανάσιμης αντίθεσης πλούτου και φτώχειας, όπως είπε, ξετύλιξε ένα κουβάρι από επιχειρήματα για να οδηγήσει τους ακροατές του μέσα από τις ατραπούς που διάνοιξαν: Τόσο ο κατ' εξοχήν στρεβλωτής του επαναστατικού πρωτοχριστιανισμού Απόστολος Παύλος, διδάσκοντας μάλιστα την υποχρέωση του κάθε πιστού να εκτελεί αγόγγυστα και με αφοσίωση τα καθήκοντα που του αναθέτει η εξουσία, γιατί, όπως έλεγε, αυτό είναι εντολή του Θεού και όποιος την παραβιάζει θα δοκιμάσει οδυνηρές συνέπειες, όσο και ο γνωστός πολυπράγμων εγκληματίας «μέγας» αυτοκράτορας Κωνσταντίνος και όλες οι κατοπινές Οικουμενικές και Ιερές Σύνοδοι της Εκκλησίας.

Καταλήγοντας στο συμπέρασμα από τον ταξικό διαχωρισμό των πλουσίων από τους φτωχούς και απόκληρους, τους συνέστησε και τους παρότρυνε «να μην δυσανασχετούν με μίσος κατά των πλουσίων που τυχόν δε φέρονται με αλληλεγγύη προς τους φτωχούς και ακόμα να μην εκτρέπονται σε ανατρεπτικές κινήσεις, αλλά να ελπίζουν και να προσεύχονται για τη βελτίωση της θέσης τους»! Και, προπαντός, «να μην προβαίνουν, όπως τόνισε, σε ενέργειες όπως η επανάσταση του 1917» (εννοώντας τη μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση) των εργατών, αγροτών και στρατιωτών στη Ρωσία που τους απάλλαξε από το κτηνώδες καθεστώς της δουλοπαροικίας και της κεφαλαιοκρατικής δικτατορίας της αστικής τάξης που είχε συμμαχήσει με τους φεουδάρχες και την αριστοκρατία τους.

Στο σημείο αυτό αναλώθηκε σε πληθώρα εγκωμιαστικών και επαινετικών χαρακτηρισμών, φέροντας ως «λαμπρόν παράδειγμα» έναν από τους κροίσους της ελλαδικής πλουτοκρατίας, τον εφοπλιστή Σταύρο Νιάρχο και εξιδανικεύοντας τις τελευταίες ενέργειες του ιδρύματος που φέρει το όνομά του, με την άμεση και αφειδώλευτη ενίσχυση του κράτους. Και τι δεν είπε για το «ευτυχές γεγονός» ότι «το ίδρυμα αυτό θα γεμίσει και στολίσει χώρο 200.000 τ.μ. (200 στρεμμάτων) στο Δέλτα Φαλήρου με την κατασκευή και πλήρη εξοπλισμό τριών "μεγάλων εθνικών έργων". Της Εθνικής Βιβλιοθήκης, της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και του Πολιτιστικού και Εκπαιδευτικού Πάρκου που θα απολαμβάνουν όλοι οι Ελληνες με περηφάνια». (Οπως, π.χ., το Μέγαρο Μουσικής στην Αθήνα και το αντίστοιχο στη Θεσσαλονίκη που είναι ντε φάκτο μόνο για τους εκλεκτούς της σημερινής αριστοκρατίας και τους υψηλόβαθμους πολιτικούς της, ενώ είναι απρόσιτο για τα λαϊκά στρώματα).

Σε μια στιγμή της μετάδοσης της δοξολογίας από την TV έγινε αντιληπτή μια γυναίκα να σηκώνει το χέρι της, προφανώς για να ρωτήσει κάτι ή να πει κάποια γνώμη. Οπότε ο κ. Ανθιμος ακαριαία της αποκρίνεται: «Παρακαλώ, παρακαλώ, αφήστε με να τελειώσω». Προσθέτοντας τελικά και άλλα ευτράπελα, ειπωμένα με την εγνωσμένη σοβαροφάνεια των ιεραρχών που ξεπερνά την υποκριτική τέχνη των ηθοποιών, και αντιλαμβανόμενος ότι το ακροατήριο είχε υπερκορεστεί από τις μυθοπλασίες του -πράγμα που εκφραζόταν με τα απηυδισμένα βλέμματά του και τις ολοφάνερες γκριμάτσες δυσφορίας πολλών - έσπευσε να πει: «Και για να τελειώσω, επειδή το κήρυγμα δεν επιτρέπει τον διάλογο, σας εύχομαι υγείαν και καλήν τύχην».

Διάλογος, λοιπόν, ουκ εστί δυνατόν να διεξαχθεί στις εκκλησίες, όπου διδάσκεται επί αιώνες, υπό τύπον κατήχησης προς προσηλυτισμό, το ταπεινωτικό και απαξιωτικό για το λαό δόγμα: Πίστευε και μη ερεύνα!...

***

Και τώρα το δεύτερο καρέ της εικόνας από τη δοξολογία: Μπροστά στον μελίρρυτο, φρενιτιωδώς φαντασιόπληκτο και απαστράπτοντα με τα χρυσοποίκιλτα, αυτοκρατορικής ομοιότητας, άμφιά του, σε παράταξη: Ο υφυπουργός Υγείας, οι βουλευτές Θεμελής και Γκιουλέκας, ο νομάρχης Ψωμιάδης και πολλοί άλλοι πολιτευτές και στρατιωτικοί αξιωματούχοι, με τη γνωστή, τελείως αδιάφορη και ανέκφραστη όψη τους σε τέτοιες εκδηλώσεις. Μια παρουσία η οποία πύκνωσε τελευταία, σαν απόρροια των εκλογών στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, και με την οποία σπεύδουν να επιδείξουν την... επαφή τους με τους θρήσκους ψηφοφόρους τους, από τους οποίους αντλούν τη δυνατότητα του δικομματισμού να κρατά ακόμα καλά...

Συνειρμικά θυμήθηκα την εξήγηση που μας έδωσε σχετικά, κατά τη συνάντησή μας ως αντιπροσωπεία του Κεντρικού Συμβουλίου της Ενωσης Πολιτικών Προσφύγων από την Ελλάδα στην Πολωνία «Νίκος Μπελογιάννης» με τον αντιπρόεδρο και υπουργό Εξωτερικών επί κυβερνήσεως Καραμανλή (του θείου) τον κ. Γεώργιο Μαύρο, καλεσμένο στη Βαρσοβία, λίγο μετά τη μεταπολίτευση του 1974, από τη Διοίκηση του Αγροτικού Κόμματος Πολωνίας. Στην αρχή του εκθέσαμε τις θέσεις μας για το μέγα πρόβλημα - αίτημά μας προς επαναπατρισμό και του ζητήσαμε τη συμπαράστασή του.

Ευγενέστατος ο κ. Μαύρος μας την εξέφρασε. Ευκαιρίας δοθείσης, σε μια δευτερολέπτων σιγή, τον ρώτησα: Κύριε πρόεδρε (ήταν και πρόεδρος ενός εφήμερου κεντρώου κόμματος), παρακολουθήσαμε, μέσω τηλεόρασης, ελάχιστα στιγμιότυπα από την ιεροτελεστία κατά την έναρξη των εργασιών της νέας Ελληνικής Βουλής. Η απορία και η περιέργειά μου συνίσταται στο εξής: Τι νόημα έχει η παρουσία κλιμακίου της Ιεράς Συνόδου με τον Αρχιεπίσκοπό της στη Βουλή; Μήπως οι βουλευτές, στην πλειοψηφία τους, είναι τόσο θρήσκοι και ζητούν να τους ευλογήσουν οι ιεράρχες;

Ο κ. Μαύρος, μ' ένα ελαφρό μειδίαμα εξήγησε: «Οχι, δεν είναι αυτό, το 90-95% των βουλευτών είναι ανεξίθρησκοι και οι περισσότεροι άθρησκοι, απλώς θέλουν να συντηρήσουν τις επαφές και τους δεσμούς με τους θρησκευόμενους ψηφοφόρους τους». Και ο νοών νοείτω...

(Ενας τηλέπαθος που άκουσε και είδε το κήρυγμα του παναγιοτάτου μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ. Ανθιμου)

Π. Α.

Δημοσιογράφος από τον καιρό της Εθνικής Αντίστασης