«Οι στάχτες σκορπίζονται. Το ηφαίστειο αχνοφαίνεται πάλι στο βάθος του μέλλοντος. Ναι... Μπορούμε πάλι να ελπίζουμε». Με αυτά τα λόγια «έκλεινε» ο Γιάννης Θεοδωράκης το τελευταίο κείμενό του στο «Ριζοσπάστη», πριν «φύγει». Δέκα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από το θάνατο του αξέχαστου συναδέλφου, φίλου, συναγωνιστή και φλογερού ποιητή.

Με αφορμή την επέτειο του θανάτου του, τη Δευτέρα (7μμ), στον πολυχώρο Ν. Κόσμου (Τιμοκρέοντος 6α - Αγ. Σώστης, 210- 9344131), θα πραγματοποιηθεί μουσικοποιητική βραδιά με τη Λαϊκή Ορχήστρα «Μίκης Θεοδωράκης».

Γεννημένος το 1932, ο Γιάννης Θεοδωράκης πρωτοεμφανίστηκε στη δημοσιογραφία από το περιοδικό «Δρόμοι της Ειρήνης». Δούλεψε σε αριστερές εφημερίδες και περιοδικά, στη μετεμφυλιακή περίοδο, αψηφώντας τις διώξεις. Ηταν από τους πρώτους που αποκάλυψε τους δολοφόνους του Γρηγόρη Λαμπράκη. Μετά τη μεταπολίτευση εργάστηκε στο «Ριζοσπάστη», όπου με το ξεχωριστό στιλ γραφής του, έγραφε ρεπορτάζ, ανταποκρίσεις, αρθρογραφία, έρευνες και εξαιρετικά χρονογραφήματα με υπέρτιτλο «Τα ετερόκλητα». Αλλωστε η ζωή του Γιάννη Θεοδωράκη είχε δεθεί με το αριστερό κίνημα.

Πλούσιο ήταν και το ποιητικό του έργο. Εμπνευσμένο από τους αγώνες των αδικημένων, όπως «Οι λιποτάκτες», «Ομορφη Πόλη». Κάποιες συλλογές μελοποίησε ο αδερφός του, Μίκης. Από τα έργα του ξεχωρίζουν «Η πλημμύρα» και «Ενα τραγούδι του καιρού». Από τα πεζογραφικά του έργα ξεχωρίζει το «Υπέρ βωμών και Αστείων», που διακωμωδεί το παρακράτος.