To ότι η διοργάνωση του Τσάμπιονς Λιγκ αποτελεί το καλύτερο προϊόν προς πώληση της ΟΥΕΦΑ στον κόσμο του εμπορευματοποιημένου ποδοσφαίρου, είναι γνωστό. Το ότι στη λογική του κέρδους μέσω της επιτυχίας ουσιαστικά επιβάλει θεμιτά και αθέμιτα μέσα, επίσης. Η τελευταία αγωνιστική όμως της φετινής διοργάνωσης δείχνει και μια άλλη πτυχή. Και πολλές φορές δεν υπάρχουν ούτε προσχήματα όταν τα πράγματα σκουραίνουν. Πολλά παιχνίδια στην έκτη αγωνιστική τον ομίλων ήταν αυτά που ξεχώρισαν για τους δικούς τους λόγους. Το παιχνίδι της ΑΕΚ με την Αντερλεχτ στο Βέλγιο ξεχώρισε τουλάχιστον για το γεγονός ότι φάνηκε να υπάρχει λίγο φως σε σχέση με άλλα, που υπήρχε σκιά. Οχι ότι οι δυο αντίπαλοι στο «Κονστάντ Βάντεν Στοκ» ξέφυγαν από το γενικότερο κλίμα συμφερόντων, αφού ακόμα και εάν δεν κατάφεραν να πετύχουν τους αρχικούς στόχους τους, τα 600.000 ευρω που πριμοδοτεί η ΟΥΕΦΑ τη νίκη είναι σημαντικός λόγος, έστω και εάν στο τέλος μεταφράζεται σαν «το λιγότερο καλό». Ομως στις Βρυξέλλες η συγκεκριμένη παράσταση είχε τουλάχιστον πλοκή, αφού οι δυο αντίπαλοι πάλεψαν στα ίσια μέχρι το τέλος. Ακόμα και όταν το αποτέλεσμα του άλλου ομίλου δε βόλευε κανέναν, οι παίκτες των δυο ομάδων δε φάνηκαν να παρατάνε το σκοπό τους. Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι η ομορφιά του ποδοσφαίρου σαν άθλημα δεν κρύφτηκε ακόμα και σε ένα γενικότερο πλαίσιο που έχει να κάνει με το άθλημα σαν προϊόν προς πώληση.