Και δέκα και είκοσι αίθουσες και πάλι λίγες θα 'τανε να χωρέσουνε όλο αυτό το αντρειωμένο λεφούσι. Ολα εκείνα τα σπινθηροβόλα μάτια που πάσχιζαν να ζήσουν, έστω και μέσα από μακρινές θύμησες, νοσταλγώντας συγκλονιστικές και μεγαλειώδεις στιγμές.

Κι όταν σβήσανε τα φώτα, ένα βουνίσιο αγέρι ξετρυπώνει από τις χαραμάδες, από τη στέγη κι από το πάτωμα. Ενα βουνίσιο αγέρι από φλεγόμενες ανάσες κι εκπνοές των ηρώων μαχητών και μαχητριών του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας... Βροντάει ο Ολυμπος και πάλι / στην Γκιώνα πέφτουν κεραυνοί / σειούνται στεργιές και τα πελάγη / κι όπλων ακούγεται κλαγγή..!

Λεβεντονιοί και λυγερόκορμες κοπέλες, αγέρωχοι σταυραετοί με φισεκλίκια σταυρωτά, κατεβαίνουν από την οροφή, από τις κουίντες και το δάπεδο, σπαθίζει σαν κοφτερό σπαθί η λάμψη της ματιάς τους, πούπουλο στα χέρια το πολυβόλο καθώς και οι νεκροί βοηθάνε σ' αυτό. Πόσο όμορφη γίνεται η «μικρούλα» τούτη αίθουσα, που πλαταίνει και γίνεται λιβάδι και διάσελο κι αγναντεύεις ψηλά στις βουνοκορφές, εκεί που στήνεται ο χορός λίγο πριν από τη μάχη.

Μπροστά μου κάθεται ένα παλικάρι που δε βλέπει, ακούει μοναχά κι ανατριχιάζει, κινείται σύγκορμο, καθώς άθελα απλώνει τα χέρια ν' αγγίξει τουλάχιστον με την αφή όλο τούτο το μεγαλείο.

Σπίτια και νοικοκυριά και ζώα και γεννήματα κι άσκαφτη γη και προίκα ατέλειωτη και τον αργαλειό χωρίς αδράχτι και πήρανε το δρόμο του βουνού, για έναν κόσμο, για μια ζωή καλύτερη, απ' αυτή που ζήσανε αυτοί και οι δικοί τους, μέσα στη φτώχεια, την αδικία και την καταφρόνια. Να γκρεμίσουνε τον βρώμικο κόσμο τους και να χτίσουνε άλλον, πιο όμορφο και πιο δίκαιο, πηγές ν' αναβλύσουνε αγάπης και πολιτισμού.

Το ζήσαμε και το ξαναζούμε καθώς ένα ένα παρελαύνουν από μπροστά μας ντοκουμέντα και συμβολισμοί, κατάθεση ψυχής, πίστης κι αγάπης, Τιμή και Δόξα στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας. Εμείς συνεχίζουμε και θα συνεχίζουμε με μεγαλύτερη πίστη και απαιτητικότητα και αισιοδοξία..!