-- Επιβεβαιώνεται και από τις εξελίξεις μέσα στο 2006 ο σταθερά αντιλαϊκός χαρακτήρας των πολιτικών που εφαρμόζονται. Επιβεβαιώνεται έτσι ότι όποιο κόμμα και να διαχειρίζεται την εξουσία, όταν έχει ως κριτήριο και κινητήριο μοχλό την κερδοφορία του κεφαλαίου, αυτή η διαχείριση μόνο ωδίνες παράγει για τους εργαζόμενους. Και από την άποψη αυτή το 2006 δε θα μπορούσε παρά να είναι (και ήταν) μια ακόμα χρονιά που πρόσθεσε στη χειροτέρευση της θέσης της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Ολα τα ζητήματα, όλοι οι παράγοντες που αφορούν στην εργατική λαϊκή οικογένεια επιδεινώθηκαν. Η Υγεία και η Παιδεία υποβαθμίστηκαν και ακρίβυναν ακόμα περισσότερο. Το μεροκάματο, οι μισθοί και οι συντάξεις έχασαν ακόμα περισσότερο από την αγοραστική τους αξία. Η ανασφάλιστη και απλήρωτη εργασία, η εργασία με την ώρα, με το μήνα, το 8μηνο, το δελτίο παροχής υπηρεσιών κλπ. γενικεύτηκαν ακόμα περισσότερο. Η εργοδοτική αυθαιρεσία και ο αυταρχισμός, η κρατική βία και καταστολή αποτελούν καθημερινά φαινόμενα και πραχτικές. Δεκάδες άλλες πλευρές χειροτέρευσης θα μπορούσαμε ακόμα να αναφέρουμε όπως στον αθλητισμό, στον πολιτισμό, στην ενημέρωση κλπ.

-- Η επίθεση συνολικά στα δικαιώματα της εργατικής τάξης ήταν και είναι δεδομένη. Υπήρξαν αντιστάσεις από τους εργαζόμενους απέναντι σε αυτή την επίθεση;

-- Ασφαλώς και υπήρξαν αντιστάσεις. Δόθηκαν σημαντικές μάχες σε επίπεδο εργοστασίων, κλάδων, υπηρεσιών, αλλά και συνολικά. Αξίζει να σημειώσει κανείς τη δράση που αναπτύχθηκε ενάντια:

• Στη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, στα ελαστικά ωράρια, στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας κλπ. από τα σωματεία εμποροϋπαλλήλων, ιδιωτικών κ.ά.
• Στις απολύσεις, στην ανεργία, για το δικαίωμα στην εργασία από τους εργαζόμενους με ελαστικές μορφές απασχόλησης, τους συμβασιούχους, τα συνδικάτα μετάλλου, των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης κ.α.
• Στη λιτότητα, για την υπογραφή ικανοποιητικών συλλογικών συμβάσεων όπως στους οικοδόμους, στο φάρμακο, στους λιθογράφους, στους λογιστές, τα τρόφιμα, ποτά κλπ.
• Ενάντια στις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία και την Υγεία που οι αγώνες αυτοί είναι σε εξέλιξη και οδηγούν σε χρήσιμα συμπεράσματα.
• Στην εκποίηση του δημόσιου πλούτου στο ιδιωτικό ντόπιο και ξένο κεφάλαιο όπως για τα λιμάνια, τους δρόμους και τα διόδια, τις ΔΕΚΟ, τις παραλίες κ.ά. από τα σωματεία, το ΠΑΜΕ, τους αγωνιστικούς Δημοτικούς και Νομαρχιακούς συνδυασμούς.
• Στον αντιδημοκρατικό αυταρχικό κατασταλτικό κατήφορο που έρχεται ως ανάγκη υπεράσπισης αυτής της αντιλαϊκής πολιτικής, με δεκάδες καταγγελίες, παραστάσεις διαμαρτυρίας και κινητοποιήσεις.

-- Ποια ήταν η στάση του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού απέναντι σε αυτούς τους αγώνες, συνολικά απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική;

-- Ακόμα και ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός είναι αναγκασμένος να παίρνει υπόψη του την έκταση, το βάθος, τις συνέπειες αυτής της αντιλαϊκής επίθεσης. Κυρίαρχο στοιχείο της αποπροσανατολιστικής ταχτικής του γίνεται το «στρίβειν διά των αγώνων». Είναι αναγκασμένος να αντιπαλέψει κάποιες από τις συνέπειες των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, χωρίς βεβαίως να απορρίπτει ούτε την αναγκαιότητά τους και τον πυρήνα τους, που είναι η καπιταλιστική κερδοφορία, ούτε τους πολιτικούς και κοινωνικοπολιτικούς οικονομικούς δεσμούς που τις προωθούν όπως τα σοσιαλδημοκρατικά, τα λαϊκά συντηρητικά, τα λεγόμενα νεοαριστερά κόμματα, αλλά και την Ευρωπαϊκή Ενωση, το ΝΑΤΟ κλπ.

-- Ποια ήταν η συμβολή του ΚΚΕ στους αγώνες που αναπτύχθηκαν το 2006 και πώς εκτιμάτε τις εργατικές κινητοποιήσεις, με δεδομένο ότι οι εργαζόμενοι βρίσκονται απέναντι σε μια ενιαία και με στρατηγικά χαρακτηριστικά επίθεση από τη μεριά των δυνάμεων του κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων;

-- Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας πρωτοστάτησε και αυτοτελώς αλλά και μέσα από το ΠΑΜΕ όπου δρουν οι δυνάμεις του στο συνδικαλιστικό κίνημα, άλλα και τα άλλα σχήματα που δρουν οι κομμουνιστές μαζί με άλλους αγωνιστές, όπως στους αγρότες, στους μικροβιοτέχνες και μικρέμπορους, στις γυναίκες, στη νεολαία κλπ. για να εκφραστεί η αντίσταση της εργατικής τάξης, των άλλων λαϊκών στρωμάτων απέναντι σε αυτή την πολιτική.

Η δράση αυτή των δυνάμεων του ΚΚΕ και των συμμάχων του, μαζί με τη χειροτέρευση της θέσης των εργαζομένων είναι από τους βασικούς παράγοντες που συνέβαλαν και συμβάλλουν στην ανάπτυξη αυτών των αντιστάσεων, αυτών των αγώνων. Αναμφίβολα, χωρίς αυτές τις αντιστάσεις, χωρίς αυτούς τους αγώνες, τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα.

Ακόμα και ορισμένα αν θέλετε από τα εσωκομματικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ έχουν τις ρίζες τους σε αυτές τις αντιστάσεις, σε αυτούς τους αγώνες. Εχουν τη ρίζα τους σε προβληματισμούς για το πώς μπορεί να εφαρμοστούν, να υλοποιηθούν οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις με τους λιγότερους κοινωνικούς κραδασμούς, με τις λιγότερες για αυτά τα κόμματα απώλειες.

-- Ομως μια τέτοια και με αυτά τα χαρακτηριστικά επίθεση δεν προσθέτει νέες απαιτήσεις στην πάλη για την απόκρουσή της;

-- Είναι πολύ σωστή η παρατήρησή. Βρισκόμαστε μπροστά στην αυξανόμενη επιθετικότητα των δυνάμεων του κεφαλαίου, σε μέτρα και επιλογές που είναι αναγκαίες για τη λειτουργία της καπιταλιστικής οικονομίας. Αρα σε στρατηγικής σημασίας επιλογές που δεν αναιρούνται με επιμέρους αγώνες. Αντιμετωπίζουμε την αυξημένη προσπάθεια του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού να εγκλωβίσει δυνάμεις του εργατικού λαϊκού κινήματος στη λογική των κοινωνικών διαλόγων, του κοινωνικού εταιρισμού, του δήθεν μονόδρομου της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Σαν ΚΚΕ συναισθανόμαστε τις πολύ μεγαλύτερες απαιτήσεις που έχει σήμερα η πάλη σε όλα τα επίπεδα. Στην ιδεολογική, την πολιτική, την οργανωτική αντιπαράθεση ούτως ώστε τα λαϊκά στρώματα και πριν από όλους η εργατική τάξη να:

• Απορρίψουν τους δήθεν μονόδρομους της καπιταλιστικής ανάπτυξης, να πειστούν ότι υπάρχει άλλος δρόμος ανάπτυξης, αυτός της σοσιαλιστικής οικοδόμησης που και επίκαιρος και αναγκαίος και ρεαλιστικός είναι.
• Να απαγκιστρωθούν από τα κόμματα του δικομματισμού, να σταματήσουν να υποκύπτουν στους μηχανισμούς τους, στην ιδεολογικοπολιτική τους επιρροή, να τους δίνουν δύναμη και την πολιτική εξουσία. Να πειστούν για την αναγκαιότητα της μαζικής και σταθερής υποστήριξης του ΚΚΕ.
• Να αλλάξουν τους συσχετισμούς στα συνδικάτα, πριν από όλα να εγγραφούν σε αυτά να τα μαζικοποιήσουν να βελτιώσουν τη λειτουργία τους να ξεπεράσουν τα εμπόδια που βάζουν εργοδότες και κράτος. Να δυναμώσουν και να στηρίξουν αποφασιστικά το ΠΑΜΕ, τη μόνη δύναμη που έχει γραμμή ταξικής ενότητας, σύγκρουσης με τους εργοδότες και το κράτος τους, που μπορεί να σηκώσει στις πλάτες της την οργάνωση και τη συνδικαλιστική πάλη της εργατικής τάξης. Να αποδυναμώσουν έτσι τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό μειώνοντας το ζημιογόνο και αποπροσανατολιστικό του ρόλο και την επιρροή του.

-- Είστε αισιόδοξοι για τη νέα χρονιά;

-- Ασφαλώς και είμαστε αισιόδοξοι. Στηριγμένοι στα σημαντικά βήματα που κάναμε, αξιοποιώντας τη θετική και αρνητική πείρα που αποχτήσαμε, αισιοδοξούμε ότι το 2007 θα γίνουμε ακόμα καλύτεροι και αποτελεσματικοί ώστε να αυξηθεί η ικανότητα άμυνας της εργατικής τάξης αλλά κυρίως, ταυτόχρονα, να ανοίξει ο δρόμος της συνολικής της αντεπίθεσης ως την κατάκτηση της εξουσίας για λογαριασμό της.